Ze zeggen dat kippen dom zijn, dat is niet zo. Daar ben ik achter gekomen toen ik twee zogenaamd domme kippen kreeg bij de koop van ons nieuwe huis. Hun vorige baas hield ze in een kippenren die weliswaar groot was, maar saai, een lege zandvlakte. De kippen krabden in het zand en maakten kuiltjes om in te zandbaden. Er stond een dode boom met kale takken waar ze niets aan hadden want vliegen konden ze niet. Ze waren bang voor elk schepsel dat in de buurt kwam en vluchtten in hun donkere nachthok.
Ik wist niets van kippen, alleen dat ze dom zijn en eieren leggen.
Op een dag kwam een kip per toeval buiten de ren en kon ik met eigen ogen zien hoe dom een kip is: ze probeerde haar kop door het gaas naar binnen te werken, terwijl om de hoek de deur open stond.
Maar was de kip zo dom of de mens die dat concludeert?
Dankzij mijn kip herinner ik me mijzelf. In een onzekere periode van langgeleden beleefde ik iets vergelijkbaars in de droomwereld.
Ik was een jongetje van een jaar of zeven. Ik werkte in de krochten van een kasteel. Mijn taak was het vuur aanhouden. Op een keer deed de vrouw die in hetzelfde gewelf haar keukentaken had hout op het vuur, dan kon ik nog even houtsnijden. Ik voel nog de tak in mijn hand en het mes. Ik sneed een popje uit het hout. De vrouw met de lange rokken bukte om een houtblok te pakken. Plotseling zag ik haar enorme achterste. Ik begreep niet waar ze die had als ze stond.
Ik moest nieuw stookhout halen uit de opslagruimte. Buiten schalden hoorns ten teken dat de jacht zou beginnen. Ik liep over de kasseien naar de opslagruimte. In het schemerduister stond een brede man met zware laarzen. Hij joeg me weg met nijdig armgebaar, maar ik moest hout hebben en bleef staan. De man kwam dreigend op me af en trapte met zijn laars in mijn buik. Ik viel achterover, krimpend van pijn. Toen ik overeind kwam, was hij verdwenen. Ik besloot weg te lopen.
De poort was nog open, de ophaalbrug lag nog neer. Ik haastte me erover. De brug kwam uit op een dijk. Rechts waren de jachthoorns. Ik ging naar links, een smal pad tussen hoge grassen en bloemen.
Ik kwam bij een afslag. Wat nu? Waar moest ik heen? Ik was bang. Voor rovers. Wilde dieren. Mannen met laarzen.
Ik ging terug naar het kasteel. De brug was opgehaald, de poort was dicht. Ik was doodsbang dat iemand me hier zag. Naast de grote poort wist ik het ganzenpoortje zonder slot. Daar kon ik makkelijk door. Ik liep erheen. Water sloot zich boven mijn hoofd. Mijn voeten kleefden vast aan de bodem.
Plotseling zweefde ik boven de gracht. Aan de kant stond mijn hond, Finsjie. Hij blafte en blafte, de enige die me miste.
Ik ben Finsjie nooit vergeten en heb hem vereeuwigd in mijn debuut, Sophie.
De zogenaamd domme kip was nooit buiten haar ren geweest. Ze wist niet hoe ze er weer in kon komen. Het was geen domheid, maar onwetendheid, angst.
Een kip in het nauw doet net zulke rare dingen als een ander. ‘Als een kip zonder kop’ is een gezegde waaruit valt op te maken dat een kip mèt kop zo dom niet is. Ik moest dat nog ontdekken en de kippen ook.
Het begon met de vleugels. Waar stompjes waren, ontwikkelden zich vleugels. Dat hadden we geen van allen gezien. Het gaat geleidelijk en dan merk je het niet. Tot Lukkie, mijn kat, achter me aan de ren in liep. Hij wou weten wat daar was. Nou, dat heeft hij geweten.
De kippen schrokken zich wild en sloegen instinctief hun stompjes uit. Die waren tot hun eigen verbazing ineens kolossaal. Ze bleven ermee klappen. Lukkie schrok zich een hoedje van de gezamenlijke vleugelwijdte en maakte de befaamde sprong van een kat in het nauw en weg was hij.
De kippen ontdekten dat ze konden vliegen. De wind kwam al in de zeilen en even later zaten ze hoog op een tak.Nog diezelfde dag heb ik de deur van de ren opengelaten en binnen afzienbare tijd hadden ze de uitgang ontdekt en vanaf dat moment bleven ze ontdekken en leren. Nu weten ze altijd de weg, scharrelen overal, vinden telkens nieuwe plekjes en mij weten ze te vinden waar ik ook ben.
Elk wezen heeft ingeboren eigenschappen om te overleven. Ook kippen zijn toegerust voor hun plek op de wereld. Als je ze ruimte geeft zichzelf te zijn, zie je dat je ze niets hoeft te leren, ze ontdekken alles zelf en je ontdekt mee. Kippen zijn scharrelaars, ze scharrelen in de tuin, vliegen over heggen, springen op takken, stapels dakpannen en bulten afvalhout. Blije kippen zijn niet bang. Ze nemen alles zoals het komt.
Kippen hebben geen hormonen nodig, geen injecties, geen antibiotica. Ze gedijen als je ze de ruimte geeft, gezonde voeding, een veilig nachthok en op zijn tijd wat aanspraak. Wie herkent het niet?
41 reacties
Hey Anne, blij weer wat van je te lezen en hoe. Welk mens zou niet met een van jouw kippen willen ruilen. In figuurlijke zin ? Leven vanuit je hart en niet altijd dat denken erbij. Ik meld me alvast aan.
Niet meer zolang wachten hoor met je volgende column xxxxx dimph
Ha Dimph! Ja, wat lang hè ~ maar joh wat kan een mens veel om handen hebben en geen tijd het op te schrijven. Dankzij de kou en de storm zat ik vandaag gekluisterd aan tafel 🙂 Er zouden vandaag drie instabiele bomen geveld worden, en de specialist zat al in de eerste boom, maar de wind was te sterk en te ijzig. Weet je dat ook alvast! Warme groet X
Mooi, mooi…!!!! Ik heb e gemist, of lag dat aan mij.. Maakt niet uit. Deze is erg mooi. Ja, geef ook mensen de ruimte, hoe klein ze ook zijn, om op hun eigen manier te leren. op hun smoel te vallen en weer op te staan, wijzer!! Ik ben bezig met de 1ste bundel van mijn gedichten…. Gaat lekker en spannend.
Wat een heerlijke reactie Hans! Dankjewel. Jij ziet meteen de relatie hè. En wat heerlijk van je te horen en dat je eerste gedichtenbundel eraan komt! Ik houd me aanbevolen, ben erg benieuwd. X
Droomkronkels in het nu, heerlijk.
wat een originele reactie, leuk Joke!
Gisteren zei ik nog ‘waar is Anne gebleven’ en ziet daar ben je!
Leuk!
En ja kippen zijn heel niet dom…ezels ook niet.
xxxjes!
Hoe is het mogelijk Annette! En ezels zijn zeker weten ook heel niet dom!
Leuke foto van je XXX
Niet recent hoor 🙂
Dank je en een goede zondag.
Liefs uit de diepvrieskoloniën x
hij blijft leuk Annette 🙂
en die diepvrieskolonie 🙂 🙂 🙂
U bent er weer als de Kippen bij
‘Zijde’Wesp,oh wat duurt het lang
voordat het mij is, gebeurdI
P-ik zei de wesp die pas in october
als een dooie mus uit de boomviel
en dorst kreeg ,
en ging naar Hesp
De Wesp werd zo dronken, dat ie eh
in de boven en vanonder Amstel van
dat biermerk werd gevonden.
Maar wat heeft dat met die kip
van Anne en Kruiken te maken?
Nou dat ie als een kip zonder kop
Zijn mede mensen na doet!
En dat de meeste mensen dat
niet door hebben? Slim bézig?
naarmate ik het vaker lees, moet ik harder lachen Joshua, wat een wonderbaarlijk gekraai!
Naar Maten ga ik nooit
De Ijskou is nog niet uit
De Lucht! ! Ben weg voor de
I J S kou op de vlucht Ooit!
Koud nog steeds hè Joshua ~ maar jij bent hartverwarmend, dankjewel en… ik zie je hier nog wel eens verschijnen!
Hoi Anne, wat een mooi verhaal over je kippen. En ja, wat kan een mens het druk hebben als je gaat verhuizen. Dan kom je haast aan schrijven niet toe. Wij zijn op 7 december verhuisd vanuit Abbekerk naar Hoorn, Kersenboogerd in de kunstschilders wijk. Vlak voor de verhuizing met hulp van de kinderen en een klusjesman keihard gewerkt, nieuwe keuken en alle muren en plafonds geschilderd en na de verhuizing nog duizend en een andere dingen gedaan om van dit huis weer een thuis te maken. De klusjesman moet nog wat dingen doen die wij niet kunnen, maar hij moet op de scooter uit Medemblik komen en dat ik nu veel te koud. We wachten met smart op het voorjaar, dan kan hij zijn klussen afmaken en wij kozijnen en deuren schilderen die een poosje open kunnen blijven staan. En dan verder met de tuin voor en achter. En tussendoor moet ik even bijtanken en ga dan tekenen of kantklossen. Er hangt al een nieuwe tekening van 1 vierkante meter ingelijst op de slaapkamer. Een grote mandala ontstaan door het symmetrisch omtrekken van een spontane vorm en gekleurd in allemaal blauwtinten. Hij is prachtig geworden. Nog nooit zo groot gewerkt en het volgende grote vel ligt uitnodigend op me te wachten. Al die vijf jaar toen we in de seniorenwoning woonden heb ik praktisch niet getekend en nu ben ik aan een inhaalslag begonnen. Veel succes met de verbouwing.
Ik zie het allemaal voor me en beleef het helemaal mee, Anna! Erg leuk dat je dat hier zo spontaan vertelt, en dat je toevalligerwijs in dezelfde periode ook zo druk met verhuizen bent! Ik ben erg benieuwd naar je blauwe mandala, wat zeg ik, naar jou en je huis en alles! Enig dat ik hier een voorproefje te lezen krijg, hopelijk kan ik je nog eens opzoeken en alles zien en beleven.
Veel geluk in je nieuwe thuis en met je bijzondere talenten! Succes X
Wat leuk dat je zo enthousiast reageert op mijn bericht. Je bent overigens van harte welkom bij ons om alles te zien en te beleven. Jij ook veel geluk in jullie nieuwe thuis en succes met jouw bijzondere talenten.
Gelukkig, daar is ze weer, valt er eindelijk weer iets leuks te lezen
De vleugels van mijn hart beginnen spontaan te klapwieken, nog even en ik loop naast mijn schoenen Harie, dankjewel X
geweldig weer… wat lees ik toch graag wat jij schrijft
Dankjewel mooi mens
Heerlijk je weer te lezen, Anne. Heb genoten van je ‘kippen-verhaal’ en van wat het uitstraalt: Geef de ruimte, laat leven, goede voeding, zo nu en dan aanspraak…volgens mij gedijen daarop alle levende wezens…xx
Het is er eindelijk weer van gekomen, Ellie; fijn dat je me leest!
Wat een feest voor die kipjes die eerst geen kop hadden en nu mede dankzij jou konden bewijzen dat ze die wel degelijk hebben, Anne! En ook nog eens stevige vleugels, groene blaadjes en een open deur. Fijn weer een avontuur van je te mogen meebeleven. Groetjes van een blije kip. 😉
Ha blije kip! Die vleugels vond ik ook zo’n wonder, dat ze die ineens hadden en er gelijk mee konden opvliegen, want dat doen ze, ze gebruiken er hun sterke poten bij, daarmee springen ze op en de vleugels nemen het over tot op zekere hoogte! Groetjes!
Ik kan kakelen als een kip zonder kop, wanneer iets mij te groot is, te onbekend. In stilte want het is geen eigenschap waar ik trots op ben, maar zo kom ik weer tot rust. Ik geniet altijd van de kleine geluidjes die kippen maken wanneer ze de grond krabben, een torretje pikken. Van hun zachte tòk tòk tòk
O Athy, dat zijn ze nu net aan het doen aan de andere kant van het raam en ik vind het ook een heerlijk geluid. En dat kakelen in stilte vind ik ook een vondst, dat moest ik maar eens van je overnemen, want soms… Lieve groet!
Heerlijk om je weer te lezen Anne
Heerlijk dat je me gelijk weer leest Marja
Leuk, kippetjes.
Buiten vliegt er van alles door mijn tuintje en zo koud.
Alle kippetjes zitten nu toch wel op stok, zie tenminste niets langswaaien.
Leuk je verhaaltjes voor het slapen gaan, houwe zo. Doet een mens goed!!
Ha Bea! Tot mijn verbazing gaan mijn kippen in deze ijskoude wind niet lekker binnen op stok. Toen ze genoeg hadden van het scharrelen, gisteren, gingen ze een kuiltje maken in de luwte van de schuur onder de rododendron en nu zijn ze aan het scharrelen aan de andere kant van het raam waar ik je zit te schrijven en ze tokken er zachtjes bij, maar zo dat ik ze wel hoor 🙂
Hallo Anne,
Dat kippen dom zijn, hebben wij mensen ervan gemaakt. Jouw verhaal bewijst dat maar weer eens.
Ze hebben ook gevoel. Toen een vriend van me overleden was, hebben zijn kippen een paar dagen echt getreurd. Ze aten niet en maakten zielige geluidjes.
Ik hoop, da t het goed met je gaat!
Lieve groet,Marianne
Goedemorgen Marianne, wat bijzonder zeg, dat zijn kippen echt rouwden… een pracht voorbeeld dat ze echt gevoel hebben en zich verbonden voelen met de mensen om hen heen.
Lief dat je hoopt dat het goed gaat met me, en dat gaat het! Ik voel me heel gelukkig op mijn nieuwe plek. De grootste hectiek is nu wel achter de rug. Kom maar eens langs als je in de gelegenheid bent. Liefs
Goedemorgen Anne, wat een mooi verhaal en droom heb jij opgeschreven. Kippen zijn zo dom nog niet maar zoals jij schreef is er de angst die hen weer het hok in dreef of dat kippie terug het hok in wilde. Mens en dier verschillen niet zoveel van de mens als je hen goed zal bekijken. Toen ik je verhaal las kwam er een gebed in mijn hoofd. Toen ik vroeger op bezoek was bij een boerderij met veel scharrelkippen zei mijn zusje dit eens heel spontaan toen wij weer weggingen. Ze keek omhoog en zei : Lieve God, ik bid voor de kippen dat het plankje niet gaat wippen als de kippen er op hippen. Dit gebed wilde ik met je delen. Wens je veel succes met je Rafel en Renske en dat ze lang in vrijheid mogen leven net als de mens die de vrijheid verdiend.
Goedemorgen Tine, ja die droom, dat zoiets ‘zomaar’ te binnen schiet dankzij je kip! Dan zie je hoe alles verbonden is en je ‘het’ niet zo ver hoeft te zoeken. Dat vind ik ook zo mooi aan jouw gedichten.
Zoals jij ook nooit het prachtige gedicht/gebed van je zusje bent vergeten. Ik ben er heel blij mee, alles zit erin. Dankjewel, ook voor je mooie wens.
Heerlijk je weer eens te lezen Anne. Lang leve de kou en de kippetjes!
Ja, dat komt goed uit Corry! Fijn dat je me blijft lezen 🙂
Leuk jouw verhaal over de kippen. Hier in Hongarije zie je geen kippen in een ren, ze lopen hier de hele dag te scharrelen. Soms moet ik even stoppen met mijn auto want ze zijn zo gewend aan mijn auto. Soms steken ze even hun kopjes omhoog om te laten zien dat ze me wel gezien hebben en gaan dan verder met scharrelen. De eitjes van deze scharrelkippen smaken heerlijk, niet te vergelijken met de eieren uit de supermarkt. Ik at al jaren geen eieren meer omdat ik ze vies vond maar deze wil ik af en toe wel eten.
Wat een fijne bijdrage, Marjan! Bijzonder leuk hoe je het beeld oproept van Hongarije; ik zie de kippen scharrelen en die kopjes omhoog doen de mijne ook! En dat ze je auto kennen is ook weer een teken dat ze veel meer weten dan ons wel eens wordt wijsgemaakt.
Veel plezier daar!
Helemaal mee eens, zo dom zijn kippen niet, daar kwam ik vandaag ook weer achter.
Gr Jan(Wilde een Tuin)
Wat goed Jan met de wilde tuin! 🙂