Huis van Bewaring – 4

Haar zoon zit achter glas. Hij ziet er net zo uit als vorige maand toen hij bij haar op de koffie was. Ze  mag hem een korte knuffel geven, niet te lang, dan moet ze meteen terug. Dat zal niet gebeuren.  Nu ze hier is, wil ze hier blijven. Bij haar zoon. Ze geeft hem geen knuffel, ze duwt hem bijna van zich af, tegengesteld aan de blijdschap hem te zien. Ze wil maar één ding weten.
,,Wat heb je gedaan?’’

Hij zegt dat hij niet zoveel kan zeggen. Dat alles wat ze zeggen geregistreerd wordt.
Ze vraagt niet door. Ze vraagt niets meer. Aan haar zal het niet liggen. Ze kijkt naar haar zoon. Wat kan hij gedaan hebben dat hij hier zit?
Hij kijkt naar zijn moeder, dat hele tengere vrouwtje waar hij uit gekomen is. Zulke gedachten heeft hij altijd. Gedachten die verder gaan dan die van de meesten. Daarom heeft hij zich vaak eenzaam gevoeld. Onbegrepen. Hij zoekt naar woorden. Wil zijn moeder geen schuldcomplex bezorgen. Wil het zelf uitvechten. Hij vertelt dat hij zijn leven zelf gekozen heeft, maar dat hij niet gekozen had te doen wat hij gedaan heeft.

Weer wil ze vragen wat hij gedaan heeft. Hoe erg het is. Ze vraagt het niet.
Hij vertelt wat hij kwijt wil. Wat genoteerd mag worden. Moet worden.
Dat hij bang is voor de andere gevangenen.
Dat er gevangenen zijn met messen.
Dat hij probeert een dagritme te houden.
Dat hij aardig goed kan slapen.
Dat hij bijna niet wordt gelucht.
Bang is.
Dat iedereen zich van hem afkeert nu ze weten dat hij iets fouts heeft gedaan.
Dat hij alleen zal zijn voor de rest van zijn leven.
Dat niemand ooit nog van hem kan houden.

De moeder kijkt naar haar zoon.
Zegt het enige dat ze zegt.
,,Ik houd van je. Vanaf je geboorte. Voor altijd. Wat je ook gedaan hebt. Ik hoef het niet te weten.’’
De zoon slikt.
,,Mamma!”
Ze wil hem in haar armen nemen, een knuffel geven. Dat mag niet. Ze streelt hem met haar ogen.
,,Mam, kom je gauw weer?’’

Voorlopig einde verhaal…