Een stijlvolle oudere dame loopt door het gangpad van de trein. Ze komt naast me zitten, suède tasje op schoot. Ze ritst hem meteen open en haalt er een vormeloos plastic geval uit met twee uitsteeksels. Ze zet haar mond om een ervan en begint te blazen. Het plastic bolt op tot een zwemband. Het tweede uitsteeksel is aan de beurt om haar mond in te gaan. Nu bolt het binnenste op, een luchtkussen tot resultaat. Met zichtbaar genoegen knijpt ze erin voor ze erop gaat zitten.
Nu ze comfortabel zit, gaat het suède tasje nogmaals open. Ze haalt er het volgende vreemde gevalletje met blaaspijpje uit. Haar mond gaat er hermetisch omheen. Na het nodige blaaswerk heeft ze een rechthoekig kussentje dat eveneens met zichtbaar genoegen beknepen wordt. Uitgeblazen en uitgeknepen kijkt ze mijn kant op.
,,Dit is een duur kussentje. Ik kan niet zonder.’’
Ze schuift het rechthoekje achter haar rug. Het wachten is op de volgende verrassing uit het kleine tasje met grote inhoud. En jawel, ze haalt er ditmaal een propperig ding uit dat buiten de nauwe behuizing van het kleine tasje uit zichzelf uitzet tot een langwerpig ding. Ze slingert het vreemde geval met de vaart der ervaring rond haar nek en klit hem vast met klittenband. Die zit. Ik verwacht nu een paar warme opblaas-sloffen. Het tasje blijft dicht, de mond gaat open.
,,Ik heb een whiplash.’’ Dat verklaart veel, niet alles. ,,Ik heb hem al 27 jaar, ik was 43 toen ik werd aangereden op mijn ski’s.’’
De som is eenvoudig, de whiplash niet.
,,Ik ben jaren onderzocht in ziekenhuizen die niks vonden, want die lieten mijn hoofd recht en dan zie je niks. Toen kwam ik in Amsterdam bij een leerling van Sluijter. Die wist van de hoed en de rand. Hij zette mijn hoofd schuin en meteen zag hij welke wervel beschadigd is. En dat is hij nog steeds. Ik heb in die 27 jaar alles gedaan, niets helpt. Ik heb nog steeds pijn, ben nog altijd moe van elke stap en ik word nog steeds draaierig van bewegende beelden. In de trein kan ik nooit bovenin zitten, dat zwiept teveel. Vandaag ga ik naar Eindhoven waar ze geluidsgolven door je spieren sturen. Dat zou helpen.’’
In Utrecht moet ze overstappen. Voor de trein stilstaat, doet ze haar brace af, laat de lucht uit de kussentjes en stopt alles geroutineerd in haar tasje. Ze is van het soort dat geen risico wil de aansluiting te missen. Ze begint te lopen voor de trein stilstaat. Zonder haar attributen is dat een hachelijke onderneming in de wiebelende trein. Haar hoofd schudt heen en weer op de wervel waar geen land mee te bezeilen is. Ze klemt zich aan een stang als de trein schokkend tot stilstand komt. Haar hoofd tolt. Op het perron wordt omgeroepen dat de trein naar Eindhoven ernstige vertraging heeft. Ze aarzelt geen moment en maakt rechtsomkeert. Ze gaat terug naar waar ze vandaan komt. Dan maar geen geluidsgolven. Die helpen toch niet.
22 reacties
Wat een prachtige observerende blog. Een plezier om te lezen.
dank je, Renate ~ je was er vroeg bij!
De verhalen liggen op straat, in de trein, in de wachtkamer. Je moet ze alleen wel zien en dat doe jij. Mooi om te lezen, Anne.
Dank je Wilma, fijn om terug te krijgen van jou
Gelukkig functioneren haar longen nog wel goed om al die attributen steeds op te blazen, Anne. ?
Je haalt me de woorden uit de mond, Jannie!
ik reisde met je mee, gezellig
Zeker gezellig Joke, vaker doen 🙂
Mooi verteld Anne…. Ik voelde de whiplash zelf even….
Dat is een waar compliment peter, en gelukkig was het fictief. Groet!
Wat een mooie observatie Anne. Kennelijk is staan in een wiebelendetrein minder lastig dan het erin zitten.
Ik zag de inhoud van het tasje als ‘ n film tevoorschijn komen.
Daar verbaasde ik me ook over, Dimph! En ook het lopen!
Mooi dat je het als een film uit het tasje zag komen! Pracht beeld.
Ik zat naast jou, Anne! Beeldend en mooie observatie.
Gezellig Ellie! Met dank X
Lieve Anne, wat heerlijk om jouw observatie van mensen te lezen, Zo zuiver en belangstellend en zonder oordelen. Prachtig.
Mensen voelen dat en gaan tegen je praten. En dan verwoord je het ook nog zo mooi in je blog. Dat is genieten.
Lieve Irene, je zet me in het zonnetje; ik word er warm van ~ dankjewel
Ik krijg zowaar verschrikkelijke zin om weer eens met de trein te gaan.
Bij tijden is dat verrassend boeiend, Mies ~ ik verheug me nu al op jouw verhalen hieromtrent 🙂
Vreselijk leuk – wat een vreselijke uitdrukking – roept herinneringen op aan een sjofele man met drie plastic tassen van verschillende supermarkten… in de trein
Later meer ….
Je maakt me nieuwsgierig Corry, wie weet een leuk verhaal voor een gastblog? Lieve groet X
Hoe een mens kan leren omgaan met een beperking zonder levens daadkracht te missen. Knap van haar en knap geschreven door jou.
Dat trof mij ook in haar, Athy! Dankjewel voor je fijne compliment.