In de stilte van verstomd gezoem, teweeggebracht door mannen in oranje hessen die gas en elektra buiten de deur houden bij het installeren van nieuwe meters, in die stilte zonder zoem, hoor ik het ruisen van de wind, precies als 27 jaar geleden, toen mijn vader dood lag in zijn laatste bed, dat van het ziekenhuis.
Zijn adem was weg, de adem die zo luid kon zijn, zo snuivend, hortend, ingehouden en uitzinnig, soms stokkend, langer dan een minuut en dan weer meestromend met de emotie die te vaak gevoed werd door teleurstelling dat het leven niet bracht wat hij ervan verwachtte als kleine jongen, toen de natuur zich aan hem openbaarde in haar wonderlijke alomvattendheid.
Zijn adem was weg. Voorgoed.
Sectie wees uit dat de agressieve kanker niet uit zijn botten kwam maar uit zijn longen, alsof het er nog toe deed.
Hij rookte graag en diep. Hij haalde asbest van de schuur. Hij wist niet van gevolgen.
Hij dacht veel na maar kon ook leven bij het moment; de vogel die scheerde over zijn hoofd, de vlinder die landde voor zijn voeten, het toevallige vuurpadje dat hij opviste uit de modderige zwarte bosplas in de Vogezen.

Anne Vellinga ~ pentekening
Het jaar dat volgde op zijn dood, was het pijnlijkste jaar van mijn leven.
Ik moest leren aanvaarden, verwerken, loslaten.
Het was het jaar dat Robin Hood in afleveringen op tv kwam, met de hartveroverende Michael Praed in de hoofdrol. Ik verdroeg het niet dat de serie afgelopen was en in mijn melancholie liep ik alle platenzaken af voor muziek van deze serie, muziek van Clannad. In de mysterieuze melodie zocht ik mijn vader die ik nooit meer zou zien. Na dat jaar kon ik geen Clannad meer horen.
In dat jaar droomde ik onvoorstelbare dromen, die ik dichtte en tekende.
Ik viel in stukken uiteen en zweefde door het heelal, versplinterd.

Anne Vellinga
Ik zwierf door onherbergzame landschappen, beschenen door de maan.
Ergens, veel later, belandde ik bij de babyboom, waarin luiers hingen en in die witte zwachtels ongeboren baby’tjes.
Er waren zoveel dromen, zoveel nachten, zoveel eindeloze oneindigheid.
De laatste droom was van een kast met wortels en noesten als een boom. Ik opende de deur. Binnenin zat een prinses, ik keek haar aan. Met een schok zag ik wie het was.
Ik was het zelf.
Ik had een reis gemaakt door de tijd, een reis door de nacht.
Een schelle bel, de deurbel van mijn volgende huis. Twee mannen in oranje hessen, een geruststellende glimlach op hun gezicht.
‘We hebben nieuwe meters geïnstalleerd voor gas en elektra. U begint op nul.’
43 reacties
Anne ongelooflijk wat een intense diepte jij hier neerzet. Ik zwijg stil en voel me diep geroerd
Afgelopen zondag 3 juli was het 29 jaar geleden dat mijn vader overleed. Hij is de hele dag bij me geweest. Ik heb hem gevoeld, zijn warme ademtocht die al zolang heeft gezwegen.
Ik herbeleef en leef.
Xxxxxx
Wat mooi en bijzonder Dimph… dankjewel dat we mogen mee beleven. Het is zo troostend.
Nb : mijn vader heette JAN
Ach…
Hatelijk moment, dat waarop de deurbel me ruw terug naar de werkelijkheid brengt.
Wat heb je weinig woorden nodig om een mooi verhaal te schrijven, chapeau
Wat een mooie respons Harie.
Anne, lieve Anne
au
wordt
wauw
Lieve Joke, wat kernachtig!
de wonderlijke w…, mooi eigenlijk dat ‘we’ ermee begint
Wat prachtig hoe jij hier de woorden voor vindt terwijl ik geen woorden vind om te zeggen hoe prachtig het geschreven is.
het lijkt wel een magisch gedicht wat je hier neerzet, Mies, zoals de ourobouros… mooi
Schilderen met een fijn penseel, oh zo teer. Lieve Anne, Dank voor dit cadeau
Liefs van Marcelle
wat kun jij fijnzinnig ontvangen en geven, dankjewel lieve Marcelle
diep intens voelende woorden….ontroerend….op dagen zijn mijn ouders nog zo dichtbij…dat rugzakje met liefde van hen beiden …….;)
je voelt hetzelfde, mooi hoe jij er woorden aan geeft, dat rugzakje met liefde…
Wij gaan voort
ja, dat doen we, en we dragen hen mee in onze herinnering als een onlosmakelijk deel van onszelf… schiet me te binnen, dank thijs
Pa en Moe….ze zijn er al lang niet meer. Moe kon het leven niet meer aan en Pa heeft haar gevonden, nu 28 jaar geleden. Hij heeft het nog 10 maanden uitgehouden zonder haar. *Wij gaan voort*. Inderdaad Thijs…
Miep… daar zet je in een pennenstreek een hele roman neer…
Ja, Anne. Zo is het leven lieverd…
Prachtig, roerend, beeldend. Een juweeltje
dankjewel Marja
Prachtig geschreven. Diepe droefenis ervaren en omgezet.
Een zin vol zin, die slotzin, mooi Jaap, dankjewel
Ontroerend en intens en intens heb jij de dood van ‘Jan jouw vaderman’ beleefd.
Prachtig verwoord…
Intens, wat een treffend woord voor dit proces, goed Ellie!
Mooi verwoord Anne, ben er stil van.
Lief, dankjewel voor het meebeleven Henriëtte
Zooo mooi Anne . Ben er stil van . Xxxx
Stil is mooi hè José, even helemaal stil…. dankjewel
Ik was om 4.00 uur klaarwakker om 5.00 uur ben ik gaan douchen en heb de ochtend begroet. Nu voel ik de slaap toch en ben duf en ontvankelijk, open mijn mail en lees dit.
En omdat alles op scherp staat, volg ik je in je rouw en hoe je daar moeizaam weer bovenuit klimt, jouw pijn verandert in mijn pijn die ik beschouw en voel, herken en weer verlaat.
Wat was je even met je verbonden door deze prachtige woorden over verlies en wat dat met zich meebrengt.
Dank je wel! x
dankjewel voor je bijzondere respons, als een klankbord dat meetrilt in verbondenheid
~ jouw pijn verandert in mijn pijn ~
hoe je daar in de ontvankelijke ochtenddauw doorheen gaat en mij teruggeeft, heel mooi,
dankjewel Fenny
Wat prachtig verteld,de reis door de tijd en wat een klus weer iedere keer van het begin naar het eind
dit komt uit een diepe zee van ervaren, waarachtig wijs Nelleke, dankjewel
En overmorgen 8 juli is het 29 jaar geleden dat mijn vader Joop overleed, Anne. Drie jaar na zijn overlijden werd mijn dochter Marjolein geboren en het moest vast zo zijn, op 8 juli! Zo jammer, dat deze voor mij zo dierbare personen elkaar nooit hebben gekend, maar toch zijn ze op de één of andere manier met elkaar verbonden, lijkt het.
Bijzonder, dat ik het overlijden van jouw vader hier en nu mag lezen en wat heb je het goed verwerkt in je artistieke werk. Herinneringen die onlosmakelijk verbonden zijn met de gevoelens van de persoon die je toen was en nu laat zien hoe je de ruimte weer inkleurt…..
ach, dat is vandaag Jannie, de dag van de ourobouros, waar verdwijnen en komen elkaar raken… dank je wel voor je mooie, persoonlijke respons
Die laatste zin vind ik een bevrijding. “U begint op nul”;
Athy, ik voelde een schokje toen de man het zei…
Ontroerend!!!!!, lieve Anne. Bij mij kwam dit gedicht naar boven dat ik een tijdje geleden schreef.
Grimlach
Grimlach verwordt tot glimlach
Harten verbonden in onze ogen
Wat mooi en bijzonder Hans ~ een wereld van verschil, één letter… kernachtig, ook je laatste zin ~ dankjewel
…..ach zo mooi……
x
lief ben je, Annette… dankjewel
Vaders die heengaan op gelijk welke ouderdom laten je nooit alleen, al wat ze je ooit hebben geleerd komt je vroeg of laat van pas en dan besef je weer wie je mist.
dat heb je goed gezegd Edgard…