Hans Plomp en het Terra Incognita – 1

Tot mijn verrassing vind ik een mailtje in mijn mailbox van Hans Plomp, de man bij wie ik mijn eerste literaire stappen zette. Vrijdag 21 november wil hij het eerste exemplaar van Eva Terra Incognita in ontvangst nemen bij mijn presentatie in Boekhandel Stumpel in Hoorn. En als ik zijn mail goed begrijp, gaat hij ook nog wat zeggen! Ik zit te jubelen achter mijn scherm.

In 1986 had ik nog nooit van Hans Plomp gehoord, terwijl hij zich toen allang bewoog op alle terreinen die ik niet kende, maar wel van droomde. In de provo-tijd en de hippie-tijd, die bruisende tijd dat ik in minirok en maxi-jurk door de Betuwe danste, was hij één van de vonken in het ‘Magies Sentrum Amsterdam’.

In 1973 verplaatste een deel van de vonken zich naar Ruigoord dankzij een reeks toevalligheden.
De provo/hippietijd was heel sterk geweest in Amsterdam, maar in de beginjaren ’70 verflauwde het. Er was echter een groep vrijdenkers die hun vrijheid niet wilde opgeven, integendeel, zij wilden voorgoed op een andere manier leven. Maar hoe en vooral waar was dit te realiseren?

In dit knellende tijdsgewricht ontmoette Hans een Française die hij kende van een van zijn verre reizen. Hij was haar ooit tegengekomen in Marokko op een moment dat zij doodziek was. Hij hielp haar toen en nu liep Hans diezelfde Française in Amsterdam tegen het lijf op het moment dat het ‘Magies Sentrum’ op sterven na dood was. Deze vrouw leidde hem naar Ruigoord, een dorp tussen Amsterdam en Haarlem.

Ruigoord zou worden gesloopt om plaats te maken voor de Afrikahaven. Hans kwam en zag en wist. Dit was de gedroomde plek! De kerk kon kunstenaarskwartier worden. Welgemoed trok hij met Gerben Hellinga en andere vrijdenkers naar Ruigoord om de kerk te kraken. Toen ze in het dorp aankwamen, bleek niet alleen de kerk leeg te staan, de laatste bewoners van het dorp verlieten net hun huizen. Zo hadden de vrijdenkers ineens een heel dorp tot  hun beschikking en vestigden zich er.

Het was een ijzeren wet dat Ruigoord moest verdwijnen voor de haven, maar met hun gezamenlijke wil en geestkracht en creativiteit wisten de nieuwe bewoners de sloop van Ruigoord steeds af te wenden. Tot het onherroepelijke moment.

Het dorp is niet gesloopt, maar de haven is er wel gekomen. Een gebied dat lange tijd een en al natuur was, een paradijsje van enkele vierkante kilometers groot waarin alles mogelijk was, waar mensen een caravan konden neerzetten of een huisje konden bouwen om er te gaan wonen, waar vele plantensoorten en dieren hun thuis hadden, is verloren gegaan. De kunstenaars wonen er niet meer.

Maar.
Ruigoord is niet verloren. De woningen zijn getransformeerd in ateliers, een echte kunstenaars Hotspot. Het dorp is het hoofdkwartier van het Amsterdams Ballon Gezelschap, een los verband van kunstenaars die culturele evenementen organiseren in het kerkje dat nog altijd overeind staat. Elk weekend valt er wel wat te beleven, niet-commerciële kunst wordt aan het publiek gepresenteerd. Vaak komen ook buitenlandse artiesten hun kunst tonen, zoals Australische aboriginals of Tibetanen. Ook organiseert het ABG grote evenementen, zoals het jaarlijkse Landjuweelfestival in augustus in Ruigoord en de grote Paradiso-show eind december.
In deze tijd van al het geregel van bovenaf is Ruigoord meer dan ooit een vrijhaven.

Last but not least:
Hans is een geboren schrijver, hij heeft vele prachtige romans gepubliceerd, ook gedichten, jeugdboeken en artikelen over zijn reizen in India. In krachtige, poëtische, heldere taal schrijft hij de werkelijkheid die hij leeft. Hans Plomp weet licht te werpen op het Terra Incognita van het Grote Onbewuste.