Ik zou om half elf bij mijn Alkmaarse vriendin zijn voor onze schilderdag. Op vrijdag van het station langs de grote Kerk door de Langestraat naar het mooie plekje waar zij woont. Forget it! Bij de grote kerk dromde het van de mannen met een rood petje op, geen doorkomen aan. Ik bleef staan als een meerpaal in het water, tot de stroom langs was. Vervolgens kon ik 100 meter snelwandelen naar de Langestraat, om daar vast te raken achter twee dames met schoothondjes aan uitrolbare lijnen. De dames hadden een boeiend gesprek over de dinsdag ervoor toen het lang zo druk niet was in de Langestraat en hadden geen oog voor de hondjes die mij de leukste attractie van de week vonden en met hun zigzaggende beweging de hondenlijnen telkens voor mijn haastige voeten wisten strak te trekken of ik de dames nu links of rechts wilde passeren. Dat pakten die hondjes slim aan. In een circus had ik me rot gelachen om de clown die er maar niet voorbij kon. Eindelijk waren we de lange Langestraat uit en na nog eens tien minuten langs grachten en bruggen was ik bij mijn vriendin die dolblij was dat ik niet in zeven sloten tegelijk was gelopen.
Ze had zoveel lekkere hapjes gemaakt dat ik meteen vroeg of ze die kon fotograferen met de recepten erbij, want als je haar geloven mag, is alles hoep hoep hapklaar. Dat willen wij ook!
Goed. Het schilderen. Wat gingen we nu weer eens voor leuks doen?
Ter voorbereiding had zij twee leuke schilderdoekjes gekocht met een witte losse lijst erom. Dan is het gelijk af als het af is. Voor het af was, moesten we aan de gang. Met verf en penseel. Let wel, penseel. Dat is een dunne kwast. Voor op een klein doekje. Meestal werken wij op grote doeken met grote kwasten en beginnen domweg. Vandaag niet.
Zij had het idee een verhaaltje te schilderen op dat minuscule doekje van hooguit 30×30 cm. Toevallig heeft Titi Smit, mijn schilderdocent op de Blauwe Schuit, ons geleerd ook eens vooraf een titel te kiezen i.p.v. achteraf. Dat gingen wij blij in de praktijk brengen. Een titel. Een doel. Een verhaal. Maar. Welk verhaal? Welke titel?
Als je het zelf niet weet, zijn er 1000 kaartspelen die het weten. Zij had twee van die spelen, waaruit wij niet konden kiezen, dus trokken we uit ieder spel een kaart. Die kaart vonden wij niet leuk. Iets met spijt en iets met rouw. Zo ging het een tijdje door, tot we elk drie kaarten hadden. Drie!
Die van haar ben ik vergeten. Helaas. Ik had Drie-eenheid, Zegen en Liefde.
Hoe schilder je daar een verhaal van? Vader, moeder, kind viel af vanwege vader, moeder, kind. Die passen niet op zo’n klein doekje met een penseel. Lepel, mes en vork. Zon, maan en sterren. Ineens kreeg ik een idee. En zij ook. We gingen aan de gang. Tubes uitknijpen op onze paletjes, een plastic wegwerpbordje. Verf aan het penseel en dat op het kleine doekje smeren. Nu had ik nog nooit een penseel gehanteerd, alleen die immense platte kwasten en het doekje bleek bij ons allebei afstotingsverschijnselen te hebben, wat het in beeld brengen van de zegen van liefde niet vereenvoudigde, maar de drievuldigheid der liefde treffend illustreerde.
Je gaat door vuur en je gaat door water met husse husse husse je hart ertussen.
Je vliegt op vleugels en je zwemt op vinnen en daartussendoor lekker k(l)ussen.
En dat alles op 30x30cm. De basis is gelegd. Af is het nooit.
Anne Vellinga
16 reacties
Jij bent een kunstenares in hart en ziel, Anne! En ik zie dat het met liefde gemaakt is. Grappig genoeg (hoe kan dit?) heb ik gisteravond (nacht eigenlijk) iets uitgetekend dat ik nog wil gaan uitwerken. Iets met verleden en heden, ik moest er gelijk aan denken toen ik dit blog van jou aan het lezen was en dat vind ik best wel bijzonder.
heel bijzonder Jannie! als je vandaag ertussen zet heb je de drie-eenheid er ook nog bij! ik hop dat ik je kunstwerk ergens tegen kom, ik ben nu al benieuwd! liefs!
Heel mooi Anne! Ik heb ‘n deja vu gevoel: Jij hebt beslist iets met vissen!
Miep! deze vriendin is een vis!!! en wie weet wat ik er nog meer mee heb…
Heerlijk verhaal weer maar helaas heb werkelijk geen yota verstand van kunst. Ik spreek dus geenszins met het oog van een kenner als ik zeg dat ik het doekje werkelijk fascinerend mooi vind.
dat is het leukste compliment dat je me had kunnen geven Mies, dankjewel, enig!
Kunst is gevoel en dit is een schattig werkje met woorden erom heen…
schattig, wat kijk je met empathische ogen Annette, ook dat je de woorden erom heen ziet want die welden erbij op, xXx
Het is net of ik het eerder heb gezien.
Vooral die vrouw met dat lange haar.
Ik kan nauwelijks tekenen maar zulk haar tekende ik wel altijd.
Of een bos zwarte krullen die van achter gezien over de schouders valt.
Maar joj kunt het, en ook nog eens goed.
wat geinig Kees, alweer een toevalligheid, dat ik net de reacties lees en jij waait binnen, dat is hetzelfde gevoel dat jij hierbij hebt!
Anne wat een tweevoudige treffer…Zowel het verhaal als het schilderij.
TT, leuk Corinne, dan je!
vier elementen gevat in gevoel
in mijn element, Joke 🙂
Hebben jullie het doekje eerst geprepareerd met reukloze terpentijn? Dan slaat de verf beter aan. Goed voor een volgende keer. Je hebt je mooi geweerd op dat kleine doekje, ik weet hoe lastig dat is. Mooi Anne, alles is liefde. Je bent echt een prachtige kunstenares. Groet..
Dank voor je tip, Athy, dat hebben we dus niet gedaan en vandaar natuurlijk die afstotingsverschijnselen. Het was echt een heel klein doekje voor zo’n heel verhaal. Je maakt me blij xxx