Als columnist van het NHD schreef ik jarenlang stukjes van 500 woorden, maar een roman had ik nog nooit geschreven. Ik had geen idee hoeveel ruimte een roman biedt, ik begon gewoon met de ontluikende verhouding tussen twee vrouwen: Sophie en Mara. Daar was ik gauw over uitgeschreven, de valkuil van een columnist. Het was grappig, maar er ontbrak iets. Martin Bril leefde nog en schreef dat hij genoeg had aan de oppervlakte, maar ook hij kwam daarmee niet verder dan 500 woorden. Dan had hij er alles wel over gezegd.
Mijn werkwijze kreeg iets van de zevenvoudige kandelaar; ik was spontaan begonnen en ontdekte al gauw dat elke pagina die ik vooruit ging om een voorgaande vroeg. Vervolgens moest ik het hele verhaal bijwerken omdat er almaar meer draden gesponnen werden. Hoeveel ik ook spon, de rode draad zat er niet bij.
Iedereen die een ijsberg ziet, weet dat het meeste onder de oppervlakte zit. Daar moest ik heen, maar hoe? Wat zat daar? Mijn eerste writersblock was daar en ik had het al zo moeilijk. Ik zat in een leven dat ik weliswaar zelf geschapen had, maar zonder een seconde na te denken. Van het ene moment op het andere was mijn moeder verweesd en wij wonen in een boerderij waar een heel weeshuis in kan. Dus. Van het ene moment op het andere draaiden mijn dagen om haar en de ziekte van Parkinson. Dat had ik niet voorzien.
Na de nodige tijd kregen we hulp en kon ik eindelijk even het huis uit. Fietsend in de wind begon ik te huilen en kon er niet mee ophouden. Tot mijn eigen verbazing. Heel eigenaardig dat je niet door hebt dat je verdriet hebt op het moment dat je erin verdrinkt. Dit was niet zomaar verdriet, dit was rouw om alles wat voorgoed voorbij was. Rouw is wellicht de meest onderschatte en verwaarloosde emotie. En daar, ergens in de wind, tussen neerslachtige wolken, spiegelende sloten en loeiende koeien wist ik dat ik mijn rouw moest gebruiken om door te dringen tot de diepere lagen die nodig zijn voor een roman.
Sophie moest in de rouw.
Sophie rouwt om haar verbroken relatie met Otto, de eeuwige student filosofie, een heerlijk ergerniswekkend personage om het eenzijdige denken aan op te hangen. Daarbij moest er iets nieuws komen. Daar zorgt Mara voor. Om een einde te maken aan haar eindeloos gevraag zegt Sophie dat ze een schrijfhuis zoekt. Deze zoektocht brengt haar naar nieuwe plekken waar de genius loci haar in vermakelijke en deerniswekkende situaties plaatst.
Wat er aan de oppervlakte in mijn leven gebeurt, verwerk ik in columns en blogs, wat er gebeurt in de laag daaronder, verwerk ik in Sophie. Zo ben ik jarenlang in stilte aan het werk met mijn moeder en mijn boek. Doordat ik mijn moeder niet op de goede manier til en draai, begeven mijn rug en schouders het en bezoek ik een osteopaat. Daar schrijf ik een grappig blog over.
En dan gebeurt het onvoorstelbare: de twee werkelijkheden komen bij elkaar dankzij pen en pijn.
Uitgerekend mijn verhaal over de osteopaat drijft boven als een uitgever zoekt naar ervaringen bij een fysiotherapeut. De uitgeefster vindt mijn blog zo lezenswaardig dat ze vraagt of ik ook boeken schrijf…
De bekroning is mijn romandebuut Sophie ~ Genius Loci bij Uitgeverij Bagage en als kers op de taart is mijn moeder aanwezig bij de presentatie. Als ik haar de volgende ochtend haar medicatie geef, fluistert ze ‘Sophie…’
mijn moeder, de burgemeester en ik
N.B. Je ontvangt nu 10% korting op Sophie – Genius Loci als je de kortingscode ‘Zomer2016’ gebruikt op www.uitgeverijbagage.nl
wordt vervolgd
18 reacties
De valkuil van iedere schrijver…
dat het lege vel schreeuwt om reflectie
die maar niet uit de pen wil vloeien…
dat de schrijver zucht, zweet en zwicht
aan zijn wormstekig schrijfpalet…
tot de schrijver plots inziet, dat het de hele tijd
al over zichzelf ging, en dus op zoek moest
naar zichzelf…
dan komen eerst tranen
dan spijt, en dan pas
de inspiratie…
deze wijze woorden kunnen alleen opborrelen uit de ziel van een geboren dichter
dank Ron
Schrijven kan soms een ware martelgang zijn. Maar uiteindelijk is het resultaat daar. Het gevoel van tevredenheid laat zich met geen pen of computer beschrijven. Maar wat een erkenning! Bravo Anne!
Ik heb zeker interesse naar je debuut. De vakantie is dichtbij en dit mag niet in mijn reistas ontbreken!
dat vind ik leuk Petra! ik ben benieuwd wat je ervan vindt.
hoe dan ook, dank je voor de inspiratie… 😉
wederzijds x
Anne wat schrijf je boeiend over het schrijversproces een ware marteling.
Wat mij het meest ontroerd zijn je onstelpbare tranen tijdens je fietstochten, je rouwproces .
Weet je dat na al die jaren mijn tranen nog steeds vastzitten, soms zwevend tussen vel en vlees, meestal opgeborgen in een hemd van verdriet. Het belemmerd mij in het neerzetten van de dingen die me bezighouden op papier, in steen of doek.
Ook een ware marteling. ..maar ooit…..
Ha Dimph, wat een prachtzinnen staan hierboven, een hemd van verdriet…
juist die tranen, ‘zwevend tussen vel en vlees’, die tranen die niet vloeien kunnen, verwoord jij uniek, omdat juist dit jouw ervaring is!
het hele schrijfproces van beginnen en ophouden en doorgaan en opnieuw beginnen is de ontdekkingsreis naar onszelf, zoals Ron Vonk hierboven ook prachtig aangeeft en zoals die bergbeklimmer zegt ‘der Weg ist das Ziel’ ~ en de kunstwerken en boeken die uit je handen komen zijn niet meer en niet minder dan de markeringsstenen op die weg… ik hoop dat je de moed en het moment vindt door je belemmering heen te schrijven, een stap voorwaarts en drie achteruit 😉 ~ dankjewel voor je waardevolle bijdragen aan mijn blog X
Hoi Anne! Ja ik kan me wel voorstellen dat het schrijfproces zo nu en dan een marteling kan zijn. Als je iets wilt verwoorden maar je vind de juiste woorden niet en uiteindelijk komen ze dan onverwacht, stel ik me zo voor. Als beeldhouwer heb ik hier gelukkig wat minder last van hoewel de vormen ook flink kunnen tegenwerken. Dan gooi ik wat met gereedschap, sla iets kapot en dan komt het toch weer goed. Ik ben benieuwd hoe het gaat met je nieuwe boek Iris. Je tweede boek Eva vind ik heel goed, het was gewoon een boeiend verhaal. Groetjes John.
Wat enig jou hier te treffen John! Heel leuk om te vernemen dat het er bij beeldhouwen net zo toe gaat! Zal dan toch wel horen bij het scheppingsproces…
Fijn dat je Eva boeiend en goed vindt! Iris is erg leuk om aan te werken, het verhaal blijft zich ontwikkelen tot mijn verbazing en hopelijk komt het volgend jaar uit!
Hartelijke groet, Anne
Ik kan niets meer toevoegen…alles staat hierboven al beschreven. Telkens opnieuw is er een proces waar wij ons doorheen ‘moeten’ worstelen alvorens weer te kunnen scheppen.
Dank voor weer een mooi bericht, Anne <3
Je herkent het, Ellie!
En ik was erbij…onze eerste ontmoeting, de presentatie van Sophie! De liefde voor je moeder straalde van je af, zo duidelijk aanwezig!
En ik was stomverbaasd dat je van zo ver gekomen was om erbij te zijn, dat gaf moed! XXX
Dat is fijn om te lezen xxx
Joepie!
Ook ik was erbij en ben rakelings langs Ellie gelopen zonder haar te kennen. Ons facebookavontuur kwam later. Het is niet nieuw wat ik lees in jouw tekst Anne, maar wel het opnieuw lezen waard. Het haalt eigentijdse ervaringen met jou weer naar boven. Altijd zijn jouw woorden een spiegel waarin iets te zien valt.
ik lees je reactie nu pas, Athy, en ben er heel blij mee X