Hogerop

Het achterste tafeltje in de bieb is bezet, maar dan ook helemaal. Hier geen I-phone, I-pad of ander virtueel medium, maar heerlijke stapels boeken over polders en droogmakerijen en daartussen losse papieren en gekleurde pennen. Tegenover elkaar zitten twee iele meisjes van een jaar of elf. De ene donker, de andere blond. Allebei met paarse extensions in de haren gevlochten. Allebei de voeten bungelend boven de grond, voeten gestoken in zware schoenen of ze een berg gaan beklimmen, daarboven een spijkerbroek met bonte rok eroverheen en een dikke trui. Vriendinniger kan niet.

‘Fatima, snap jij mijn vader?’ De blonde bijt in haar pen. ‘Ik heb nou toch echt mijn hele spreekbeurt klaar en nog is hij niet terug.’
‘Ik snap hem ook niet, Sanne. Hoe kan hij nou twee uur fietsen?’
Fatima kauwt nu ook op haar pen, een rode. Het werkstuk lijkt hiermee tot een einde gekomen.
‘Ik wil later naar de universiteit.’
Fatima kijkt stomverbaasd naar haar vriendin. ‘Hoezo?’
‘Ik wil hogerop. Daar heb je veel meer aan dan laag blijven.’D
De concentratie op de zeespiegel en het land eronder heeft onverwacht effect.
Fatima moet het even verwerken en dat doet ze hardop.

‘Je bent ook niet echt dom, Sanne. Eigenlijk kan je best goed leren. Alleen, uh, alleen doe je dat niet.’
Sanne fronst. ‘Nee, want ik heb er nooit zin in, maar nu heb ik het toch al twee uur gedaan.’
‘Je kan het dus wel.’
‘Ja, ik kan het wel.’
Fatima fronst. Ziet kennelijk een struikelblok.
‘Alleen moet je dan eerst nog wel naar Werenfridus.’
Sanne fronst nu ook. Daar had ze even niet aan gedacht.’Maar er zijn nog wel meer van die scholen.’
‘Ja.’ Fatima zucht. ‘En dan moet ik daar ook heen…’

Stilte boven de polders.
Sanne kijkt naar haar vriendin met de blik van een makelaar die in het grootste krot nog wel een authentiek pandje ziet.
‘Maar Fatima, jij bent eigenlijk ook niet echt dom. Jij kunt sommige dingen beter dan ik.’
Fatima staart haar vriendin hoopvol aan. Sanne zwijgt. Fatima zoekt zichzelf in het plafond.
‘Ik kan wel lekkere hapjes koken… maar dat is niet voor de universiteit…’
Sanne klaart op.
‘Jawel! Op de universiteit moet je ook koken, want je moeder blijft thuis.’
Nu klaart Fatima ook op. ‘Dan gaan we samen naar de universiteit en dan kook ik.’

Nu de toekomst beklonken is, komt vader weer ter tafel.
‘Toch snap ik mijn vader niet. Wat is er nou aan om twee uur rondjes te fietsen!’
Kordaat klapt ze de polders en de droogmakerijen dicht. Fatima volgt haar voorbeeld. Samen stapelen ze de boeken op, schuiven hun stoelen aan de kant, schieten hun bonte jacks aan, vullen hun tassen met papieren en pennen en hollen dan eensgezind naar de kasten met kinderboeken. Hun gegiechel wordt gedempt door de boeken.
Op het tafeltje reiken de studieboeken naar eenzame hoogte.