Kattenbrokjes

Met de presentatie van Eva voor de boeg, denk ik alleen nog aan haar en het onbekende terrein. Ik zie niet wat voor mijn voeten aandacht, liefde en vooral voeding vraagt. Het is al donker als Lukkie en Zora klaaglijk miauwen. Tot mijn schande heb ik wel affiches van Eva bezorgd bij boekhandels, maar aan kattenbrokjes denken, ho maar. Voor straf pak ik mijn fiets om voor hen door het donker te gaan. Kees roept me achterna dat ik moet wachten en niet zo eigengereid en haastig op de fiets door het tunneltje moet gaan. Hij gaat wel even mee. Hij houdt van ritjes in het donker. In de auto wel te verstaan.
‘We gaan wel even naar Obdam. In een dorp hebben ze dat spul in balen en dan hebben we voor de hele winter genoeg.

De balen zijn 55 euro en we krijgen er een zak drop bij cadeau. Perfect.
Zitten we in de auto, doet hij het niet. Normaal doet hij het altijd en overal, in de bergen, in de blubber, op glad ijs, en dan begeeft hij het uitgerekend op een geplaveid parkeerterrein in Obdam. In het donker. Ja.
‘Ik krijg hem wel weer aan de praat als jij even duwt.
Zo gezegd, zo gedaan. Dat wil zeggen, ik duw me te pletter terwijl Kees relaxt rondjes stuurt over de oneindige parkeerplaats van Overvecht. Als ik gesloopt achter de bumper hang, springt de auto in galop. Kees schreeuwt dat hij nu niet stoppen kan. Ik overtref mezelf. Supersnel en lenig spring ik door een half geopend portier naast de beste stuurman. Die merkt niks van het sportieve gebeuren.
‘Goed dat ik dat trucje wist!’

We nemen een welverdiende hand drop en rijden zoet over ons lievelings weggetje terug naar huis. Het is nog nooit zo donker geweest.
‘Waar zit mijn grote licht nou?’
Kees rukt aan alle knoppen, het baat niet, het zicht wordt zienderogen minder. Geen lantaarn, geen huis, zelfs de maan schijnt niet door de bomen. Ik houd van de intimiteit van het donker, maar rijden door het donker in een auto zonder licht is bijna zo eng als de tocht van Eva door haar Terra Incognita. Een auto zonder licht had ik er ook nog bij kunnen halen, maar het boek is uit mijn handen.
Eindelijk verschijnen de lantaarns van de Zuidermeer. Precies in de bocht stopt de auto ermee.
‘Shit! In de Zuidermeer is niks en ik heb mijn telefoon niet mee en jij natuurlijk ook niet.’
Klopt.

Ontredderd kijkt Kees naar buiten. Hij weet het niet meer en als hij het niet meer weet, dan zitten we. Met een baal kattenvoer en een halve zak drop.
Manhaftig stap ik uit om te duwen. Op dat moment zie ik een echtpaar dat uit het hoekhuis komt. Hij stapt in een auto en zij sluit het huis af. Ik ren naar de man in de auto.

‘Zeker iets met de dynamo? Ik dacht al, wat moeten die lui met stadslicht in de Zuidermeer.’
De man is snel van begrip. Zijn vrouw voegt zich bij ons.
‘Dat had ik laatst met vier jengelende kinderen achterin. Gelukkig hielp een aardig echtpaar me.’
De vrouw is snel van medegevoel.
‘Wat een geluk!’ Haak ik in. ‘Onze auto doet niks meer en we moeten in Hoorn zien te komen.’
‘Daar moeten wij toevallig net heen!’
Ik wenk Kees en wijs op onze reddened engelen. Onder onze verbaasde blik weet Kees op welhaast magische wijze onze uitgeputte auto in een parkeerhaven rijden. Wij zijn gered.
Eenmaal veilig op weg naar Hoorn, denk ik pas weer aan mijn lieverds. Het kattenvoer ligt nog in de auto…