De tweede keer dat ik leerde lopen was veertig jaar later. Ik was net van plan het uit te maken met mijn moeder toen ze aanbelde. Ik had genoeg van haar binnenvallen in mijn huis, haar verhalen die mijn huisje vulden, waarna ze verdween. Ik wilde mijn verhalen ook wel eens kwijt van begin tot eind, maar zij had genoeg aan een half woord, zoals ‘ik heb getekend, gelezen, gekookt, gelachen, gehuild…’ om regelrecht naar haar schilderij, haar boek, haar boerenkool, haar plezier en haar verdriet te zeilen en dat met zo’n klaterende humor dat ze de lachers op haar hand had en ik net zo goed onder tafel kon kruipen met mijn dagboek. Dat moest afgelopen zijn. Ik had me heilig voorgenomen haar de deur te wijzen zodra ze aanbelde.
Daar ging de bel. In alle vroegte. Mijn moeder.
‘Ha An! Ik heb nou toch iets leuks gezien op tv en dat doe ik nou zelf ook, leuk joh, geweldig! Ik wist niet dat het kon!’
Ze stond al in de gang, de jas nog aan en liep vol vuur haar slaperige dochter voorbij om verslag te doen.
Voor deze laatste keer zou ik mijn moeder de deur dan nog maar niet wijzen, ze was nu toch al binnen en ze was zo aanstekelijk over dat nieuwe dat ik er gelijk benieuwd naar was.
‘Ik loop!’
Het was eruit voor we zaten en ik kon me er niets, maar dan ook helemaal niets bij voorstellen. Wat kon er leuk aan lopen zijn? Dat vroeg ik. Ja, nu ze er toch was, wilde ik het weten ook.
Ze had een paar dagen eerder op tv een moeder gezien die naar haar dochter liep. Op zich paste dit beeld volkomen bij mijn wens, maar dat had ik niet door. De afstand was zes kilometer en die overbrugde die moeder te voet. Lopend. Dat wou zij ook en ze was er gelijk mee begonnen want zo was ze. Tot haar verbijstering was het lange eind dat ze langs de Amstel gelopen had met de tong op haar schoenen slechts vier kilometer. Ze had het nagemeten met haar auto. Heen en terug. Maar leuk! Leuk, An! Hartstikke leuk!!!
Tot mijn eigen ergernis wou ik dat dan wel eens meemaken met haar, een onbegrijpelijke eigenschap, wil ik iets stoppen, uitbannen, beëindigen, ga ik het intensiveren tot op het bot. In dit geval volgden er tienduizend kilometer te voet met mijn moeder. Je gelooft het niet, maar het is waar.
Goddank is het waar.
wordt vervolgd
22 reacties
Ik heb deel 1 niet gelezen, maar dat hoefde ook niet. De eerste zin van deel 2 trok mijn aandacht en sleurde mij het verhaal in.
Mijn indruk: Mooi! Goed geschreven. Heel herkenbaar. Breng daar maar een boek van uit. 🙂
Geef jij het uit, Paul? Lijkt me leuk.
Ok je werd tot op hoge leeftijd gekidnapt door je moeder , ik probeer me voor te stellen door je goeie verhaal hoe het eruit gezien had nadat je het uitgemaakt zou hebben…. niet zo mooi zegt de ervarings deskundige. Gelukkig niet gedaan en ga je rechtstreeks naar de hemel, bedankt voor je verhaal
wat zeg je veel in een paar zinnen, Attila ~ dankjewel
Heerlijke herinneringen, dierbaar. Had ze toen wel luisterende oren en tijd genoeg?
Je ‘loopt’ op de dingen die komen vooruit Joke, heel goed!
Dit was wel het laatste dat ik had verwacht Anne. Het uitmaken met je moeder, want het verdrietig er over zijn is erger dan de mateloze irritaties. Gelukkig heeft het lopen je dat bespaard.
mooi hè Corry, het leven liep gelukkig de goede kant op!
Toeval daar geloof ik niet in Anne. Hier begon julllie echte moeder dochter relatie. Ik kijk uit naar het vervolg
je voelt heel goed de kwaliteit van het markeringsmoment, alleen was het precies andersom Dimph: hier eindigde de moeder-dochterrelatie – er ontstond iets nieuws, iets heel nieuws…
Zo mooi beschreven Anne! En die tweede zin daar geloofde ik niet in maar ik snapte het wel.
wat mooi Miep, dat je op de een of andere manier vatte wat er school in dat moment – binnenkort meer
mooi dat terug-herinneren …en weten wat er na komt…;) ..graag gelezen ..
het leven terugzien is een ontdekkingstocht op zich Willem – vooraf heb je geen idee wat je bezielt… warme groet!
Wat geweldig, Anne! Vooral die laatste zin….
mooi dat je dat zo voelt Jannie, dankjewel
Zoals ik het begrijp, liet jouw moeder je nooit vertellen maar vertelde ze zelf altijd…
Dat was met mijn grootmoeder ook zo. Elke keer als ik daar kwam, moest ik een drie uur durend verhaal aanhoren dat zich 50 jaar geleden had afgespeeld. Elke keer woord voor woord hetzelfde. Zelf kon ik amper een halve zin zeggen. Ik denk wel eens: als mijn grootmoeder nog geleefd had toen ik mijn vrouw leerde kennen, had ik misschien nooit de gelegenheid gehad, het haar te vertellen.
Ha Ferry, dankjewel dat je zo uitvoerig reageert, helemaal omdat het de eerste keer is dat ik je hier zie. Welkom. Ik moet er wel bij zeggen dat mijn moeder fantastisch kon vertellen en dat ik haar dus ook almaar die kans gaf! Wel bijzonder dat jij een vergelijkbare ervaring hebt met je grootmoeder. Wat een geluk dat je vrouw op je pad kwam, en tegelijk schemert in je woorden door dat je grootmoeder mogelijk zelfs hier geen oren naar gehad zou hebben… Ik prijs me gelukkig dat je hier zo openhartig wilt zijn.
Gelukkig kreeg je de kans niet het uit te maken met je moeder. Haar enthousiasme en jouw nieuwsgierigheid hebben dat godzijdank verhinderd ❤️
Ha Ellie, ja, soms heb je echt het idee dat de mens kan wikken wat-ie wil…, maar… 😉
Weer helemaal terug in je moeder-verhalen? Wat heerlijk. Nieuwe aspecten, vertrouwde woorden en zinnen. Ik wist niet dat ik je zo gemist heb de afgelopen tijd. Anne,
ach wat lief, net nu voor ik ga slapen, dankjewel lieve Athy