Het groene boekje

Het groene boekje was onzichtbaar tot ik het bij toeval zag. Het groene boekje van mijn man toen hij mijn man nog niet was, eerder een jongeman, een puber, een kind. Nu is hij man, eentje met een werkkamer.

De kamer ziet eruit als een stoffige tweedehands boekenkelder waar alleen de ingewijde wegwijs wordt. Overal stapeltjes boeken, papieren, mappen, daartussen balpennen, sleutels, volgekrabbelde vodjes en dingetjes van metaal en plastic. In dit zenuwcentrum staan de beeldschermen centraal, daarachter een draaistoel van waaruit zijn lange armen feilloos het goede mapje, paperclipje of schroefdingetje bereiken.
Waag het niet stof weg te zwabberen, laat staan het kleinste schriftje een decimeter te verschuiven, dan is zijn wichelroede van slag. Ik kan daar beter niet heen, maar moet wel. Mijn laptop pikt de internetverbinding niet op. Overal liggen typische mannendingen en mijn handen gaan erheen alsof ze een eigen leven hebben.

Een nogal groen boekje werkt als magneet. Mijn hand heeft het te pakken voor mijn verstand tussenbeide komt. Op het etiketje staat in het hoekige handschrift van Kees ‘dagboek’. Als ik iets spannend vind, zijn het dagboeken. Ik wist niet dat hij een dagboek bijhield! Het boekje gaat open.

Woensdag 3 oktober.
Ze zijn aan het oogsten, bijv. sjalotten, een soort ui, alleen veel sterker. Bij een vriend van mij verbouwen ze het ook. Ze hebben 10% van de wereldproductie.

Verbaasd blader ik verder wat hem interesseert waar hij het met mij niet over heeft.

20 december.
De plantenwereld is zijn winterslaap begonnen. Overal liggen bladeren.

Geen openbaring die ik in zijn dagboek verwacht had, maar wel echt Kees, kort en toch poëtisch. Best wel.

23 januari.
Veel dode vogels op de weg. Aangereden.

Dat hij dat noteert. Kort en krachtig en beeldend. Ontroerend ook. Echt wel.

15 april.
Mooi weer, we kunnen buiten zitten. Op het land erg veel paardenbloemen. Dat vindt de boer niet leuk. De koeien schijnen de paardenbloemen geheel niet op te eten.

Wat schrijft hij onomwonden en direct. Precies zoals hij is. Ik blader verder in zijn ziel.

Pio geloofde niet dat de rode vlekken op de rug van een schaap van een ram zijn. We hielden een boer aan. Die heeft uitgelegd dat rammen een stift onder de buik hebben.

Pio?! Dat was die jongen met zoveel jeugdpuistjes dat je aan zijn gezicht kon zien dat hij gek op mayonaise was. Dit dagboek stamt uit die tijd. Mijn eigen dagboeken van toen gaan over alle jongens op wie ik verliefd was, niet over sjalotten en paardebloemen.

Vanmiddag een zwaan over zien gaan. Wat maken die een geluid als ze vliegen. Ik ben een weiland in geweest waar een zwanennest was. Een jongen spaarde eieren en wilde er een nemen. Wij moesten de zwaan van het nest lokken. Dit lukte, maar de rest niet. De zwaan had het snel door en ging achter de jongen aan, het hele weiland door, half lopend, half vliegend. De jongen kwam er goed vanaf, al hebben we hem thuis moeten brengen.

Een sterke slotzin! Ik zie het voor me, terwijl hij alles aan mijn verbeelding overlaat. Daar val ik op.

10 mei.
Er was bijna een ramp gebeurd. Steltenpool heeft tulpen in de Schermer en om onbekende reden was het water in de sloot die ze gebruiken voor het beregenen zout. Alle tulpen hingen slap. De volgende dag waren ze weer goed, alleen hadden ze toch bruine punten op de bladeren.

Iets uitvoeriger dan al het voorgaande, zoveel indruk maakte het, maar geen woord teveel. Geen woord te weinig ook. Hij weet de essentie te pakken.
Ik slurp elke zin, elk woord, elke letter. Het boekje is me veel te dun, ik wil alles en alles lezen wat zijn ogen zagen en zien, zijn blik, zijn visie, zo simpel, zo waar, zo Kees. Veel te snel ben ik bij zijn slotwoord.

Door mijn biologisch dagboek kijk ik anders naar de natuur. Kleine dingen vallen me nu op. Een groot voordeel.
Mei, 1980.

Ik schiet in de lach van dat grote voordeel. Helemaal Kees.
Mei 1980. Dat was ver voordat wij elkaar vonden.
In zijn groene boekje schuilt de weg die zijn oog opende voor kleine dingen, dat kleine, fijne, subtiele dat ons bij elkaar bracht.

meer over mijn man:
https://annevellinga.nl/2019/10/13/oude-adel-2/