In de nesten

Het eerste dat ik vanochtend zie, is een tuin wit van de rijp. Het eerste dat ik hoor, is getik bij het keukenraam, geen tikkend roodborstje maar een pimpelmeesje dat tikt tegen het nestkastje naast het raam. Dit is het sein dat de lente eraan komt, al staan de ijsbloemen op de ramen. Ons pimpelmeesje is voor de lente, wat de gouden koets voor de koning is, Lente komt altijd pal achter onze pimpelmees aan. Dat is al twaalf jaar, zolang hangt dat nestkastje daar en dat zie je terug rond het vlieggat. Toch hangt dit nestkastje daar niet als tijdklok. Het hangt daar tegen De Dood.

Op een ochtend schreef ik een column aan de keukentafel en hoorde getik tegen het raam. Dat was de staart van Lukkie die toen nog geen jaar was en van zijn grootmoeder Pippi leerde jagen op muizen, mollen en ratten. Pippi sliep nog in haar mandje binnen, dus ik vreesde dat Lukkie op eigen houtje op de pimpelmezen loerde die in de muur een nest hadden gemaakt. Mijn poezen mogen alles, behalve vogels vangen.

Laptop dicht, ik naar buiten. Geen vogel te bekennen. Lukkie lag op de vensterbank en staarde met vaste blik vooruit. Die blik eindigde bij de muur. Daarachter klonk gepiep, een meter onder het vlieggat. Je snapt niet dat die mezen een nest voor elkaar hadden gekregen in de spouw, waar Kees tijdens de verbouwing steenwol in gepropt had van binnenuit. De steenwol was doorgezakt en de jongen konden niet omhoog en de ouders jankten in de dakgoot.

Ik haalde mijn gereedschap, het aardappelmesje. Toen ik terugkwam, waren de ouders verwoed aan het tikken tegen de muur om bij hun jongen te kunnen komen. Ik voegde me erbij. Helaas hebben wij antieke snijvoegen uit de tijd dat alles nog voor de eeuwigheid was en wij kwamen er niet door. Net op tijd kwam Kees uit school.

Vreselijk vond hij het dat zijn antieke muur eraan geloven moest. Zijn snijvoegen. Zijn bakstenen. Hij kwam met de belachelijkste argumenten. Dat hij de vogeltjes zou onthoofden als hij er met de zaag in ging. Dat de ouders de kinderen niet zouden herkennen. Dat ze geen nest meer hadden. Dat het geen zin had.
Verbolgen sloeg ik de armen over elkaar en staarde van Kees naar de muur met piepende jongen. Kees bleef onbeholpen, onbegrepen, onbeslist staan. Verongelijkt ook nog. Dat komt in de beste families voor.

Wij stonden als standbeelden tegenover elkaar en dat was het geluk. Papa en mama pimpelmees kwamen uit de dakgoot, landden tegen de antieke baksteen die hen scheidde van hun kermende jongen en begonnen verwoed met hun snaveltjes te hakken in Kees zijn snijvoeg. Ze kregen elk één cementkorreltje los. Kees keek en zag en de muur rond zijn hart viel als een baksteen.
‘Dat lukt zo nooit,’ zei hij tegen niemand in het bijzonder en beende weg.

Hij kwam terug met een elektrische steenboor, steenzaag, steenbeitel en een spijker van 12 cm lengte. Naar voorbeeld van de mezen haalde hij behoedzaam cementkorreltje voor cementkorreltje weg, kreeg een halve baksteen los en wrikte hem opzij.
Het ouderpaar scheerde over zijn hand naar de kinderschare, waarop Kees de steen een veilig stukje aanschoof, opdat ze in – en uit konden vliegen. Hij haalde zelfs nog een stukje hard plastic dat hij vernuftig onder de steen en het nieuwe nestplekje schoof, opdat het niet zou doorzakken.
‘Anders kan ik nog een steen weghakken.’
Zoooooooo lief!

Toen de jongen uitgevlogen waren, herstelde hij de muur min of meer en hing een nestkastje voor de oude vliegopening, opdat ze nooit meer achter de muur zouden nestelen. Sindsdien vliegt het pimpelmezenpaar elk jaar voor de lente uit om in dit nestkastje te broeden. Ze hebben het tikken in ere gehouden!
Helaas vliegen ze telkens weg nu ik dit wil fotograferen en ik wil ze niet langer storen, maar zo ziet het eruit.