Terra Incognita

Ik zit boordevol verhalen en kan ze niet kwijt, want ik heb het heeeeeeeeel druk met organisaties rond mijn nieuwe boek en dat soort geregel is niet mijn ding, dat is mijn Terra Incognita, onbekend terrein. Ik ben gewend alles zelf te doen, alleen te doen, huis, tuin, keuken, dieren, teksten, tekenen, en o ja, gasten ontvangen.
Op dit moment een Amerikaanse dame, een Hollander en een hondje zo groot als twee handen, maar met een sleep verhalen eraan tot over de oceaan. Dat hondje heet The Little Puppy, maar zijn daden ‘benne’ groot. Wat dat hondje allemaal niet meegemaakt heeft. Hij kwam met zes weken kaal aangelopen in het een of andere land waar de Amerikaanse was, Italie, Californie of Portugal, en hij was kaal. Zij ontfermde zich over hem, het begin van gigantische dierendoktersrekeningen en de aanwas van haar. The Little Puppy kreeg namelijk geen vacht, maar haar, raar maar waar en dat heeft gevolgen, heel bar, daar kun je een boek over schrijven, maar daar heb ik dus geen tijd voor en dat is lastig voor een verhalenvrouw.

Honden ruiken dat er een hond is en prompt staat er een vriendin op de stoep met Bobby, een stoere naam voor een mini hondenmeisje. Slim dat Bobby is en snel! Binnen twee seconden heeft ze de weg gevonden door het labyrint van ons huis, regelrecht naar de etensbakjes van mijn katten en het is verorberd voor wij erbij zijn.

Katten stuiven naar zolders en in een wip hebben we twee uitgelaten hondjes door de tuin, dwars door dwarrelende bladeren en stekelige struiken. Ineens zijn ze spoorloos en wordt het water rond de tuin een dreigende poel des onheils, waarin wij gevieren staren en roepen om The Little One en Bobby. Komen ze doodleuk aangestormd achter ons vandaan, tongetjes op de schoenen. The Little Puppy heeft nog nooit zo gerend over de aarde, waarbij gelijk opvalt hoe ellenlang zijn pootjes zijn. Dit blijkt te komen door zijn geboorte in Amerika, precies in de Staat waar hondjes gecastreerd worden met twee maanden, en daar krijgen de poten een groeispurt van en de hondjes groeipijn. Met alle verhalen van dien.

Daar gaat de bel dwars doorheen. Keihard.

Het is de DHL, die gele bus waar alles in zit. Ditmaal iets voor mij en dat ga ik jullie nu laten zien, al zie je het nauwelijks, want buiten regent het en binnen is te weinig licht voor mijn camera. Dat blijft tasten in het donker, maar als je goed kijkt, zie je alles: de standaard, de affiche en zelfs een glimp van een hele blije mij.