Pieterpad ~ lopen met mijn moeder (7)

We begonnen met het Pieterpad toen het nog nieuw was, begin jaren ’90.
ZZZ (ZeerZeerZeldzaam) kwamen we andere lopers tegen en de eersten die we zagen, haalden we in. Dat was op het dijkje onder Groningen stad. Dat ‘stad’ zei Aal er telkens trots achteraan. Ze had recht van spreken, ze heeft er haar jeugd doorgebracht. Waar dat dijkje precies liep, weet ik niet meer, wel dat er op een gegeven moment rechts van dit kronkelige dijkje een appelboom stond met een cirkel van appels eronder, prachtig. Het moet dus herfst geweest zijn; wij liepen altijd lange afstanden in de herfst en de lente.

Ergens ter hoogte van dit antieke schouwspel zagen wij in de verte iets hobbelen dat niet thuis te brengen was. Aal dacht aan een paard en wagen met een man op de bok, ik dacht aan een woonwagen. Naarmate we dichterbij kwamen, tekenden de contouren zich scherper af en moesten het twee mensen zijn met kolenzakken op hun rug. Zoiets als Cheryl Strayed in Wild.

Dit boek was nog niet geschreven en Cheryl had haar moeder en man nog niet verloren.

Overigens wel een boek om meteen te halen en te lezen, ontroerend mooi.

Afijn, Aal en ik liepen onze eigen pelgrimstocht en Aal wist het nu.
‘Een vader en zoon,’ zei ze.
Het bleken twee vriendinnen te zijn, gebukt onder twee kolossale rugzakken.

‘We hebben vorige week geoefend, maar toen we gisteren voor het echie gingen hebben we toch wat meer meegenomen, want we gaan drie weken en ja, dan wil je toch ook een koekenpan mee en een koffieapparaat en genoeg sokken en andere schoenen dan deze loodzware bergschoenen! Wat ben je bij de tent zonder slippers en als het regent moet je laarzen hebben en sandalen voor als je de stad ingaat.’
Herfst of nazomer, zij hadden een tent mee, slaapzakken, een kooktoestelletje, boeken en zelfs een pyjama voor als ze er ‘s nachts uit moesten op de camping. Ze gingen naar Ommen, daar was een hele leuke waar ze misschien een paar dagen zouden blijven.

We nodigden hen uit voor een kop koffie in de eerste gelegenheid die in het verschiet lag, een kilometer verderop. Toen wisten we alles van hen, ze moesten heel wat kwijt.
De herberg had een houten vloer met een geweldige akoestiek. Elke voetstap hoorde je erop. Wij gingen geluidloos zitten, onze rugzakjes zachtjes tegen een tafelpoot. De meiden gingen hun rugzak ook even afdoen; eerst de buikriemen los, dan de schouderbanden verlengen en schudden maar.
Een klap! Alsof een olifant neerkwam.
Aal en ik hebben de rest van de week lol gehad met alles wat er nog meer in de rugzakken zat, onze improvisaties werden zo idioot dat we telkens slap van het lachen tegen elkaar aan hingen.

De eerste jaren hadden de slaapadresjes uit het boekje altijd plaats. We spraken nooit af en konden altijd terecht bij de eerste die we probeerden. B&B was nog niet hot.
Het is lang geleden en kort. Ik zie alles nog voor me, terwijl we nog geen fototoestel hadden en ook geen telefoon. Hadden we niet nodig, de beelden hechtten zich regelrecht in ons hart en daar zitten ze nu nog.

Maarrr…
In Limburg kwamen we voor het eerst op een adresje dat vol was, dat wil zeggen het enige gastenbed was bezet. Moesten we vijf kilometer lopen naar het volgende adres en dat had ook al iemand te slapen. Dat voel je dan wel. Als je de hele dag gelopen hebt, is ineens elke kilometer te ver. Dankzij het boekje van Vrienden op de Fiets dat we voor nood mee hadden, vonden we toch nog een adres op loopafstand. We haalden het. Alleen hadden we amper de kracht onze hand op te tillen voor de bel. Toen de Vriendin van de Fiets vroeg waar onze fiets was, konden we alleen ons hoofd schudden. Na een terechtwijzing of drie kregen we toch een matras op de grond in een kamertje zonder raam. De druppel was dat de dame bij het karige ontbijt tegen mijn moeder zei ‘dat u op uw leeftijd nog loopt’. Op misprijzende toon ook nog.
De wet van Cruijff trad in werking en dankzij dat naargeestige mens hebben we toen ons eerste mobieltje gekocht en een fototoestel. Aal ging foto’s maken, ik dia’s. Kun je nagaan in welk tijdperk we leefden. De foto’s hebben mijn moeder overleefd.

Ik hoor nòg Aals stem:
‘Kun jij een mooi fotoalbum voor mij kopen, Anne.’
Ik vond een panoramisch geval dat na een paar foto’s al te zwaar was om te hanteren. Desalniettemin wilde Aal een zelfde album toen het vol was en toen dat vol was had V&D de kleur veranderd.

De albums lagen verstoft in een doos van de erfenis.
Die heb ik uitgepakt.

word vervolgd