Mijn broer was hier.
Vanmiddag.
De zon brak stil door nevelsluiers.
We keken samen minifilmpjes van Aal.
Nu is hij naar zijn eigen huis.
De melancholie van de dingen die voorbij zijn, voorgoed, is vooral zo ervaarbaar met het sterven van een dierbare. Met het heengaan van Aal, alweer meer dan 13 maanden geleden, mis ik haar, mis ik de herinneringen die we samen deelden. Nu zijn die herinneringen alleen van mij – wat een groot verschil maakt.
Lopend met haar door de velden, de lange paden die Nederland rijk is, haalden wij herinneringen op aan haar kindertijd, ouders, de oorlog, het Deliplein, Westkapelle, mijn vader, de vakanties, onze rijkdom en armoede, alles wat ons te binnen schoot – in dat samen leek het of dat wat verdwenen was, opleefde en aanwezig was – alsof de ziel in het vangnet van onze aandacht landen kon.
Dat is weg in je eentje.
Misschien is dat het mysterie van mensen van je verleden, dat je een tijdsgewricht samen hebt meegemaakt op dezelfde plaats, waardoor verleden oprijst uit de as, even – niet enkel wat gebeurd is, de herinnering daaraan, maar ook dat deel van jou dat toen aanwezig was, totaal, zonder weet van wat komen zou.
In het missen van mijn moeder, mis ik ons, mis ik mijzelf, of eerder nog, liever nog, de liefde die zij voor mij voelde, die ze me gaf, het vertrouwen, enthousiasme, de stimulans, het luisterend oor, de onvoorwaardelijke schoot waarin ik mijzelf verliezen kon en die ik nu probeer op te vissen uit het kristallen meer van herinnering…
Collage – Anne Vellinga
8 reacties
Anne wat ontroerend deze melancholie.
Voor mij voelt het als’n groot gemis deze openheid het samendelen nooit met mijn moeder gehad te hebben.
Daar wil ik het niet over hebben zei ze vaak op vragen, die nu na 18 jaar nog steeds onbeantwoord zijn.soms maakt dat dat ik me erg vedrietig en niet” thuis” voel.
dat gaat verder, dieper dan melancholie Dimph, dat is volledig gemis… wat erg voor je…
wees omhelst, liefs van mij
Anne, zo ontroerend en warm, zo herkenbaar wat je hebt geschreven. ‘De herinneringen nu alleen van jou’, ‘het gemis’….ik ervaar het net zo. Voor mij is het langer geleden, maar het is alsof dat gemis groter wordt en sommige herinneringen een beetje vervagen, hoe ik ook mijn best doe om alles ‘in mij te bewaren’…
Maar wel fijn dat je met je broer naar minifilmpjes hebt kunnen kijken, waardoor waarschijnlijk het vlammetje van gemis weer even oplaaide en de melancholie zijn intrede kon doen zodat je de warmte met ons kon delen…….
Dit is geen gewone blog meer, dit is Poëzie ! Mooi Anne !
……….
Wat mooi beschreven en zo herkenbaar, Anne!
Ik sta nog maar aan het begin van dit besef en soms raakt het me vol in het hart … Het ‘nooit meer’ is zo enorm en inderdaad, de herinneringen, die je samen deelde en die je nu alleen hebt, die maken soms ook alleen.
Prachtig verwoord!
De kleuren in je collage en de letters in de woorden geven uiting aan wat er NU is , Fijn en mooi hoe je dat doet Anne, voelbaar .
het gemis , en de leegte zijn straks misschien weer gedeelde herinneringen .. die gevuld zijn met warmte en ‘nieuwe’ oude liefde
die auroboro van de kop en staart van vis ben jij ook ….. Liefs L.