Mijn vader heeft mij drie geschenken gegeven. Dat lijkt niet veel, maar is alles.
Toen ik bijna drie was, was mijn moeder zwanger. Ze zei elke dag dat ik een broertje of zusje zou krijgen. Ik dacht dat er iemand langs zou komen met een ratelende handkar vol baby’s en telkens als zij zei dat ik een broertje of zusje zou krijgen, keek ik naar buiten om er eentje uit te zoeken. Ik wilde een zusje. Het werd een broertje.
Mijn vader gaf les op de lagere school in Westkapelle, een paar huizen verderop. Hij kwam altijd meteen naar huis als de school uit was. Op een dag waren de kinderen al langs gerend en papa was nog niet thuis. Hij was laat en droeg een kartonnen doos voor zijn buik. Ons huisje was klein en donker, de doos gaf licht.
‘Voor jou,’ zei papa.
Hij zette de doos voor mijn voeten. Ik hurkte ernaast. Er kwam geluid uit de doos.
‘Maak maar open,’ zei papa.
Een pop wilde ik niet, zo’n stijf ding. Ik hoorde gekras en gepiep. Een pop was het niet.
‘Maak maar open,’ zei papa nogmaals.
De doos bewoog. Dat was best griezelig. De kleppen zaten door elkaar. Ik moest mijn hand erdoor wringen om de kleppen los te wroeten. Brrr. Toen was de doos open. Iets harigs lag op de bodem, het veerde op, keek over de rand, een poesje! Dat was de eerste keer dat ik mezelf voelde smelten.
‘Dat is Peter,’ zei papa, ‘het is een meisje, maar mijn eerste poes heette ook Peter en die leek precies op deze.’
Hij tilde Peter uit de doos en plantte haar in mijn armen. De poes ging snorren.
‘Ze vindt het fijn bij jou, daarom spint ze.’
We werden onafscheidelijk.
Ik smelt nog altijd van poezen.
Het volgende cadeau dat ik van mijn vader kreeg, was op mijn dertigste. Ik was depressief en zat moedeloos bij hem in de tuin. Hij zei dat de koffie nu wel klaar zou zijn, sprong op en ging naar binnen. 
Hij kwam terug zonder koffiekan. Op een meter of drie graaide hij in zijn broekzak en gooide iets in mijn schoot. Een pen, een donkerrode Parker balpen.
‘Dan heb je iets om alles op te schrijven’ zei hij en ‘er kunnen steeds nieuwe vullingen in, maar die heb ik er niet bij gekocht.’
Hij lachte en haalde de koffiekan.
De pen heb ik nog steeds en ik schrijf nog altijd, zij het op mijn laptop.
Het laatste cadeau kreeg ik kort voor zijn dood. Hij kon nog lopen en had een wandeling over het strand van de Middellandse Zee bij Perpignan gemaakt. Daar had hij een platte, roze schelp gevonden, voor mij, zomaar, zonder dat ik jarig was.
De schelp gaf zijn geheim niet meteen bloot. Eerlijk gezegd pas vandaag.
(platte kant – sluitkant)
Een jaar na zijn dood begonnen mijn moeder en ik te lopen, ruim 10.000 kilometer, verspreid over tien jaar. Het eerste jaar liepen we door Waterland, de kroon van Amsterdam, een veenweidegebied waar de intensieve landbouw niet bedreven kan worden dankzij de slappe bodem. Dit gebied was toen nog het grootste weidevogel broedgebied ter wereld, geen wonder dat mijn moeder en ik elke voettocht grutto’s zagen, een van mijn vaders lievelingsvogels. We begrepen hem pas na zijn dood, toen zijn vlammende politieke adem ons niet langer de adem benam.
De tien jaar dat wij LAW’s liepen, waren een pelgrimstocht naar onszelf en onze zielsverwantschap, los van de bloedband met alle inprentingen van dien.
Nu is mijn moeder er ook niet meer en nu pas zie ik de symboliek van de schelp van mijn vader. Het is een Jacobsschelp, de schelp van de pelgrims naar Santiago de Compostela. Ik heb hem verwerkt in een vogeldrinkbak, onwetend, hoe treffend.
Anne Vellinga
In de cadeaus van mijn vader schuilt een spiegel; wat hij van zichzelf in mij zag en bevestigde op de zwijgende manier die hem eigen was als het ging om de essentie van het leven.
32 reacties
Prachtig hoe jij dat zo mooi kan opschrijven Anne! En wat ‘n doeltreffende cadeaus heb je gekregen van je vader!
naarmate ik langer leef, zie ik in de dingen die voorbij zijn steeds meer van waarde; fijn dat jij dat ook ziet, Miep, dank!
Mevrouw ….: Hoe kunt u nou drie jaar zijn als Uw Moeder zwanger is.. Zo zei ik in mijzelf toen ik je blog binnen kreeg! Er schoot mij iets te binnen.. Moeder en kind Beminnnen. HERBEGINNEN.. Groet á Voús !!
uh….. ja, hoe het kan, wist ik toen ook niet, Joshua! har dikke buik was me ook niet opgevallen, het ging ook zo geleidelijk! maar mooi, beminnen en herbeginnen…. dat zouden meer mensen moeten doen 😉 ~ groet à vous X
Mooi. Zuinig op zijn!
Ha Wel! Dat is een goede tip, afzender Vel 🙂
Hij lijkt op de vader die ik gewild zou hebben en zelf heb willen zijn.
Ach, dat is wel een heel bijzonder compliment… en ik vermoed dat je er veel van hebt, Harie – dat ‘impliciete’, dat wat heel lang gist en broeit en uitbot tot waarachtige schoonheid en liefde, dank.
Wat een zachtjes…zo lief!
x
X Annette X
Wat een mooi ontroerend en liefdevol verhaal Anne en wat mooi dat dierbaren in je herinneringen in je voortleven.
soms mis ik ze zo, Peter, zoals vandaag… maar het is waar dat ze voortleven in mijn herinneringen en zelfs in sommige eigenschappen 🙂 dank voor je fijne reactie
Dat zijn mooie geschenken, Anne.
Lastig he, zo’n ouder die zich op zo’n verholen manier uit. Herken ik, ook het vrijwel nooit zomaar iets krijgen. Als het dan toch gebeurt, hecht je er heel veel waarde aan. Koesteren!
wat hebben wij veel gemeen Marjolein! en wat zeg je het mooi, de verholen manier van uiten… en er dan zoveel later achter komen hoe het zich uitte, dat het zich uitte… misschien wel in elk gebaar… dank voor je persoonlijke bijdrage
Zo bijzonder Anne hoe je de geschenken van je vader beschrijft en nu de werkelijke bedoeling ervan gaat ontdekken. Mooi ‘ n levend wezentje om voor tezorgen. De pen…een Parker .ik kreeg van mijn moeder een Parker vulpen en schrijf daar nog steeds alles mee voordat ik het op de laptop zet. Net of ik haar weer even voel. Compostella hoe vooruitziend en hoe mooi ook hoe jij deze jacobsschelp een waardevol en toepasselijke plek hebt gegeven. Terug naar je roots. Ontroerend
wat lees jij me toch altijd aandachtig, Dimph ~ de poes was zo’n hartverwarmend idee van mijn vader; hij moet gezien en gevoeld hebben dat het een schok was ineens niet meer het enige oogappeltje van mijn moeder te zijn… mijn teleurstelling, jaloezie… en dat dan niet benoemen, niet uitleggen, maar een levend wezentje geven om voor te zorgen, zoals jij dat zo mooi zegt – dankzij Peter, dankzij mijn vader klapte mijn hart open op een cruciaal moment en ervoer ik het smelten, het oplossen van grenzen… en dan die Parker die jij ook kreeg en nog steeds gebruikt! ik weet niet of mijn vader een diepere bedoeling had met de schelp; hij was een mens die genoeg had aan de schelp zelf… het wonder van de natuur… dank voor je begripvolle, inspirerende woorden
Oeps…hoe mooi. En dan die pen hè. Ook exact dezelfde waarmee ik ook ooit iets begon te schrijven. Alleen was de mijne zwart. Rood is niet mijn kleur. 😉
wat leuk Mies! een zwarte variant, en even dierbaar vermoedelijk
Ook jouw vader was de allerbeste-van-de-wereld vader. Net als de mijne!
JA! dat is helemaal waar Klaske, en wat zeg je het precies goed!
liefde (door)gegeven door je ouders ; ik lees, geen gebrek ….ik noem het mijn rugzakje dat nooit leegraakt….bijzonder weer die prachtige gevoelens van je te lezen….
een rugzakje dat nooit leegraakt, wat een mooi beeld Willem ~ ik voel het meteen en het geeft een fijn en dankbaar gevoel van vertrouwen en troost
Wat een prachtig verhaal vind ik dit! Jij vindt ook altijd de juiste woorden om het tot een pakkend verhaal te maken. Bijzonder , die drie geschenken van je vader.
wat leuk jou hier te zien, Marianne, en met zo’n mooi compliment, dank
Ontroerend verhaal hoe in voorwerpen en levende dingen de bezieling van je meest dierbaren kan liggen. Maar het is voor mij vooral de liefdevolle toon die je hier aanslaat…. In een woord geweldig…
Groetjes,
Elbert
en daar gebeurt het weer, ik smelt…. Elbert
Lieve Anne, moet altijd even rechtop gaan zitten na het lezen van jouw verhalen. Weer zo mooi en liefdevol geschreven, wat een reis leg je hierin bloot, een reis van jaren leven en van groei. Je bent een bijzonder mens en dat ben je.
jij ziet de reis, bent zelf een reiziger… dank lieve Athy
Hoe ontroerend mooi, het gebaar van je vader, de geschenken met het gebaar, zijn weten over het ‘zijn’ van zijn dochter en hoe jij dit alles steeds meer waardeert en nog vaster in je hart sluit ❤
wat bijzonder dat jij het gebaar erbij ziet, Ellie ~ want juist die gebaren zijn zo persoonlijk en echt van iemand, niet zomaar iemand, mijn vader
Wat een diep rakend verhaal, lieve Anne.
Met tranen in mijn ogen gelezen,mede door de herinnering aan mijn eigen vader die af en toe zijn geslotenheid doorbrak met een stil,liefdevol gebaar waar ik de rest van mijn leven met ontroering aan terug zal blijven denken.
Een juweeltje,dit verhaal.
Liefs
ik ben net zo geraakt door jouw woorden over jouw vader, lieve Wicky
misschien herkennen we daarom zoveel in elkaar
dikke liefs