Het is een waagstuk er iets van te zeggen, dat vind ik echt. Waagstukken van Milou Frencken en Dorine Wiersma, getalenteerde dames die mijn sympathie hebben. Die wat kunnen. Dingen die ik niet kan. Zingen. Gitaarspelen. Piano. In rare broekpakken die bij de een te strak en de ander te los zitten, rood en geel ook nog. Dat moet je durven.
Milou kan echt wonderbaarlijk bewegen, wild en soepel en keihard stampend met blokhakken die ik nooit zou durven aantrekken. En er dan ook nog bij spelen op een basgitaar die ze niet de baas is, maar wel overmeestert. En erbij schreeuwen met een gezicht dat je in je eigen spiegel niet tegen wilt komen.
En dan Dorine. Zo pissig als die het uitschreeuwt met een mond die de diepste krochten van haar binnenkant laat zien wanneer ze haar kwetsbaarheid openbaart.
Daar moet je lef voor hebben. En dat hebben ze. Daar gaat de voorstelling over. Dames van zekere leeftijd die wat hebben meegemaakt, dingen die dames op leeftijd kunnen herkennen. Lef. Laf. Klaarkomen en piemels. Dat klinkt openhartig en is best wel onderhoudend. Best wel is vreselijk om te zeggen, zeker van een theaterstuk waar twee leuke muzikale vrouwen zich uitsloven.
Uitsloven. Dat je dat gevoel krijgt. Te luid geschreeuw, te hard gestamp. Over de top als Milou met het mes tussen de tanden haar ‘best wel’ leuke baantje op tv fileert. Haar baas. Ik was bang dat Milou ter plekke uit dat krappe rode broekpak zou knappen zoals ze rondstampte met vlokken om de mond en blokken onder haar voeten en er dan ook nog bij bewoog zoals niemand kan. Echt niemand. Dat doet ze toch maar. Dat zei Wiersma er van te voren al bij.
Dat was te. Dat we vooraf uit hun mond te horen kregen waar het over ging, lef en laf. Show don’t tell. Je let ineens zo’n hele voorstelling op lef en laf en dan mis je des te sterker de samenhang die iemand als Freek de Jonge (ja nou noem je ook iemand), haarscherp dwars door chaos voelbaar maakt.
Dat miste ik. Dat je meegesleept wordt. Ik hield mijn hart vast of het wel goed zou komen met de voorstelling.
Gelukkig maken ze mooie liedjes en kunnen ze allebei geweldig zingen en muziek maken op alles; gitaar, piano en zelfs een xylofoon van badkamertegeltjes. Dat kan Dorine. Die is zo muzikaal. We misten geen moment het diploma dat ze niet heeft en opbiechtte. Soms ging het mis en dat waren sterke momenten. Dan was het hier en nu. Hoe ze dat oplosten, hoe goed ze op elkaar ingespeeld zijn. Dan slaakte het hele zaaltje van de Dru in Ulft een zucht.
Aan muzikaliteit geen gebrek. Hoogtepunt was het lied over klaarkomen: met 12 jaar op de droogtrommel en later hoefde er maar een man, een lied, een beschuit, een stem voorbij te komen of daar was het alweer. Aan de liedjes lag het niet.
Wat er schuurde zijn de tussenstukjes. Een kunst apart.
Het leven van Milou en Dorine ging door modder en drek, pieken en dalen en zo waren de conferences, die werden er met de haren bijgesleept. In de liedjes swingen ze er enthousiast op los en laten zien dat ze het toch maar even saampjes klaarspelen.
Een voorproefje:
https://www.youtube.com/watch?v=MvrBK_SM_ok
http://myloufrencken.nl
https://dorinewiersma.nl
Ik zag de voorstelling vrijdag 13 december in Ulft in de Dru
https://www.dru-industriepark.nl
4 reacties
Een eerlijk en heerlijk leesbaar stuk over deze belevenis in Ulft waarvan ik trouwens geen flauw idee heb waar dat mag liggen.
Dankjewel Mies ~ en Ulft ligt in het oosten, in de Achterhoek aan de Oude IJssel naast Doetinchem, zo ongeveer dan
Anne, wat een verslag van de avond uit, zo heb ik nog niet vaak een recensie gelezen. Tussen ‘hoop en vrees’ of zoiets proef ik eruit ?
Dat kun je er idd uithalen Ellie… je voelt het vakmanschap op hun gebied, muziek, en ik vind het dapper dat ze er een avondvullend cabaretesk programma van hebben willen maken, eerlijk en rauw, dat voelde ik zo ongeveer – maar er kan nog heel wat aan geschaafd worden om het tot een geheel te maken – en sommige uitspraken gingen zelfs mij te ver – niet de talloze verwijzingen naar seks, het was wat vel, maar dat kan ik hebben – maar je tv-baas ‘afmaken’ mag genuanceerder, om maar iets te noemen – en de broekpakken mogen ze wat mij betreft ook vervangen, ze leiden de aandacht af van de inhoud – anders dan bij bijv. Karin Bloemen en Freek, daar voegt het iets toe.
Het sterke van de voorstelling is natuurlijk wel dat we het er over hebben!