Ik heb niks met wedstrijden, terwijl ik het met de paplepel binnen kreeg. Mijn moeder stond om drie uur in de nacht op om Cassius Clay te zien boksen en Kees kijkt tot diep in de nacht naar voetballen, schaatsen, fietsen, desnoods darten. Het gaat om de winnaar. Mijn moeder vond het fantastisch hoe een wedstrijd het uiterste haalt uit een mens. Haar hele lijf deed mee, elke spier spande en haar gezichtsuitdrukking was of ze elk moment een klap kon afweren. Bij Kees is het net even anders, die kijkt naar de tactiek, het inzicht van de speler, het samenspel. Hij denkt keihard mee wat de voetballer denkt, doet, niet doet en hoe stom de scheidsrechter dit beoordeelt.
Bij een wedstrijd hoort strijd, bij strijd heb je winnaars en verliezers en ik wil geen van tweeën. Ik vind het niks dat Nederland een vliegtuig naar Syrië stuurt. Van mij kan de wapenmaffia de pot op. Laat mij maar knutselen en schrijven en een beetje zorgen voor de poezen en de gasten en de tuin en voor Kees natuurlijk.
Zit ik lekker te schrijven over onze belevenissen in Duitsland, krijg ik van alle omringende kanten te horen dat de Boekenweek eraan komt met een Schrijfwedstrijd over Duitsland en dat ik mee moet doen. Mijn verweer wordt: ‘een wedstrijd is niks voor mij’. Met een schok besef ik dat ik ‘in the box’ van mijn eigen mantra zit. Oké ik doe mee. Ik krijg acuut een writersblock.
Want.
Wat schrijf je voor een wedstrijd? Dat is ineens een Ding.
Kijk, als het voor jullie is, stroom ik over:
Ter inspiratie krijgen we: Bier, Bratwurst, Goethe, Bach, oorlog, voetballen en ‘es dauert eine Zigarette was ich noch zu sagen hätte’, ofwel, het moet in hooguit 500 woorden. Dan is die sigaret wel op.
Het zegt mij helemaal niks. Starend naar plafond, muur, sloot en lucht wens ik mezelf in het Fichtelgebergte waar niets hoeft, het stille, geheimzinnige dat me vanaf het begin pakte. Ik kan er wel een boek over schrijven. Dat is de bedoeling niet.
Ik begin bij het begin. Hoe het Fichtelgebergte voor mij ging leven.
Het lopen, de onverwachte ontmoetingen en het ‘Babybier’.
Dat wort mijn bijdrage.
Je kunt alle 6000 bijdragen lezen bij Nederland Schrijft. Je kunt daar ook je recensie en sterren kwijt.
Hier de link naar ‘Babybier’:
https://www.nederland-schrijft.nl/verhaal/?story_id=6964
28 reacties
Je hebt gelijk. Vooral over die wapenmaffia. Wat een mooie foto’s van de natuur en jullie knusse huisje.
dank je wel Jan, kom eens naar het mooie Fichtelgebergte, in het echt is het nog veel mooier!
Kan niet wachten: 6000 deelnemers
Voor mij ben je nu al door naar de volgende ronde
Dat is een echte opsteker Harie! Dankjewel.
Van westrijden en opdrachten raak ik ook meteen geblokkeerd én blijvend….
Annette! Twee zielen één gevoel…..
Mooi Anne
Dank José 🙂
Speciaal voor jou ben ik naar de wedstrijdsite gegaan en heb ik even op je fraaie verhaal gestemd.
Verder laat ik het links liggen want ik heb helaas niet zoveel met schrijfwedstijden. Ik kan er ook niets aan doen. 🙂
Daar word ik even stil van, Mies. Extra dank.
Whatever you do….don’t mention ze Worrr
Succes met dit heerlijke verhaal
Spreken is zilver…
Dankjewel Attila.
Ik heb ook niets met wedstrijden. Wel doe ik een enkele keer mee aan een teken of schrijf challenge. Maar jammer genoeg zie ik daar soms ook iets van wedijver voorbij komen. Gelukkig haal ik hier toch leermomenten uit. Bij een fotowedstrijd is er ook vaak een thema, waar je meestal één foto van mag insturen. Ik krijg dan ook weleens de opmerking om mee te doen, maar vind dit verdraaid lastig. Meestal laat ik het er bij, een enkele keer ga ik overstag. Het heeft veel met persoonlijke smaak te maken en er is zoveel teken-schrijf en fototalent aanwezig, dat ik vaak beslis gewoon mijn eigen ding te doen…… Toch ga ik wel jouw verhaal van 500 woorden lezen hoor Anne! 😉
Je slaat de spijker op zijn kop, Jannie, de wedijver is precies waar ik niet tegen kan.
Ik wilde me er nu eens een keer niet door laten weerhouden. Ik was benieuwd of ik aan de opdracht kon voldoen en tegelijk mezelf trouw kon blijven. In de gegeven notendop. Mijn respect voor de natuur is nog meer toegenomen: in elk zaadje zit de hele plant.
Dank voor je inspirerende reactie en ook dat je mijn verhaal wilt lezen!
Ik heb heel weinig ervaring, heb zelfs nog nooit aan een (schrijf)wedstrijd gedaan.
Volg je hart veel succes en geluk Anne.
Wat lief Djamillah! En je zegt precies wat ik het liefste wil: mijn hart volgen, dankjewel.
Ik volg je helemaal. Ook ik ben aan t twijfelen aan deelname aan een schrijfwedstrijd. Laat mij maar schrijven en met de hond wandelen. . Er bestaan geen verliezers bedenk ik me. Want deelnemen zou voor mij al winnen zijn. Overwinnen zélfs. . Brrr. Zo eng vind ik t. Succes meid. X
Hoi Anke, ik zeg: DOEN! 🙂
Het voelt idd als een overwinning op jezelf.
Als je je stuk eenmaal hebt ingeleverd, vergeet je het ook weer: ik ben van de weeromstuit aan de Grote Schoonmaak! Compleet met emmers sop, stofzuiger en alles van zijn plaats. Succes!
Schrijven, is iets spontaans. Je hebt ineens de inspiratie of niet. Vanuit het niets schrijven, ook al is het over iets bekends, gaat mij niet goed af. Uiteraard viel hals und bein bruch :-)!
Het Duits weet je anders goed te plaatsen, Johan! Dank voor het lezen en reageren.
Anne als ze jouw verhaal niet belonen,dan zakt mijn broek af!!! Je hebt zo,n heerlijk eigenwijs taalgebruik met veel humor,succes!!!
Wat een hele leuke reactie Jolande, ik zie het voor me met een grote grijns 🙂 Dank je!
Kan er nog een idee van mij bij? Je hebt voor ons schitterende verhalen geschreven over je huisje in de bergen onder de sneeuw. Daar heb je al een verhaal, hoef je alleen maar ( ik weet dat dat walgelijk klinkt en zo bedoel ik het niet) aan te passen. Tuurlijk schrijf je niet voor die wedstrijd, maar voor ons. Je stuurt het alleen maar in, toevallig.
hoi Athy!
wat ben je toch een lieverd! dank voor het meedenken zo midden in de nacht nog wel…ik heb mijn verhaal al ingezonden, Babybier, je kunt het lezen via de link onderaan dit blog 🙂 xxx
Een echt ‘Anne en Kees verhaal’ en zoals altijd graag en met plezier gelezen. Mooie foto’s erbij. Ik heb ook niets met wedstrijden. Een keer meegedaan, heb daarna nooit meer de behoefte gevoeld aan een andere wedstrijd mee te doen. Ik schrijf voor mezelf en de trouwe lezers die ik heb, daar haal ik mijn genoegdoening en inspiratie uit!
vond jij het niet leuk, Ellie? dan was dat vast geen leuke wedstrijd. aan deze had je vast plezier beleefd, net als ik – joh, het voortraject is nieuw en dat is leuk om mee te maken. Eerst het schrijven wat ineens toch anders voelt, buiten je eigen huisje, dan het plaatsen op een plek waar je geen idee van hebt ( brrrr) en dan zie je plotseling dat je stuk daar ook gelezen wordt en dat er dáár leuke (gelukkig….!) opmerkingen verschijnen en bovendien een sterrenregen! Ik weet niet wat ik meemaak en blooooooooos! En dat is apart om mee te maken, had ik anders nooit geweten. volgend jaar jij, Ellie?!
Genoten Anne ! X
Fijn Ietepiete XXX