Sjonneke van Buren was van binnen licht.
John is dood. Bijna twee jaar.
Vandaag zag ik een film over hem (zie de link beneden) en plotseling voelde ik dat licht, dat stralende licht dat ik bij vlagen mis, in de belofte aan zijn dochter.
John van Buren – Janken
Opvoeden is een hele kunst, daar kwam ik achter toen mijn dochter net tien was. Om dat te vieren gingen we naar Londen, waar we ons waanzinnig vermaakten, maar waar we tussendoor ook enkele pittige gesprekken voerden, waarin steeds meer duidelijk werd dat zij over allerlei wereldse zaken veel puurder en onbevangener dacht dan ik.
In mei 1996 vertelde ik mijn dochter dan ook dat ze zichzelf maar moest opvoeden, omdat ze daar beter toe in staat was dan ik. Wel bood ik haar aan altijd beschikbaar te blijven om overal over te praten, waarbij ik plechtig beloofde dat nooit iets in of uit haar leven mij te ver zou gaan.
Daar heb ik tot nog toe een heleboel plezier van gehad. Onze verhouding is zo open als maar zijn kan.
Niemand kent mijn kracht en mijn zwakheden zo goed als mijn dochter en andersom is dat ook zo.
Die gesprekken in Londen vonden meestal plaats in de open lucht, want in een café krijg je problemen met een wurm van tien. Bestellen ging nog wel. Tot en met het afrekenen. Daarna kwam onveranderlijk de mededeling: ‘I’am sorry sir, but I guess that the young girl is not supposed to be here.’
Waarna ze haar glaasje prik buiten op moest gaan drinken. Zelf kon ze er wel om lachen.
‘Wat een hypocriete bende hier joh!’, riep ze dan jubelend.
Hetgeen mij heftig met mijn vroegere opvoedtechnieken confronteerde, want toen ze nog in de luiers lag, leerde ik haar al de betekenis van het woord hypocrisie. Onder de vermelding: ‘dat is de grootste zonde waar de mens mee behept is.’
Nou, daar kwam ze later stevig achter. Op school en op de keurige Tielse tennisclub, op de muzieklessen en op de vakanties die we samen hielden.
De wereld is één hypocriete bende en geen mens is zo groot of hij weet altijd wel weer zijn eigen zwakheden op een ander te projecteren. Ook ik. Het is een natuurlijk soort afweersysteem.
Juist als ik teveel heb gedronken roep ik tegen iemand die het eerste glaasje wijn neemt dat-ie niet zoveel moet drinken. Juist als iemand mijn (te vaak brallerige) betogen onderbreekt, beticht ik hem of haar van een grote bek.
Alle fouten die ik van mezelf soepeltjes accepteer, veracht ik in de medemens. Mijn troost is dat ik om me heen nog geen gek heb gezien die niet leed aan hetzelfde gebrek.
Het was deze week een jaar geleden dat Theo van Gogh werd vermoord. Hetgeen leidde tot een nationaal hypocrisie-festival. Alle personen die Theo bij leven een lastpak en een asociale vlerk vonden, zaten nu met de zakdoek in de handen.
Nederland hield een nationale sessie groepshuilen, die op de wereld zijn weerga niet kent. Daarin is ons land walgelijk en weerzinwekkend.
Met balkenende en Verdonk op de eerste banken. Zoals vroeger de grootindustriëlen in de kerk.
In het klein heb ik niets tegen huichelarij. Als op een bijeenkomst van een Tielse politieke partij wordt afgesproken dat geen der aanwezigen iets onvriendelijken van een ander mag zeggen, dan kan ik daar nog wel om lachen. Dat is om het sociale klimaat niet te verzieken.
In het groot blijf ik mij tegen hypocrisie verzetten.
De wereld huilt het hardst om idioten.
Dat belooft dus wat voor als ik zelf dood ga.
Voor iemand die zijn eigen kind niet kan opvoeden wordt zeker keihard gehuild.
Het blijft om te janken.
John van Buren, 05.11.2005
Kunstenaar voor het leven: https://www.youtube.com/watch?v=q1FzVbVIzcM
7 reacties
~ mooi ~
xje
🙂
Mooi Verhaal nou eens niet van de Buren!! Maar één die het écht is !! Ga later rest bekijken..Theo van G O G H : Niet te Filmen, in ‘Vermoorde – Nonschuld !! Ik deed tien jaar geleden ook al actualities, was het begin.. en ik stuurde onmiddelijk de Tekst : Niet te Filmen naar iederéén. Kwam een vriend van mij net terug naar Neederland. Eerste wat ie deed was z’n P C aan zetten. En lás mijn bericht- A C T U A L I T Y. , hij was verbijsterd! Kende ‘persoonlijk. Ander vriendin- oudere Dame woont in de buurt van de Moord-plaats, En er ging constant een Helicopter in de lucht dus ook bij haar. En ik weet dat ze daar erg nerveus van wordt-of werd. Hij hing dus érg laag. Heb haar toen gebeld en d’r van de ene kant gerustgesteld…., maar toen moest ik het haar vertellen wat de oor- en Moordzaak was. En zij kende weer door haar museum werk de Familie.. Dus die dag vergeet ik nooit!
wat een herinnering Joshua. Ik weet het ook nog als de dag van gisteren, zag het voor me, de plek ook, ik heb vlakbij het oord van de moord gewoond – grrrrruwelijk…
Er zijn zo van die dingen die je niet kunt uitleggen, als kind dringt dat in je geest en overweldigd dat je hele zijn, het gaat nooit meer weg.
wat een ware en mooie zin Edgard, ‘het gaat nooit meer weg’… in dit geval een geluk,
Lieve Anne,
Wat ontroerend mooi. Ik kan maar één ding zeggen. Een buiten Tiel miskend genie en zeer bijzonder mens. Ik weet het nog zo. Johnny en Wessel samen klarinet in de klas als er een feestje was.