Hier ben ik, terug van weggeweest. Het begon met dreigende wolken boven mijn website, inmiddels vakkundig opgelost door mijn Noordhollandse webmaster. Terug in Zeddam bleek mijn dashboard 1000 nieuwe, onbegrijpelijke mogelijkheden te hebben, de galerijen waren zo gemoderniseerd dat ik er geen foto in kreeg. Een alpha wordt nooit beta, desalniettemin kan ik nu blogs plaatsen en kunnen jullie hartjes zetten en commentaar en je kunt zien hoeveel mensen hem gelezen hebben. De tags doen het, de zoekfunctie (nog) niet.
Mijn volgende uitdaging was Iris. Ik wilde het boek voltooien en dat lukte. De karakters stonden me levendig voor de geest, ik moest lachen en huilen, het leek mij klaar. Helaas moest mijn uitgever stoppen om verdrietige reden. Mijn uitgever vond mij door mijn blogs, nu moet ik zelf iemand vinden en daar kom ik niet toe. Ik ben liever bezig met dingen maken dan mezelf aanprijzen.
Nu wil het geval dat ik op Twitter de wedstrijden van Ajax voorzie van commentaar. Hierdoor kom ik met interessante mannen in contact, ja, mannen. Een van hen is Jan van Mersbergen, een gerenomeerd schrijver die mijn werk wel wilde lezen. Ik had niet gerekend op zijn kritiek. Om je dood te schrikken en dan driemaal in je graf om te draaien. Mijn uitgever vond mijn verhalen, taal, karakters en locaties mooi, goed, prima. Jan kwam met opmerkingen die niets met de inhoud te maken hadden. Ik verweet hem dat hij mijn manuscript niet gelezen had. Hij bleef de rust zelve. Ik niet. Slapeloze nachten. Dat heb ik vaker met Jannen, ook als ze John heten zoals mijn eerste liefde toen ik zes was, of Jantje zoals mijn laatste kat. Jannen trekken mij over grenzen waarvan ik niet wist dat ik ze in me heb. Mijn vader was mijn eerste Jan en op het eerste oog had hij een andere visie op politiek, filosofie, natuur, humor en leven dan ik. De brandnetels die ik at, spoot hij dood. Bijvoorbeeld. Uiteindelijk bleken we twee kanten van hetzelfde.
Na de nodige slapeloze nachten besefte ik dat het deze Jan niet gaat om verhaal, karakters of locaties, maar om het proza ‘an sich’. Dat moet kort. Helder. Strak. Van 120.000 woorden naar 80.000. Ik dacht Jan is een Ram, een olifant in een porseleinkast. Dat bleek zo te zijn. Hij doet met tekst wat ik doe met porselein. Hij zegt niet hoe dat met tekst moet. Hij vindt dat je daar zelf achter moet komen.
Min of meer ten einde raad ging ik mijn werkschuur in. Tot dat moment deed ik maar wat, nu keek ik hoe ik tot keuzes kom. Wat bewaar ik en wat gooi ik weg. Dat resulteerde in nieuw werk, een opdracht en een expositie in de kerk in Zeddam.
Naarmate ik meer keramiek brak en overtollige stukken wegdeed, begreep ik beter wat Jan bedoelde en ging ermee aan de slag. Toen ik een derde van het manuscript doorgewerkt had, stuurde ik het naar hem en kreeg deze reactie:
Vanaf de eerste alinea heb je zeer goeie focus, mooie directe koele vertelstem, loopt allemaal erg goed. De personages zijn gebleven, wat nu gebeurt: de lezer volgt alleen de verteller. Mooi. Wat ook gebeurt: je vertelt delen uit het verleden, en ook is er in het heden voldoende actie en richting. Dat is nu veel beter gedoseerd. Het mooiste vind ik dat nu de dromen en droombeelden veel meer gaan leven omdat er een basis buiten die dromen bestaat. De lezer zweeft niet weg, de lezer krijgt zetjes van dromen mee vanuit een sterk heden en sterke plaatsbepaling. Dat helpt enorm.
Het is geen kwestie van wie heeft het gedaan of waar gaan we heen, het is de sjeu van de vertelling zelf die bepalend is. Dus… ik lees dit met veel plezier. Je wilde weten of je stappen hebt gemaakt: dat heb je zeker.
In juni gaan we naar ons berghuisje en ga ik de rest van het manuscript uitbenen en polijsten. Op dit moment ben ik druk met de tuin.
Mocht je zelf werken aan een roman en waardevolle feedback willen: Jan is je man:
https://www.janvanmersbergen.nl
26 reacties
Mooi dat je door het uitzoeken tijdens en met het mozaïeken ook de weg vond die Jan bedoeld heeft, Anne! Dat je tot andere inzichten kwam, geweldig! Veel succes en vooral ook plezier met Iris in het berghuis!
Jij voelt het aan, Ellie. Zoiets ervaar jij waarschijnlijk met jouw kunst, wat je ziet en hoort van mede kunstenaars.
Fijn dat er collega’s zijn met eigen invalshoeken, die de onze verruimen en intensiveren, waardoor we de kans krijgen te groeien.
Nou, Anne, daar heb je veel van geleerd en het ook goed kunnen omzetten in een beter verhaal, aldus Jan. Want dat is het een beetje met lezers, redacteurs en uitgevers: het is ook een kwestie van smaak. (Dat zie je zo goed bij bestsellers: de een vindt het fantastisch geschreven en de ander ergert zich kapot aan de stijl) En dan is er nog de vraag: Wat is je doelgroep en wat voor boek wil je neerzetten. Moet het literair zijn of vlotleesbaar of een pageturner of ontspannend etc. Ik plaats jou in de literaire hoek en ik wens je ook zo’n uitgever toe! Ik ben ook heel benieuwd naar hoe je fans de nieuwe Anne Vellinga zullen vinden! Nu was Sophie niet hetzelfde als Eva, dus wat dat betreft heeft Iris de ruimte. Veel succes! En vooral veel plezier.
Dat zeg je mooi Danielle, kwestie van smaak en het type boek dat je wilt neerzetten.
Ik lees ook dat je mijn beide boeken kent, doet me goed. Ze zijn inderdaad verschillend.
In Iris zit het gevoeligste deel van mijn ziel en dat is moeilijk goed neer te zetten.
Het gaat erom dat de lezer de emotie zelf kan voelen en niet wordt overgoten met tranen van de schrijver of diens personage(s).
Er wordt vaak gezegd ‘show, don’t tell’ ~ hoe je dat doet is de kunst die je gaandeweg hoopt te ontwikkelen.
Dank voor je fijne reactie.
Verrast door deze ontwikkeling. Ik vond Eva heel mooi, las als een trein en ook heel beeldend, werd meegezogen in het verhaal. Of het literair verantwoord was, daarvoor schiet mijn kennis te kort. Dus ben wel heel benieuwd naar Iris en hoop de vergelijking te kunnen maken tussen goed en héél goed.
Goedemorgen Corry, ik veer helemaal op van jouw bevinding van Eva. Het boek bestaat al enige tijd, des te fijner om zo’n fijne reactie erop te krijgen van een lezer als jij, dat je nog weet hoe je het las en wat je ervan vond. Ik ben zelf ook verrast door de ontwikkeling, het maken van keuzes. Het is ook eng. Ik heb hele pagina’s geschrapt over leven en karakter en omstandigheden van de vader van Iris, juist zijn achtergrond vroeg veel inleving en tijd, want hij heeft net als mijn vorige sub-personages iets dat niet iedereen heeft. In Sophie was het asperger, in Eva PTSS, wat hij heeft, vertel ik nu niet, dat ontdekt Iris. Tijdens het mozaïeken kwam ik erachter dat in mijn werk de achtergrond van al dat porselein en keramiek niet verklaard hoeft te worden. De kijker mag zelf ervaren. De achtergrond die ik vergaard heb van Iris haar vader moet vooral spreken uit het heden. Anders had ik beter een boek over de vader kunnen schrijven. Zoiets.
Fijn dat je nu zo gepolijst bezig bent! Gewoon even een lieve groet van Ank
Ank! Dankjewel, komt binnen. Ik geef je een lieve groet terug. Fijn weekend!
Soms kan een klinische en zakelijke kijk verhelderend zijn, hoewel dat vaak als koel en hard overkomt. Dat is ook nog eens regiogebonden. Dat jij de uitdaging bent aangegaan, pleit voor je. Ik ken je alleen van Twitter en heb dus niets van je gelezen maar dat jij jezelf in dit blok zo kwetsbaar opstelt, is mooi om te zien. Nu nog van dat Ajaxvirus af…..
Je slaat de spijker op zijn kop Jop, de uitdaging en ook het kwetsbare. Ik schreef dit blog in 1 adem, en twijfelde even of het wel geschikt was voor openbaring. Toen herinnerde ik mijn leermeester, Hans Plomp: schrijf tot het gaatje, balen bloot, anders interesseert het geen mens.
Wat Ajax betreft, daar had ik heel erg lang helemaal niets mee. Hoe het zo gekomen is, heb ik geschreven in een paar blogs.
Hier de link naar de eerste:
https://annevellinga.nl/2016/08/25/ajax/
Leve Anne,
Zo fijn om je weer eens te volgen.
Wat ben je fijn aan het werk, het blijft een zoektocht het leven, de kunst volop avonturen.
Kijk uit naar je derde boek, ik heb er 2 en je stijl vond ik verfrissend, hoop zo dat je ( al kan het heel leerzaam zijn als een kenner je wijst op hoe het anders kan) je stijl blijft vasthouden. Niet te gepolijst, maar puur. Wens je veel plezier , mooie luchten, zo’n en toch ook verfrissende regenbuien, kleur en geniet van je gezellige kippetjes en andere huis en buitendieren hoppa
Liefs Jolande
Lieve Jolande, zo blij met wat je schrijft! Dat je mijn stijl verfrissend vindt. Dat het niet te gepolijst moet worden. Het pure. Je geeft me kracht.
Wat ik door Jan zie, is de overdaad aan achtergrond die de lezer kan wegtrekken van het verhaal zelf. In mijn antwoord aan Corry zeg ik daar meer over. Ik wil geen glad verhaal, maar recht uit de ziel van Iris, wie is zij en hoe ontdekt zij zichzelf. Daarin is de rol van de afwezige vader een sleutel, maar hoe die sleutel zo geworden is, hoeft de lezer niet allemaal te weten, maar moet ik als schrijver weten om alles te laten kloppen. Zoiets.
Fijn weekend in jouw sprookjesdomein, met liefs van mij.
Geweldig Anne,dat je Jan heb ontmoet en wat zet zo’n Jan toch weer de boel op zijn kop ,fantastisch en jij laat je niet op je kop zitten,jij kruipt in je holletje en komt weer boven ,liefs Nellebel
Dat is precies hoe het is gegaan Nellebel ~ misschien moest ik daarom geboren worden in Zeeland met hun devies: ik worstel en kom boven
Hey Anne, ergens, ooit ben ik je op het spoor gekomen, via je porseleinen mozaïeken, waar ik als het ware helemaal in kan wegkruipen. Ik las ooit ook terloops dat je schrijft en nu dus weer en nu ben ik echt nieuwsgierig geworden, dus ik ga die boeken lezen (eerst nog even wat heerlijke dikke pillen consumeren) en binnenkort hoop ik dus ook je mozaïeken in het echie met m’n ogen te mogen betasten. Je lijkt me een veelzijdig en aanstekelijk mens! Succes met je derde boek!
Lieve groet, Annemarie
Wat een hartverwarmend enthousiasme Annemarie.
Als je komt kijken, laat even weten via de mail bijvoorbeeld, dan zorg ik dat ik er ben en kunnen we elkaar zien en beleven.
Welkom, Anne
Jantje, Jan, Johan, Johannes. Mijn vader was predikant. Zijn meest geliefde tekst kwam uit Johannes: ‘Alle dingen zijn door het Woord geworden en zonder dit is geen ding geworden, dat geworden is.’ Ik vroeg hem op het laatst van zijn leven waarom hij deze tekst zo mooi vond. Achteraf vind ik dat een stomme vraag. Het is prachtig. Werk aan het woord lieve Anne.
Wat bijzonder, Klaske. Laat ik in mijn boek nou ook iets ‘doen’ met het Woord waaruit alles gekomen is.
Ik ga erop letten bij mijn werk. Misschien komt alles dan nog mysterieuzer mijn handen uit.
Lieve groet!
Het moeilijkste wat er is ‘kill you darlings’. Pas op voor Jan, een man waar je niet omheen kan. Wat dapper van je om deze weg in te slaan.
Je schrijft als een tijger zo goed. Ik ben dan ook heel benieuwd naar het eindproduct. Groetjes, Petra.
Als een tijger! Dat vind ik een heel mooi compliment dat ik bij me houd. Dankjewel Petra.
En inmiddels heb ik jouw website ook gevonden en je prachtige sieraden bewonderd.
Succes en veel aanloop en plezier op de kunstmarkten!
Hey Anne, ik had je blog al gelezen voordat je naar je berghuis vertrok maar wist niks zinnigs te zeggen.
Nu wel hoop ik je hebt niet alleen Iris uitgebeend maar ook jezelf. Wat een mooi proces ik begrijp dat je deze Jan in ere houdt. Ben heel benieuwd naar Iris
Warme groet dimph
Ha Dimph! Altijd fijn iets van jou te lezen onder mijn stukjes. We zijn terug uit het berghuis, waar ik veel gelopen heb, ook door Iris. Tal van kleine aanpassingen en op dit moment lest Kees het. Daarna stuur ik het nog een keer naar Jan. Ben benieuwd wat hij er nu van vindt en of ik een nieuwe uitgever kan vinden. Lieve groet van Anne
Lieve Anne en ook Kees,
Wat ben je een bijzonder mens, zoveel talent en verbeeldingskracht de ware kunstenaar die werkt met hart en ziel….
Ga je boeken zien te bemachtigen en me laven aan het woord.Kijk er naar uit!
Liefs vanuit het Amsterdamse.
Lieve Leun, Wat leuk dat je me volgt en met zoveel warmte naar me kijkt. Blij mee.
Van Sophie heb ik nog een aantal exemplaren; als we in het Amsterdamse zijn, neem ik er met alle plezier een voor je mee.
Eva is zo ongeveer uitverkocht. Ik heb er tenminste zelf geen een meer van, ja eentje. Maar in de bibliotheek is ze wel te lenen.
Iris gaat er hopelijk aankomen. Het boek wordt steeds sterker, dus hopelijk ziet een nieuwe uitgever dat ook.
Lieve groet van mij en ook van Kees
Dag Anne. Nu ik zelf in een schrijfproces zit (biografie van mijn ouders “Raratonga”): heel herkenbaar allemaal. Kwam hier op een nogal vreemde manier terecht, je hebt ooit eens een blogpagina van mij “geliket”, en daar stootte ik ‘toevallig’ vandaag op. Zal wel al jaren geleden zijn. Maar zie: ik heb je (terug)gevonden. Succes met “Iris” (een naam die al een verhaal op zich is). Hartelijke groet, Bout.
Ha Bout, ik heb jou ook teruggevonden; wat een enige fotovan jou in de boom! En wat schrijf je prachtige gedichten.
Raratonga is een enorm project, heel liefdevol en integer. Kippenvel.
Het liken lukte niet, maar reacties gelukkig wel.
Er zit zeker een verhaal in de naam Iris ~ goed opgemerkt.
Veel schrijfplezier en hartelijke groet, Anne