Het was in de tijd dat ik woonde in een varkensschuur op de Valkenlaagte aan de rand van het woud bij Berg en Dal. Het was een aparte tijd, buiten de tijd. Voor mijn werk in de Kinderboekwinkel las ik tien tot twintig boeken per week, waardoor mijn bewustzijn dwaalde door de magisch mythische kinderwereld, en het was in die tijd dat ik op een ochtend wakker werd met een schok zoals ik niet eerder gevoeld had, de schok ging gepaard met een lichtflits dwars door mijn hersenen, alsof linkerhelft en rechterhelft aaneengesmeed werden of juist uiteen gekliefd. In de tussenruimte zag ik voor het eerst dat ik een boek zou kunnen schrijven.
Ik begon meteen.
Het was november, buiten gierden vreemde winden, boomkronen bogen en takken sloegen tegen het golfplaten dak. Ik ging zitten achter mijn oude rolluik bureau, pen in de hand, blanco vel voor mijn neus en begon te schrijven over de wind van november en die van december, en van januari, alle twaalf de winden joegen rond een open plek in het woud…
Ik bleef in de wind, alles in de wind, zo opwindend was het. Ik moest naar buiten, de wind in, mijn lange haren wuivend door spinrag en gebladerte. Niemand waagde zich op dit uur op het zandpad tussen beuk en eik.
En toen stond daar een vrouw met ravenzwart haar, kortgeknipt en een scherpe stem.
,,Dag Anne.”
Ik stond vastgenageld aan de grond, geketend in mijn eigen verhaal. Wie was deze vrouw?
,,Herken je me niet?”
Ik wou iets mompelen van Vrouw Holle, mijn lievelingssprookjesfiguur.
,,Ik ben de vrouw van …”
De vrouw van, de vrouw van…. wie was ze dan?
,,Ik borduur tegenwoordig mandala’s.”
Ik kon haar niet thuis brengen, noch haar huidige werkzaamheid.
,,Het is niet voor niets dat ik je tegenkom. Het is ook iets voor jou. Het voert naar het wezen, de kern.”
Haar opmerking raakte het diepste puntje in mijn hart.
,,Maar, maar, hoe gaat dat dan?”
Ik zette me schrap voor een behoorlijk ingewikkelde uitleg, maar ze glimlachte alleen, heel breed.
Ik kende die glimlach, maar waarvan? Achter haar zag ik een kamer met een kamerplant, een kale ruimte, ze was net gescheiden, had niets meer, alleen die kamer, die plant en die glimlach.
,,Je koopt een vierkant lapje borduurstof en een borduurnaald met stompe punt en zeven kleuren borduurzijde. Dan ga je zitten, de kleurtjes voor je uitgespreid en je wacht tot er één je aandacht terkt. Hiermee borduur je je eerste kruissteekje in het midden, dat is het zaadje waaruit je mandala groeit. Je gaat op je gevoel een kant uit borduren, maar elk patroontje dat je maakt, herhaal je driemaal. Zo ontstaat vanzelf een mandala, maar je moet het wel rond maken, want een mandala is een cirkel, een magische cirkel.”
De opdracht paste precies bij mijn toenmalige bewustzijnstoestand. Nog diezelfde namiddag zat ik bij het vuur van mijn oliekacheltje te borduren en raakte in de ban…
Anne Vellinga & Aaltje Kolman
15 reacties
Spannend!
jazeker spannend Marjan! Misschien wel zo spannend, dat ik er op voort ga borduren, ditmaal in woorden, een blog, want op de weg naar mijn schrijverschap had het borduren van mandala’s een belangrijke ‘functie’ – die pas in de terugblik bewust kan worden 🙂 dank voor je inspirerende bijdrage, spannend!
Wat een schoonheden heb je geborduurd!
Wat fijn dat je ze weer tevoorschijn hebt gehaald – met het verhaal waarmee het begon 🙂
Toen ik ze borduurde vond ik het zelf ook schoonheden, Marjolein. Ik was telkens weer zo benieuwd wat er zou ontstaan, hoe dat patroontje zou worden in de herhaling…. Echt leuk.
Het merkwaardige is dat ik nu met verwondering terugkijk naar wie ik was en hoe ik mijn weg zocht vanuit een piepklein zaadje
De mandala van mijn moeder vind ik het mooist, die in het midden met roze en grijs en vierkanten op de wieken en de laatste mandalaatjes vind ik ook leuk, die hebben we geborduurd tijdens onze eerste looptochten op het Pieterpad. Zij heeft er onderzettertjes van gemaakt en ik borduurde altijd nog een weekje voort op onze heerlijke tocht.
Ja, die met die acht ‘ogen’ vind ik ook het mooist, al vind ik er meer mooi. Ze hebben allemaal veel schoonheid. Zou je ze niet alsnog inlijsten en bij je moeders kunst hangen?
Dat verdienen ze wel!
Een mens laat zich door de omstandigheden en toestanden, de weg wijzen, gelukkig heb jij
je eigen ideaal gevonden, vooral je creativiteit, die ons overstelpt met knappe teksten en mooie werkjes.
wat mooi Edgard, dankjewel
Anne….je hebt je weg gezocht, gevonden en je borduurt daarop verder en zoekt ook weer nieuwe wegen…uit eigen ervaring weet ik dat borduren ook heel rustgevend kan zijn en, in mijn geval, mij de weg wees naar mijn ‘zelf’…x
wat mooi Ellie, de wegwijzer naar je zelf…
en dan eindig je ook nog met een kruisje – het slot van je reactie bedoel ik 🙂
herken je ook dat je overzicht is gegroeid door het zien van de mandala’s die uit dat ene kruisje zijn ontstaan? wat we dan weer heel goed kunnen gebruiken bij het schrijven van onze verhalen…
Anne….heel herkenbaar….x 😉
Mooitjes (alweer) x
🙂 Annet 🙂
prachtig werk!kunstwerk…
dankjewel Inge 🙂
Een herinnering in een herinnering. Ook ik heb mandala’s geborduurd, met plezier en verwondering. Terwijl ik handwerken haat. Zelfs mijn moeder heb ik geleerd mandala’s te borduren, in de 80 was ze toen al en mijn vader heeft ze laten inlijsten.
Jij en Marjolein Stam hebben op fb van vandaag herinneringen met mij gedeeld; ik snap nooit hoe dat werkt maar hier zit ik, in jouw wereld. Ik blijf mij verbazen. Dankjewel. Dagdag!