Soms dansen er vlammen boven je hoofd en krijg je inspiratie, heel soms is dat voor drie romans tegelijk. Dat overkwam mij toen er abrupt een einde kwam aan het leven zoals ik dat leidde. Van het ene moment op het andere kwam mijn moeder bij ons wonen en zorgde ik dag en nacht voor haar. Mijn leven kromp in tot haar kamer.
Alleen al het gebit eruit halen bezorgde me de kouwe griezels en het matras kreeg ik amper opgetild, maar het bed moest elke dag verschoond. Ik ben geen poetser en elke dag almaar hetzelfde is niet uit te houden. Het ergste was dat ik nu alles moest beslissen tot haar dood. Ik wou haar leven terug en het mijne, maar dat zou nooit gebeuren. Ze had Parkinson en verloor alles en ik verloor het mee.
Na eindeloze telefoontjes en de rest kreeg Kees PGB los en kregen we ‘s ochtends hulp. Ineens waren er uren dat ik niet hoefde te zorgen. Na de euforie kwam de schrik. De dames zagen een lief oud vrouwtje met Parkinson, maar dat was maar een masker! In werkelijkheid was ze sterk, creatief, sportief, inventief, vol humor en verhalen. Ik wilde dat overbrengen maar dat ging niet.
Ik zag de dames bezig. Ik zag het ergste wat kon: geen van de dames was volmaakt.
Dat baarde mij grote zorgen. Was het niet beter dat ik het toch maar zelf deed? Ik kende mijn moeder tot op het bot, haar behoeften, haar signalen. Maar ik was zo moe en alles deed pijn.
Ik moest de onherroepelijkheid van verval en afscheid leren aanvaarden en de bril van vooringenomenheid moest af: ben jij wel goed genoeg voor mijn moeder, of nog erger: ben jij wel goed genoeg om mij te vervangen. Dat dacht ik niet bewust, dat zat in mijn schaduw. Maar voor je je eigen schaduw ziet!
Ik begon te zien dat de soep die ik zelf ben en waaruit ik alles aan haar zou kunnen geven op het aangewezen moment, in zijn ingrediënten sterker aanwezig was in haar hulpen. De een maakte beter schoon dan ik ooit zou kunnen en nog zingend ook, de ander gaf haar moeiteloos meer zachtheid dan ik in me heb en de volgende kwam met engelengeduld in gesprek met haar over kunst en literatuur. Alles wat mijn moeder aan zorg en aandacht kon krijgen, was beurtelings voor het volle pond aanwezig.
Het was zo. Zo was het.
En toen kwamen de vlammen. Ze brandden dwars door de tralies van mijn bezorgdheid heen. Drie vlammetjes waren het en elke vlam leek wel een boekwerk! Ik zag drie vrouwen met een aard die ik had leren onderscheiden dankzij alle hulpen: eentje hield van denken, dat was Sophie, eentje hield van dingen doen, dat was Eva en eentje hield van voelen en dat was Iris. Ik zag hoe ze in het leven stonden en waar het mis kon gaan…
wordt vervolgd
32 reacties
mooi Anne… dit stukje raakt, ben benieuwd naar de rest.. btw.. Eva vond ik en vind ik nog steeds een topvlam!
dankjewel Anke, fijn dat je Eva kon zien vlammen! blij mee 🙂
Lieve Anne… zoals altijd raken me de stukjes die je over je moeder schrijft. Hoe moeilijk je die periode hebt ervaren, maar ook hoe het een periode vol dankbaarheid moet zijn geweest. Is het verval echt zo verschrikkelijk? Dat vraag ik me iedere keer weer af en je weet waarom… dat wil ik niet… zo ben ik niet, tenminste… niet nu.
Lieve Irma, de strijd, het gevecht dat niet te winnen is, het proces van aanvaarden was (vooral) in het eerste jaar – ik kwam mijn schaduw tegen en dat is een zware dobber… in de schaduw ziet het terugtrekken van krachten eruit als verval – er verdwijnt iets – ik had nog niet ervaren dat (dit) verlies ruimte geeft aan iets anders, iets nieuws, iets dat ik niet kende… contact met het woordloze, onzichtbare binnenste, dat vervuld is van licht….
mijn moeder vocht haar eigen strijd, in het begin gaf ze me rake klappen recht in mijn gezicht om haar machteloosheid kenbaar te maken… op een goed moment, gezeten op de po-stoel zei ze ‘ik geef me over’ – vanaf dat moment viel het masker af en was ze zo puur als kristalhelder water, eke emotie was zichtbaar op haar gezicht en iedereen die bij haar was, werd een betere versie van zichzelf – het bleek geen klap uit te maken dat ze ‘niets’ meer kon, op het allerlaatst, toen ze 86 was, ze was….. dikke liefs XXX
Lieve Anne, ❤❤
Irma, rode hartjes! Dat is nog niemand gelukt… zie maar <3
Fijn lieve Anne je te horen vertellen over die tijd met je moeder. Ik bewonder je om wat je hebt betekend voor haar…Geweldig wat een dochter ben jij. Liefs van Marcelle
KUS lieve Marcelle XXX
Je schrijft hier weer zo open, eerlijk en puur Anne, het boeit en raakt me keer op keer……
Liefs! xxx
wat fijn dat van je terug te krijgen Jannie, liefs X
Lieve Anne, wat raak je me met je twijfels , je vooroordelen over de hulpen. Niemand denk je die het beter kan dan ik. Jij bent er op tijd achter gekomen , ik niet en heb tot het laatst bijna alles zelf gedaan. Ten koste van mezelf en zoals ik nu voel misschien ook wel van mijn moeder, er is geen weg terug.
Hoe bijzonder dat jij in Sophie en Eva en nu in Iris al deze facetten gestalte geeft. Eva is nog steeds mijn favo ik zie uit naar Iris.
Lieve Dimph, wat een mooie, eerlijke uiting! dankjewel hiervoor xXx jij bent doorgegaan en je volbracht wat ik niet kon op jouw manier en jij niet op de mijne… we hebben allebei het stokje opgepakt en ons best gedaan op een weg die we niet wisten – en idd er is geen weg terug, of misschien ook wel, het na-denken over de weg, dan wordt die steeds inzichtelijker en kun je alleen maar dankbaar zijn dat het zo gelopen is, dat je moeder je deze kans gaf 😉
en heel erg leuk dat je zo van Eva houdt!
Wat een bijzonder stukje weer. Knap hoe je zoiets persoonlijks zo onder woorden kunt brengen.
Dankjewel Mies.
Er zijn mensen die niet alleen met pinksteren een vlammetje boven hun hoofd hebben. Dat zijn geboren engelen en daar moet je zuinig op zijn. Mooi en eerlijk verhaal. Nieuwsgierig naar het vervolg.
🙂 Peter 🙂
Geweldig mooi. We willen onmisbaar zijn en zijn het niet. Prachtig geschreven. Groetjes, Petra
Wat leuk dat je mijn site gevonden hebt en zo’n fijne reactie geeft, Petra! Dankjewel!
Ontroerend mooi beschreven. Hoe jij je onmacht weet om te zetten. Daar kan ik veel van keren Anne. XXX
Natuurlijk moet keren leren zijn. Maar misschien past keren ook wel, OMkeren, Omdenken…
Haha Miep, ja!!!
Onmacht, dat was het Miep… en ik leer er nog steeds van, juist ook door de herinnering, wonderlijk…
Uit moeilijke momenten kunnen mooie dingen ontstaan, zoals een boek. Gelukkig maar, dan heeft alles toch zin.
Ha Geertje, mooie afsluiter geef je hier. Dankjewel.
Wat geweldig om dit te lezen. Ik heb al zoveel over je moeder gelezen en dat verveelt niet. Dan nu een verdieping en dat betreft jou en je boeken. Ik ben er blij mee.
Dat vind ik heel fijn om van je terug te krijgen Athy, dankjewel.
Knap je gevoelens zo te verwoorden x x x!
🙂 Annette! 🙂
Het gevoel van zorg voor vier vrouwen komt eraan , tjonge dat beloofd wat. Ik zit er direct helemaal in … Kom maar op
Attila! Hoe weet jij dat er een vierde broeit??? XXX
dit is al een stukje van je nieuwe vlam <3
dat had ik zelf nog niet gezien Joke! Dankjewel 🙂