Ben ik getuige van een criminele actie, moet ik racen om thuis te komen voor een gesprek met mijn uitgever. De misdaad is gaande 17 december om 16.05 bij mijn buren achter de hoge heg, 16.10 heb ik de computer opengeklapt, de jas nog aan. Op dat moment ben ik gefocust op mijn nieuwe positie als auteur in werking: om 9 uur in de ochtend een afspraak met de Centrale Bibliotheek Hoorn over een lezinkje dat ter plekke uitgroeit tot interactief cabaret programma en verschuift van het slappe middaguurtje naar een avondvullend programma voor heel West Friesland. Dat wil ik mijn uitgeefster vertellen en ook dat ik daarna een verlegen fan op bezoek kreeg die na twee koffie en 1 koek enthousiast en vol vuur de deur uitgaat als ambassadrice van Sophie.
Helaas. Na mijn enerverende ochtend ben ik te laat voor het telefonisch onderhoud met mijn uitgever. Zij heeft meer te doen dan wachten op een oververhitte debutant, ze maakt twee nieuwe boeken persklaar.
Daar zit ik met mijn adrenaline. Dus op de fiets in verkoelende wind naar Noppes waar ik van de vijf euro die nog in mijn jaszak zitten twee petten, een armband, een ketting en een ovenschaal koop. Het past precies in de fietstas en dan is het later dan ik dacht. Om 4 uur staat het onderhoud met mijn uitgever gepland. Ik kan niet te laat blijven komen. Ik fiets me de benen uit het lijf, 4 kilometer lang, hijgend als een hert ben ik op een haar na thuis, nog slechts twee minuten.
Zie ik iets verdachts.
Vreemd dat iets er verdacht uit kan zien terwijl het gewoon twee jongens zijn die naar het schermpje op een mobiel staren. Ze staan naast het fietspad in het gras, dicht op de sloot tegenover de manshoge heg die buurmans huis tot een oase dan wel burcht dan wel gevangenis maakt. Vanuit het park zie je zijn huis niet, zijn tuin niet, buurman niet. Je ziet sloot en heg.
Ik race recht op de jongens af omdat het fietspad nou eenmaal die kant op gaat. Iets in hen reageert schichtig, of nee, zij reageren op een manier die ik schichtig vind en dan gaan mijn antennes uit, wat mij al menig maal getuige heeft doen zijn bij: 4 branden, 2 diefstallen, 2 te water gerakingen en tweemaal verijdelde ik zo een zelfdoding. Dit dankzij de aangeleerde schichtigheid in mijn kindertijd. Niks pedofiels of incestueus, ik mocht simpelweg niet verklappen dat wij communist waren.
Ik zie de schouders van de jongens verstrakken, wat mijn blik op hen gevestigd houdt waarbij opvalt dat zij dit in de gaten hebben en dat hebben jongens die chatten met meisjes niet. Een seconde wil ik afstappen om een op handen zijnde toeval vanwege drugs te verijdelen, maar ik ben hun moeder niet en mijn uitgever roept!
We hebben een onderhoud om in een gouden lijstje te hangen. Zij vertelt dat het Centraal Boekhuis niet kan bevatten dat er in twee weken zoveel boeken bij hen besteld zijn, dat de eerste zending al uitverkocht is. Van een debutant! Die stapels blijven meestal onaangeroerd achterin dat enorme boekenhuis. En nu moet er alweer een volgende lading boeken heen!
Mijn uitgeefster jubelt, maar ik ga daar driewerf overheen met jou, met jullie die mij dit gunnen en je te pletter koopt, eten uit de mond spaart en statiegeld verzamelt voor nog een cadeauexemplaar. Ik noem zelfs de namen wie de boeken besteld hebben!
Komt Man thuis. De nuchterheid zelve. Of ik de boodschappen al gedaan heb. Wie denkt nou aan eten als er zoveel voeding in een dag zit.
‘Laten we dan maar even samen met de auto gaan.’
Staat er een politiewagen op de uitrit pal voor onze auto. Kunnen we niet weg. Man beent driftig naar buurman de advocaat die wellicht een misdadig type niet aankon en er de politie bijgehaald heeft. Is het de andere buurman, die achter de heg. Voor zijn huis staat een tweede politiewagen. Zeer opwindend en dat is pas het begin.
Er is een ruit ingeslagen. Van de dader geen spoor. Dat wil zeggen, de politie doet sporenonderzoek. Het lijkt erop dat de dader gestoord is in zijn daad want er zijn bloedsporen aan het gebroken glas, wat wijst op haast en de dader is niet naar binnengegaan. Alsof hij onraad rook of gewaarschuwd is.
‘O, dat waren die twee jongens van een jaar of 16 met die spijkerbroeken en die korte bruine jackjes en dat donkere gladde haar en dat petje en dat mobieltje, die waarschuwden natuurlijk de derde jongen, dat dat wijf van dat huis thuis kwam.’
Hoe ik dat weet?
Dat staat hierboven en in het politierapport, ondertekend met mijn nieuwste handtekening, die waarmee ik signeer.
Alleen is dit echt gebeurd.
22 reacties
Je had detective moeten worden :-)!
Dat is precies wat ik zo graag wilde, Johan, mijn bloedje nieuwsgierigheid, schichtigheid, sluipgedrag, gevoegd bij mijn held Superdertective Blomquist van de ongeevenaarde Astrid Lindgren!
Laat ik dit nu helemaal herkennen………..alleen kan ik me moeilijk bedwingen om geen actie te ondernemen.
Spannend Anne…..komt er ooit nog ‘n ‘n misdaadroman ???…..:)
Dimph, dat had ik de vorige keer dus ook, toen mijn antennes ‘s avonds uitzoomden tgv vreemd eendengekwaak. Ik was alleen thuis en dan ben ik op mijn heldhaftigst. Ik doe het licht dus uit en zie een vent in de achtertuin. Ik erheen. Richt die vent een pistool op mij.
Zeg ik ‘wil jij wel eens heel gauw dat pistool laten zakken, anders waarschuw ik de politie.’
Is het de politie. Vijf man in mijn tuin met een onhoudbare inbreker die net een giromaat had leeggehaald, via de omringende sloot mijn tuin in vluchtte, gevolgd door vijf wadende agenten, waarop de eenden kwaakten. Ze konden de tuin niet meer uit, want de poort zat dicht. Op het moment dat ik de poort opende, kwam Man er net aan en zag vijf agenten die een gevaarlijk trappend en slaand sujet in bedwang hielden…
Eva, mijn volgende geesteskind heeft als ondertitel Terra Incognita….. en dat gaat dus wel de vermetele, onbekende kant op!
Wow Anne, ben je je achteraf geen hartverzakking geschrokken, da’s heftig.
Heb wel ‘ns ‘n inbreker hier binnen betrapt, lag boven te slapen en hoorde wat om half 4 s’nachts. Ook in het donker naar beneden zie ik iemand van de kamer via de gang , de keuken, bijkeuken de tuin ingaan, ik erachteraan maar hij klom over de muur en dat redde ik niet.
Heb de politie gebeld, ze zeiden:”we komen eraan”, ikke “dat kan niet moet eerst nog douchen” leipo haha.
Ben heel benieuwd naar jouw heldhaftigheid
Getver……..!! Zoiets beleef ik nou nooit Anne. En toch zou ik zo graag zulke blagen eens in d’r nekvel willen grijpen. Misschien dat ze dan ù’s wat meer respect krijgen dan bij een héle lieve rechter die alleen maar begrip voor “Zielige jochies” toont, vooral als ze dan per ongeluk ook nog met hun porum op een bewakingscamera komen.
Maar ja mijn vrouw zegt altijd dat het ook maar goed is, omdat die lui toch altijd sneller en sterker zijn dan ik (Is helemaal niet waar hoor!).
Hoe dan ook, ik hoop dat ze die snotneuzen snel te pakken krijgen. Dan verdien jij van die buurman absoluut een hele dikke pakkerd. 😀
Ik vind jouw reactie al een dikke pakkerd Egbert Jan, waarbij pakkerd in dit geval wel heel goed geplaatst is! En je tussen haakjes is errug leuk!
Yay!!! Jij leidt een opwindend bestaan, super!
Zomaar even getuige zijn van inbraak in de veste en dat achteloos kunnen melden, dat is net iets voor jou! Ik hoop dat ze de jongens snel te pakken krijgen, jouw signalement zal zeker helpen.
En dan je boek! Sophie wil gelezen worden, ze wil niet achterin het Centraal Boekhuis stof liggen verzamelen, maar ze gaat haar weg. Ik had wel zoiets verwacht: je laat de genius uit de fles en daar gaat ze: het hele land door.
Maar dat doe jij zelf, door je enthousiasme en je bereidwilligheid tot signeersessies, tot ‘zomaar een optreden’ in de bibliotheek en ga zo maar door.
Jij zorgt gewoon goed voor je kind, Anne 🙂 En dat doe je goed!
Vanochtend was de politie er alweer voor nader onderzoek en ze vonden het heel goed dat ik het signalement ook nog even op miojn blog gezet had! Dus iedereen in Hoorn: goed opletten en melden – en ik ga zo ook nog even een rondje park met camera! Want dat vond de politie een zeer goed idee, dat ik er niet op af stap, want ze kunnen een mes hebben, maar op de foto zet. Al is het een kiekje, dat krijgen zij goed!
En ai, daar raak je me met je één na laatste zin, Marjolein… daar krijgt het stoere dievenpakwijf acuut traantjes van… Antje lacht, Antje huilt 😉
Bij mij blijven woordjes hangen uit je blog zoals bijvoorbeeld petten, armband, ketting en ovenschaal. Dan vraag ik me gelijk af wat je er van gaat creëren:)
En ook jouw adrenaline, het is goed dat je het allemaal van je af kan schrijven, want anders zou hetgeen je allemaal meemaakt aardig in de ‘knoop’ kunnen komen. Het levert in ieder geval interessante, mooie en humoristische zinnen op.
En die worden op hun beurt weer graag gelezen! 🙂
Goed aangevoeld Jannie, dat schrijven is mijn panacee, mijn geneesmiddel voor alles en DE oplossing voor te weinig membraan en te grote gevoeligheid 😉
En die petten zijn zo leuk, die zet ik op! Een rode met bloemetje en een bruine fleece met bloemetje, de jetting heb ik vandaag om, was maar 50 cent en de ovenschaal neem ik morgen mee op vakantie naar ons huisje! 🙂
‘Wie denk er nou aan eten als er zoveel voeding in een dag zit.’… Topzin.
Het is weer heerlijk lezen in de vaart in je schrijven maar mens, wat heb je het druk!
Tuurlijk is dat zeer genieten maar wens je ook voldoende rust in al die energie 🙂
Soli, RAAK! Vandaag nog even drie gastenkamers in orde maken en boodschappen doen en inpakken en lijstjes voor de duizendpoot die ons gaat vervangen en dan gaan we morgenmiddag de Rust opzoeken, op weg naar ons huisje in het stille, ruige Fichtelgebergte…
Anne, wat kan ik nog toevoegen aan bovenstaande reacties? Het is een heerlijk vlot geschreven verhaal! Spanning, blijheid en vrolijkheid erin, wat wil ik nog meer? Met ontzettend veel plezier gelezen! Energie voor de drukke dag van vandaag en rust voor de komende 2 weken toegewenst 🙂 !
je bent een schat Ellie, dankjewel!
Misschien dat Sophie nog eens een inbreker betrapt, in een volgend leven. Nu maar hopen dat die twee dank zij jouw beschrijving gepakt worden.
Tja, wat kan ik daar nog aan toevoegen… het maakt me alleen maar nieuwsgieriger naar je boek. 🙂
Wat een sensatie trek je toch altijd aan, het is nooit saai met jou in de buurt 🙂
Fijne vakantie!
Lieve Anne,
Ik lees het allemaal wel maar ik heb het zo druk de laatste tijd, daarom reageer ik weinig.
Als ik nog op tijd ben, prettige vakantie.
dit is Leven met een hoofdletter en dan het zo kunnen verwoorden…het ´aanwaaien´van bovenstaande is weer een genot om te lezen 😉
Anne, let op je adrenalyne en loop niet in zeven sloten tegelijk (bij jou daar)
Ik zal even geen reclame meer voor je maken want dat geeft alleen maar onnodig e stress, bon vacance
haha… nog effe … en de boekhandel moet uit gaan breiden 🙂 een hele zaal vol Anne `s ..en.. dranghekken voor de deur bij signeersessies :)))
En dan kun je zoveel voor bijna Noppes krijgen.
Kreeg van vriendin leuke spullen van Noppes, zij die in Grootebroek woont…
Gezegend de eerlijke mens.
Oneerlijkheid kan dodelijk zijn…
Helaas weet ik er alles van….:(
Liefs van Annette