Het is niet de eerste keer dat wij aan het slopen zijn. We weten nu meer dan de vorige keer. Toen wisten we niet waar we aan begonnen toen wij een bod uitbrachten op het voormalig popcentrum van Hoorn, Troll.
Ooit was het een boerderij tussen weilanden en boomgaarden. Langzaam slokte het stadje de landerijen op. De boer vertrok, de boerderij werd poppodium. De muziek drong door het dak tot ver buiten het park. Na 25 jaar was het welletjes. Er moesten gewone mensen in de boerderij komen wonen. Wij dachten niet dat wij die gewone mensen waren, dus wagen we het erop.
Min of meer tot onze schrik kiest de gemeente ons. We moeten ons huis nog verkopen en dat duurt twee jaar. Gelukkig weten we dat niet. We bieden op grond van het plaatje: een stolpboerderij in een park. De binnenkant hebben we dan nog niet gezien, toch maken we een schets met witte lijnen op zwart papier, want dat wil de gemeente tegelijk met het bod. Wij weten niet hoe kloppend dat wit op zwart is.
Pas na de koop mogen we eindelijk het gebouw van binnen zien. Er valt nauwelijks iets te zien, want er zijn geen ramen en alles is ook nog zwart geverfd. In het licht van een zaklamp zien we de vier boomstammen die het dragende vierkant vormen van de stolp. Helaas hangt het plafond te laag om de hele boomconstructie te zien. Het plafond zal omhoog moeten, wij willen het hele hart open. Daaromheen komen de woonfuncties, keuken, kamers en natte cellen.
Met dubbele lasten is er geen geld voor een aannemer. We gaan het zelf doen en komen erachter wat ‘fysiek’ is. Van het huis en van onszelf. Op zeker moment ken je elke spier en elke spijker.
Een jaar lang slopen we elk weekend alle oude troep: pisbakken, barretjes, schoorstenen en zwarte muurplaten. Ik ben dan nog niet zo heel bedreven en mijn taak wordt het vegen, slepen en stofzuigen en de catering natuurlijk.
Na een jaar slopen is dan eindelijk het moment van bouwen aangebroken, te beginnen de zolder. Kees schreeuwt vanuit de nok: ‘Ik kan niet verder, jij moet hier eerst stofzuigen.’
De weg omhoog gaat door het voorhuis dat eens de laatste woning van mijn moeder zal worden. Daar hebben we dan nog geen idee van. Ik sleep de zware bouwstofzuiger de eerste trap op. Op de eerste verdieping sliep de boer en decennia later verkleedden de popmuzikanten zich hier. Wij zullen er een gastenstudio van maken naar later blijkt. Via een keukentrap kom ik op een voorzolder die in beslag genomen wordt door een dubbele schoorsteen, die Kees nog gaat slopen. Met zweet en sloophamer. Pikzwart wordt hij ervan. Helaas kan ik de foto zo gauw niet vinden. Op de plek van de reusachtige schoorstenen komt de keuken voor de zolderverdieping. Dat weten we dan ook nog niet. We weten nog weinig en dat is maar goed ook. Afijn, ik moet nog hoger met mijn stofzuiger en dat gaat via een ladder die behoorlijk wiebelt. Daarboven staat Kees ongeduldig te wachten.
Hij heeft een gat gehakt in de brandmuur die voorhuis en de rest van de boerderij scheidt. Een stolp moest zo’n brandmuur hebben tegen mogelijke branden die kunnen ontstaan door broei in het hooi dat opgeslagen lag in het vierkant tussen de vier dragende palen. Er hangt isolatieplastic in het gat. Daarachter is de nok. Daar moet ik aan de gang.
Kees duwt het plastic opzij. Een gure wind waait ons tegemoet. Kees doet een bouwlamp aan. Vanaf de ladder ontwaar ik een wirwar van wuivende webben, terwijl Kees een opmerking plaatst waar je bang van zou worden als je niet zo naïef was:
‘De balken liggen er al en daartussen tweehonderd meter glaswol. De wind giert door het dak, daar moet nog glaswol tegenop, maar met die webben zie ik dat niet zitten. Ik heb wat platen over de balken gelegd, daarover kun je lopen. Twee meter daaronder hangt het oude plafond, daar heb ik met mijn broer op gestaan toen we de balken bevestigden, best veilig dus.’
Daar sta ik dan met de bouwstofzuiger op een loopplank in de nok, omringd door een onmetelijk zwart web. In het felle licht van de bouwlamp is geen spin te bekennen. Met het vertrek van koeien, loeien, vlaaien en vliegen, was het gedaan met het spinnenparadijs; hun webben hebben alles overleefd en de geur van dampende koeien en rokende jeugd vastgehouden.
Ik zet de zuiger aan. Een eindeloze grauwe mistsliert verdwijnt in maar liefst vier enorme stofzuigzakken.
Het nieuwe leven kan beginnen.
Intussen zijn we alweer aan een volgend leven begonnen, met… slopen.
21 reacties
Mooi verhaal maar ik krijg al een inzinking als ik er aan denk zoiets te gaan doen. En dan zijn jullie weer opnieuw begonnen. Ik vind het verbazingwekkend knap.
🙂 en wij vinden het nog leuk om te doen ook, Mies, het houdt ons van straat 🙂
Slopen: Betekent dat wij nieuwe Slopen voor jullie moeten kopen om uit te rusten? Sloop gets in you eyes? !
Maar van sloop hout kun je toch iets moois maken? ! Als jullie elkaar maar niet slopen!
Em kijk uit dat je geen Balk of spinter in je oog krijgt! Want dan ben jezelf gesloopt..
kom maar eens aangeslopen Joshua, lijkt ons leuk!
Als je zoveel zweetdruppels in de vorige woning hebt liggen, is er nu wel over de grote berg van deze verbouwing heen te kijken? Mijn complimenten hoor!
Jammer dat ik jullie niet kan helpen, maar ik kom zeker een keer om het hoekje kijken 😉
dit is een makkie vergeleken de verbouwing van Troll, Joke… en intussen is dit het vijfde huis dat wij transformeren, milieuvriendelijk en toekomstbestendig maken – in een volgend leven word ik timmervrouw, wat een machtig mooi beroep is dat!
Jullie zijn inmiddels zo bedreven Anne, ik twijfel er niet aan dat van dit huis ook weer een mooi ‘nest’ wordt gemaakt! Succes met alles, maar ook plezier met de catering en het opperen en vooral vast veel voorpret voor het moment dat het klaar is en jij aan de gang ‘mag’. Gezellig maken, sfeer brengen in al die mooie ruimtes xx
je ziet het voor je, Ellie ~ en inmiddels kan ik al heel wat in mijn eigen ogen: schilderen, zagen, vuur stoken, stoepen leggen, ontwerpen, onderhandelen, bouwmaterialen uitzoeken, snoeien, wieden, tuinaanleg, mannen aansturen, haha jawel, ik ga steeds meer mijn mannetje staan, ik zou zowat vergeten dat ik een meisje ben 🙂
Al lezende bedenk ik dat een stolp een verrekt hoog ding is en dat een Achterhoeks boerderijtje een peulenschil moet zijn.
Ik vind het ontzettend moedig dat je zo’n avontuur nog eens wilt herbeleven, met minder zwarte ragen, maar nu weer met vleermuizen. Dat moet een stuk complexer zijn, maar beiden geven een griezelige atmosfeer.
Even iets heel anders:
Mijn lieve moedertje (98), heb ik samen met mijn dochter verhuisd naar een verpleeghuis, gesloten afdeling.
Moedertje begrijpt er niets van en ik grijp met machteloosheid in mijn haren. wat een verdrietige situatie, helaas ben ik niet in staat om haar zelf te verzorgen. Ik moet maar met de situatie dealen. Al die oudjes die zitten te suffen in de gezamenlijke ruimte, zo pijnlijk om te zien.
Manmoedig pak ik de rolstoel. Ga met haar wandelen, dat vindt ze heerlijk, maar het drama na terugkeer is zo pijnlijk. O, ik wou dat het anders kon, maar dan kan niet …
Dat lagere, kleinere is precies de reden dat we hiervoor gekozen hebben, Corry ~ maar 1 trap hoog 🙂 Dat zie je helemaal goed, terwijl we elkaar nog nooit gezien hebben, ik sta ervan te kijken.
En dan je lieve moedertje, o wat kan ik me dat alles helemaal voorstellen – de onmogelijke mogelijkheid, je deernis en verdriet… en je weten dat het echt niet anders kan… Pijnlijk, zeker, maar wat gebeurt is aan de beurt – dat klinkt simpel, maar heb ik na veel levenslessen telkens ondervonden. Je weet vaak niet waarom het gebeurt, dat komt veel later… ik stuur je lieve moeder in gedachten een mantel van licht, en jou ook. Dankjewel dat je dit met ons deelt. Wees omhelsd…
wat gebeurt is aan de beurt, deze simpele regel is voor mij een troost. Dank je wel lieve Anne voor je mooie opbeurende woorden. Gisteren en vandaag ging de terugkeer goed, dan vertrek je met een heel ander gevoel. (ze is er pas een week). Ook een modus vinden om het beter te laten verlopen, dat zul jij met Aal ook hebben ervaren.
Een hele dikke knuffel van mij!
soms denk ik, we zijn elkaar vast in een vorig leven tegengekomen …
wat fijn dat het goed ging! het is misschien ook een kwestie van wennen voor allebei… dat heb ik met Aal ook meegemaakt als er een nieuwe hulp kwam bijvoorbeeld… dankjewel voor je knuffel en wie weet van dat vorige leven, ook dat is een troostrijke gedachte X
Anne , de schrik sloeg me vanmiddag om het hart toen broer ineens meedeelde dat hij een ander plek voor zijn kantoor heeft gevonden en het huis waar ik woon jaren 30 en hij kantoor heeft verkocht kan worden.
Als een berg zie ik tegen de verandering van woonstee op. Weet niet hoe, waar naartoe, totale paniek.
En nu lees ik jouw column. Je dappere sjouwen, vegen, cateren, opperen. En denk terug aan 20 jaar terug toen we ook voor opknap stonden. Ik me ook bouwbakker voelde van geen klusje vies net als jij.
Weg is alle harmonie , weg het gevoel naar op weg zijn…..
Dappere Anne je komt weer op het goede moment dank je wel
. Maak een gezellig en warm thuis voor jullie zelf en alles wat aan komt waaien.
En kijk uit voor vallende stenen, grote splinters in je vel , spit in je rug etc.
Xxxxx
Ach Dimph, jouw situatie is toch wel even anders dan de mijne: wij hebben ervoor gekozen om het makkelijker te krijgen (na gedane arbeid 😉 ) – jij wordt ermee geconfronteerd door allerlei omstandigheden die natuurlijk ook hun geldigheid hebben, maar het overvalt je meer en dat is altijd moeilijk.
Ik vind het fijn dat je mijn situatie kunt zien als een steuntje in de rug. Wie had dat gedacht…
Ik hoop dat je een goede, nieuwe plek vindt voor jou en je trouwe kameraad, ‘meneer’ ~ succes met je zoektocht, en wie weet joh…!!!
Laat je het weten? Liefs X
Heb weer genoten van je verhaal. Kees en jij kunnen samen heel veel aan. Knap hoor. Ik zie bijna dagelijks hoe jullie nu opnieuw aan het slopen zijn en tegelijk al weer heel veel gebouwd hebben. En het wordt prachtig. Alleen met veel idealisme en geduld en nog veel meer kwaliteiten kun je realiseren wat jullie voor ogen hebben. Als je even weg wilt van de verbouwing kun je altijd hier terecht. Slechts 5 minuutjes fietsen langs de rand van Montferland. Welkom.
Ha Irene! Fijn, dankjewel, en blijf jij vooral ook langskomen, het is enig dat jij alle stapjes met eigen ogen ziet! Vandaag zijn we naar het tuincentrum geweest, Kees heeft zakken grond gestort op dat scheve stuk grond dat onder het cement en stenen lag en ik ben er nu een quasi rotstuintje aan het maken met stenen elders uit de tuin en de nieuwe plantjes. Ik mag er nog wel 100 halen, je snapt niet waar ze blijven. XXX
Ik wil zoiets nooit meer mee hoeven maken, vrijwillig! Ons volgend huis wordt een huis waar bijna niets aan gedaan hoeft te worden. Iemand anders moet dat dan voor ons doen. Ondertussen huren we ergens in de buurt. Dat is de bedoeling. We zullen zien of het werkelijkheid wordt.
Graag gelezen!
dat dachten wij ook, Mieke…. maar ja, de plek is perfect, het huis qua karakter ook, en ja, toen namen we de gebreken op de koop toe 🙂
ik wens jullie regelrecht het ideale huis toe, dat anderen het al gedaan hebben!
Anne,
Je bent heel bijzonder, altijd al.
En jullie hebben elkaar wel gevonden wat “aanpak” betreft.
Heel leuk om dat zo nu en dan te zien.
Ben zelf ook aan het helpen bij een verbouwing van een vrien, heel leuk.
Dag lieve timmervrouw,
Kees
Ha Kees! Ik hoop toch zo dat je binnenkort weer eens komt! Jij bent altijd zo lekker positief en idealistisch met een praktisch oog – dat is supergaaf in zo’n bouwfase.
En echt jij dat je een v ried helpt met zijn verbouwing, ik ken je niet anders!
En dat je nu al een timmervrouw in me ziet is een compliment van de bovenste plank, want ja, de echte timmerlieden hier lachen zich vaak slap hoe ik de dingen oplos, zoals pluggen die er niet helemaal in willen afknippen… maarrrr, intussen weet ik dat boor en plug en schroef allemaal op elkaar afgestemd moeten zijn, net als mensen 🙂 Groetjes en fijn weekend!