Signeren – Genius Loci (2)

Signeren moet je leren, en ook je plaats! Neem Krommenie, een stadje met een historie die wijst op sterke karakters. De eerste bewoners kwamen uit het duingebied dat te dicht bevolkt raakte in ogen van die tijd. De pioniers trokken naar het oosten, een onherbergzaam en verraderlijk moerasgebied, waar ze de hand niet voor omdraaiden. Het moeras werd drooggelegd.
Als achterland van Amsterdam ontplooide het gebied zich tot industriegebied met twee bloeiende bedrijfstakken: de verfindustrie en de zeilmakerij. De Zaankanters blonken uit in vakmanschap.

Afgelopen zaterdag was ik in Krommenie te gast bij Boekhandel Stumpel om te signeren. In de etalage lacht de Top Tien de lezer toe, maar Eva ligt niet op de plaats die haar toekomt, sterker, ze ligt er helemaal niet. Het is meteen duidelijk dat Anne en Eva zich gaan begeven op Terra Incognita.
Binnen staat de Man van Krommenie stevig in zijn schoenen, wat mijn vraag naar Eva onbeholpen maakt. Waarom ligt ze niet op Twee? De Man van Krommenie is er een die weet waar hij voor staat en hij staat vierkant achter zijn Toptien. Met de trots van een waar Zaankanter zegt hij de nu al onsterfelijke zin: ‘Ik ben eigenwijs en laat me geen regels voorschrijven. Ik ben van de non-fictie en dat is mijn Top 10’.
Een krachtige inwijding in de geest van Krommenie.

De volgende stap is het innemen van mijn plaats. Achterin is een onooglijk tafeltje tussen twee boekentafels geplaatst, daarop een stapeltje Eva’s, daarachter een keukenstoel.
Het moment dat ik op mijn plek zit, vaart de Genius Loci in me, één van mijn oude beroepen leven inblazend, dat van boekverkoper. Als vanouds scan ik de zaak, de kasten, de tafels, het gangpad ertussen, een praktische winkel waar de klant rechttoe rechtaan naar zijn boek kan lopen. Hier geen zitjes, leestafels of  koffiecorner, geen obstakels, geen oponthoud, geen flauwekul. Doe maar gewoon, dat is gek genoeg.
Bij de entree staan de standaards met kaarten die nu nodig zijn, kerstkaarten. De werkende man hoeft maar binnen te komen om te vinden wat hij nodig heeft.
Hier geen KVP: Kijken Voelen Pleiten, maar PPP: Pakken Pinnen Pleiten.

Tot mijn verrassing gaat een enkele Zaankanter verder dan de kaarten. De boekzoeker haast zich de winkel in en ziet met snelle blik opzij de werkende vrouw achter het tafeltje, een verkoopster.
‘Weet u waar de atlassen liggen?’
Als Stumpel Krommenie ergens op voorbereid is, is het op het wegwijs maken in de wereld middels atlassen in soorten en maten, historische, geïllustreerde, grote en kleine. Daar ben ik snel achter. Mijn tafeltje blijkt strategisch geplaatst, recht tegenover de reisboeken.
Het is duidelijk dat de Zaankanter weinig op heeft met Terra Incognita. Maar ik heb goed verkocht.
Atlassen.

wordt vervolgd…

http://www.stumpel.nl/winkels/boekhandel-stumpel-krommenie