Ander huis – Buren (2)

Ik heb mijn volledige arsenaal aan boerenslimheid uit de kast gehaald, maar mijn nieuwe huis kan ik niet in. Kees is onbereikbaar en ik ben hier zo nieuw dat ik nog geen kennissen heb, laat staan vrienden, maarrr… ik heb buren, nieuwe buren en dit is de ultieme gelegenheid me te laten kennen. Vanochtend heb ik toevallig zes verse eitjes voor hen in een doosje gedaan, wat de eerste aanwijzing was dat ik hen vandaag zou bezoeken. De bedoeling was met een royaal gebaar, de werkelijkheid is hulpbehoevend.

Ik bel aan, niemand doet open. De kosmos beproeft mijn heilig geloof in oplossingen. Aan de overkant staan twee schattige arbeidershuisjes uit de jaren 30, daar wonen vast originele mensen met het hart op de juiste plaats. Ik heb hen nog niet gezien, ben achter te druk in de weer met kippen en ratten, klimop, herik en andere woekers.

‘Wie kommen hier altied achterom.’ Een vriendelijk vrouwenhoofd kijkt het hoekje om.
‘Ik kan mijn huis niet in.’ Ik val graag met de deur in huis.
Ik word meegenomen naar de werkelijk fenomenaal keurige siertuin, waar een waterval sprankelt, een tuinhuis om u tegen te zeggen en dan dat gazon! De verantwoordelijke voor al dit schoons komt uit het welig groen gestapt, een elektrische heggenschaar in de hand. Daar kwam dat gezoem vandaan dat me vanochtend verontrustte.

‘Ga zitten!’
Ik gehoorzaam het gezag van de man die met zijn innemende glimlach en warm postuur een hele rits personeel zou kunnen aansturen en dat blijkt hij gedaan te hebben. Zijn vrouw en hij hadden een goedlopend hotel dat ze bij het naderen van de mooiste jaren van het leven hebben verkocht aan zo’n rijke vent uit Wageningen die dacht er een slaatje uit te slaan en soep kookte uit pakjes. Nou, dan moet je hier niet wezen, zijn vrouw trok altijd soep van botten en de klanten bleven massaal weg bij hem en nu is het hotel failliet.

‘Dan weet u alles van sleutels!’
Voor we aan mijn sleutel toe zijn, krijg ik de menselijke fout op een presenteerblaadje.
‘In het hotelvak heb je een bos sleutels die niet in je broekzak past en bij calamiteiten moet je gelijk de goede sleutel pakken. Ik had elke sleutel gelabeld en dat heb jij niet.’
‘Het zijn er maar vijf en die zijn allemaal anders van vorm en gloed, ik herken ze met gemak.’
Spreek een wijzer iemand niet tegen en een onwijzere ook niet, daar komt gedonder van, maar niet bij Jan en Joke, zo heten ze en deze alliteratie lijkt een waarborg voor hun joviale karakters.
‘Ach ja! Jan probeert het straks wel even. Ik heb diabetes, dus ik moet nu eerst eten. Wil je ook een krentenbol?’
In het vooruitzicht dat alles goed komt met Jan en Joke erbij zakt mijn gebruikelijke haast naar een laag pitje en drijf ik mee in de stroom van oosterse tijd.
Wat ik wil drinken. Hetzelfde als zij. Dat kan niet, want ze heeft niet genoeg karnemelk voor drie. Doe dan maar thee. Die is gloeiend en voor je die ophebt ben je een halfuur verder. Mijn inwijding in het dorp vangt aan, wat een bijzondere mix geeft van thuiskomen en ontheemding.

Dwars door muren van steen en van tijd zie ik Jan Groenteman. Hij trok met paard en wagen door het dorp en het paard was zo slim dat hij vanzelf stopte bij de huizen van de klanten, want paarden zijn slim en voor het huis van Jan en Joke poepte hij steevast en nu woont Jan zonder paard pal aan de overkant, maar gepoept voor de deur wordt er niet meer.

Jan van Joke heeft nog meer Jannen in zijn bestand, want vroeger heette iedereen Jan en dat klopt, mijn vader heette ook zo. Andere Jan was een feestnummer terwijl zijn vrouw een hele serieuze was en dus ging Feestjan graag met Jan van Joke feesten en op een keer stonden ze naast elkaar te plassen in zo’n urinoir je kent het wel en toen vertelde Feestjan een bak, dat is een mop en hij lachte er zelf zo hard om dat zijn gebit in de pot vloog en wat denk je? Hij viste zijn gebit uit de pot en stopte hem zo in de mond.

Tijd om mijn sleutelbos over te nemen en de deur te openen. Jan van Joke mag honderden deuren geopend hebben met gelabelde sleutels, mijn sleutels passen geen van alle, terwijl je man toch heus wel geweten heeft wat hij doet, want zo’n man is het, dat heeft Jan al gezien. Jan is niet voor een gat te vangen en komt met dezelfde oplossingen die ik bedacht had in mijn status van mijn mannetje staan. Jan komt tot mijn conclusie: de stalen stangen zitten in de weg.

‘Heb je een slijptol, Jan?’
Jan heeft alles, maar aan een slijptol waagt hij zich niet en mag ik me niet wagen dat zou mijn man niet willen. Geweldig hoe Kees zijn plek al heeft ingenomen bij verstek!
Nu komt Joke tot haar recht: ‘Ik kan René wel even bellen, die heeft een wagen vol gereedschap en vroeger was hij heel verlegen met vrouwen omdat hij bij zijn ouders woonde, maar die zijn dood en toen moest hij eten van tafeltje dekje en dat smaakt niet als je zo jong bent en toen is hij een vrouw tegengekomen en daar is hij nou mee en nou is hij niet meer zo verlegen en kan hij dit klusje wel aan.’

‘Bel hem op, Joke!’
‘Vindt je man dat wel goed?’
‘Dat een vreemde man mij helpt? Tuurlijk!’
‘Ik bedoel dat je zijn stalen spijlen laat doorzagen.’
‘Dat vindt hij goed, want ik moet het huis in.’
Joke belt René. Die zit toevallig niet op klus maar aan de lunch en komt meteen.

René heeft gereedschap van hetzelfde merk als Kees, Makita, en twee trappen. Hij gaat op de ene staan, zaagt de spijlen doormidden, haalt ze weg, verwijdert het klapraam en schuift zijn tweede trap door het gat.

‘Als mijn trap erdoor kan, kan ik erdoor.’

Hij voegt de daad bij het woord. Eerst zijn benen, dan de rest. Als hij halverwege het raamkozijn erbij hangt als de plank van een wipwap, vraagt de man die niet langer verlegen is voor vrouwen mijn hulp.
‘Kun je je hand onder mijn rug houden?’
Dat kan ik en hoe! Het is gepiept. René is binnen en doet de schuif van de deur.
‘Die mensen waren wel bang voor inbrekers zeg. Ze hebben hard staal gebruikt en die stangen erin gedaan voor het kozijn geplaatst werd, dus ik kan ze niet terug zetten.’
Ik geef René pecunia en de buurtjes zes eitjes.
Ik ben binnen. Ik voel me thuis.