,,Houd je van vis?”
Niet echt en zeker niet om zeven uur ‘s morgens. Maar ze kijkt zo, zo, gewoon zoals een oma kijkt naar haar kleinkind voor wie ze een cadeautje heeft gekocht dat ze zelf heel graag had gekregen toen ze klein was in crisistijd, een zak met zuurtjes.
Ik krijg het niet over mijn hart mijn bezwaren tegen vis eten naar voren te brengen. Dat de zee vol plastic zit en de buik van alle vissen ook, en dat is dan nog maar wat je met je blote oog ziet. Daarbij vind ik vis stinken. En de smaak past niet bij mijn smaak. En ik vind het ook fijner als vissen zwemmen in zee. Maar.
Zie Gre daar nou staan, de krulspelden nog in, 87 en dan van Amerika overgevlogen met een koffer vol roze kleren om hier haar verjaardag te vieren met haar familie, nu het nog kan…. Dat visje van haar zal ik eten met alle liefde in mijn hart en keel en slokdarm en maag. Liefde maakt rauwe bonen zoet.
,,Ik had gisteren een Volendamse visparty voor mijn verjaardag, mijn hele Hollandse familie was er, meer dan honderd mensen. We hadden vis over en toen heb ik een doggybag gevraagd speciaal voor jou en Kees!”
Ze duwt een opgerolde krant in mijn handen. Zeker tien haringen, bokkingen, makrelen of hoe die vissen ook mogen heten, staren me koud aan. Gre glundert.
,,Ze moeten vandaag op. Vandaar dat ik je zo vroeg roep, dan hebben jullie de hele dag!”
Menu
7 reacties
Oh Anne, wat is Gré een schat, de overgebleven vis voor jou en Kees meenemen…wat ben jij een schat door haar het plezier te gunnen ‘dat visje’ aan te nemen en wat is het tegelijk een hilarisch geschreven stukje!
Liefde maakt rauwe bonen zoet zou ik graag veranderen in liefde maakt een hart groot.
Alleen jij kan het zo denken en schrijven.
ooi dat je die vis toch aanneemt , al is het je smaak niet en dat van die plastiek, tja het kan wel schadelijk zijn alhoewel ik ook hoor dat plastiek honderden jaren nodig heeft om te vergaan, het zal dus wel minimaal zijn wat de vissen en daarna wij binnen krijgen.
Bovendien weet ik hoe lekker vis kan zijn, op de juiste manier klaar gemaakt natuurlijk.
Toen ik chef was in mijn restaurant deed ik elk jaar een visfestijn met verschillende vissoorten (min 10) dat duurde z’ on 3 weken en velen kwamen ook 3 mal terug.
Ja ik hou van vis. Ik hou heel veel van vis. Ik weet van dat plastick. Maar ik kan het niet geloven. Het plastick kwartje is nog niet gevallen. Ik wil er niet aan. Niet aan denken. Net als het sterven van het koraal, de oceanen. Het is verschrikkelijk…….
Sommige vis, maar nu net die jij hebt gekregen :-).
net niet bedoel ik dus.
Heerlijk, vis! Ondanks het plastic geniet ik van een visje op zijn tijd.
Maar een hele dag vis eten … dat wordt mij ook te gek.
Hebben jullie stiekem wat van de voorraad laten verdwijnen en er kat(ten gelukkig mee gemaakt? 🙂
Het blijft lief van de oude dame, én van jou!