Ik ben eindelijk thuis van mijn ochtend ‘la Verna’ in Amsterdam. Ik had het kunnen weten, ‘ver’ en ‘na’, dat kon wel eens een lange reis worden, en dat werd het. Sta ik vanochtend mooi op tijd op perron 2, wordt er krakend omgeroepen dat we naar perron 1 moeten. Zitten we allemaal in de Sprinter naar Amsterdam, wordt er omgeroepen dat de mensen voor Amsterdam beter terug kunnen naar perron 2. Dan zit je. Ik word in Zaandam van de trein gehaald door een vriendin, moet ik nu in de trein van perron 2 of kan ik beter in die van perron 1 blijven zitten? Geen conducteur te bekennen, alleen een verlicht bord dat deze Sprinter stopt in Purmerend en Zaandam. Dat moet ik hebben. Maar dan moet hij wel gaan rijden. Dat doet hij niet.
Op mijn mobiel moet internet zitten, alleen doet die het niet omdat mijn mobiel vol zit. Denk ik. Ga ik van puur alluur mijn mobiel legen voor het eerst in ons gezamenlijk leven. Via Instellingen kom ik bij Apps die kilo’s MB opslokken. Elk ding dat ik wil wissen, geeft een waarschuwing dat het mis kan gaan met alle functies. Op goed geluk wis ik 72 MB’s, dat lijkt me wel genoeg om te kunnen internetten. Zit er geen internet op mijn mobiel, het kan wel, maar dan moet ik een abonnement nemen.
Ik zou een student kunnen vragen, maar die zijn helaas massaal vertrokken naar perron 2, de trein voor Amsterdam. Ik zit met de slow motion groep en moet het hebben van het uithangbord buiten. Onder de vertrektijd die inmiddels 20 minuten overschreden is, komt een melding dat we vijf minuten later vertrekken. Vijf minuten later verschijnt een krom zinnetje dat er in Purmerend iets tegen de trein is gestoten. Ergens zit iemand korte zinnetjes te produceren om ons gerust te stellen. Er is iets op de trein gestoten. Kan gebeuren. Zo’n trein neemt nogal wat ruimte in en daar kan zomaar een meeuw, dan wel kraai, dan wel mug op stoten. Letter voor letter druppelt nieuwe informatie binnen. Een voertuig is op de trein gestoten. In Purmerend.
Het wachten is op de verklaring hoe een voertuig op een bewaakte spoorwegovergang op de trein kon stoten, hoe hard de stotig was, of er schade is, of erger. Daar komt geen antwoord op.
Van perron 2 vertrekt de trein beladen met studenten. Het heeft geen zin hen uit te zwaaien, zij hebben hun volle aandacht bij hun beide duimen en hun mobiel. Enige tijd later vertrekt onze trage Sprinter ook. Ik denk ineens aan mijn vriendin die daar maar staat te wachten. Snel sms ik dat ik later aankom. Geen reactie. Ik zal toch niet de sms-functie gewist hebben? Ik bel haar mobiel. Doodse stilte. Ze moet allang in de auto zitten, maar ik bel toch haar huisnummer. Ze neemt meteen op. Ze kon almaar niet wegkomen omdat er steeds iets tussen kwam. Het is kennelijk zo’n dag.
Om een lang verhaal kort te maken: La Verna is een oase in de stad, bevolkt door Franciscaanse broeders die je niet te zien krijgt. Een gevarieerde groep idealisten geeft er bezielende cursussen in alles wat het leven zin kan geven. Ook worden er bijzondere films vertoond. Je kunt er je hart ophalen. Zeker in donkere tijden. Alles voor schappelijke, idealistische prijsjes.
Ik heb er zes maal getekend onder inspiratie van Christine Reijn. Als je daar benieuwd naar bent, doe een cursus bij haar! Inspirerend en de moeite waard.
Terug mis ik net de trein van 13.57. De volgende trein rijdt niet. Zonder opgave van reden. Dan raak je natuurlijk in gesprek met de eerbiedwaardige dame naast je die een enorme tas op wielen vervoert. Ze heeft een kapje op haar zilveren krullen en een zangerige stem. Ze komt uit Vlissingen en is ‘s ochtends bijtijds vertrokken met haar gratis treinkaart om haar dochter in Purmerend te bezoeken. Na het nodige oponthoud op diverse tussenstations wacht ze nu al bijna een uur in Zaandam op de trein en hoopt om vier uur bij haar dochter aan te komen, want ze moet ook nog een kwartier lopen aangezien het kleinkind van school gehaald moet worden met de auto.
Ik ben om kwart voor vier in Hoorn, doe gelijk even boodschappen en ben nu dus eindelijk thuis.
Van een verre reis. Want dat was het, niet alleen vandaag maar de hele cursus, die ons door onze eigen ziel voerde.
mixed media – Anne Vellinga
8 reacties
Lieve Anne , de afbeelding die ik op fb zag met die ontzettend blije en vrije springende, bijna vliegende vrouwelijk schoonheid in die gewldige landschapsstructuren met verborgen leukigheidjes… die afbeelding triggerde wat bij mij. Ik ging gelijk op zoek naar mijn dierbare Voyager Tarot kaarten. En toen ik je geweldig beeldend geschreven verhaal las, (beter:droomde) vielen de kwartjes. Ik reis tegenwoordig liever via kleur of muziek of materiaal of geur of proeven….. dus eigenlijk in andere dimensies dan in de echte wereld. Terwijl in het zijn in de”ëchte” wereld vaak ook een enorme uitdaging ligt. Terwijl je -jij of ik of om het even welke kunstschepper- kunst laat ontstaan verblijven we vaak in een andere dimensie ondanks dat we gewoon in de echte wereld zijn. Eigenlijk is elke reis gewoon goed. Enneh de voetstappen die je achterlaat vertellen een mooi verhaal dat door alle dimensies heenklinkt. Ik weet zeker dat je door naar kust te kijken ook weet welk verhaal daar bij past. Kijk maar om je heen en bllijf genieten
wat een mooie bijdrage aan mijn blog, prachtig Joke, dankjewel
Wie veel reist, kan veel verhalen Anne. Met openbaar vervoer is niet altijd een pretje, maar door het zo te beschrijven maak je er weer iets moois van waardoor ik nu zit te denken: Vond je het een ramp-reis of heb je er stiekem toch van genoten.
Vandaag ging ik op pad met de auto. Een ritje van 12 minuten, het werd het drievoudige. Gedachteloos, maar wel alert op het verkeer, neem ik de verkeerde afslag. Toen ik het in de gaten kreeg dacht ik aan een alternatieve route, maar kwam bedrogen uit. Terug bij het ontdekkingspunt maar teruggereden en de goede afslag genomen, ja toen was het zo gepiept. Helaas was het openingsritueel al voorbij toen ik uiteindelijk arriveerde.
nòg zo’n mooie bijdrage, met bijzondere ‘uitsmijter’! dankjewel Corry!
en wat betreft mijn reis… het was me wel wat veel hoor, ik kwam behoorlijk afgemat thuis, het was zo tochtig op het station in Zaandam… heb nog wel een stukje geopend en het bijzondere winkelcentrum langs gracht en waterval bewonderd, maar niet te lang, wilde geen trein missen! het moment dat ik dan ga schrijven, voel ik de inspiratie en daar krijg ik dan weer energie van, dat wel!
Een mooie reis heb je gemaakt….niet die reis ‘buiten’, de reis naar ‘binnen’ x
mooi Ellie…
Lieve Anne, wat een onderneming dat openbaar vervoer gereis, in je mooie beschrijving vind ik veel herkenning wat dat betreft.
Ik ga ‘ns googelen naar La Verna, nieuw voor mij, maar vast heel bijzonder. Als ik de afbeelding zie bloeit mijn hart open en verlang ik naar de reis binnenwaarts.
Wat een mooie aanvullende reactie’s lees ik ook.
Dank je voor dit inspirerende blog
fijne reactie Dimph, blij mee, merci!