Pit

Mijn man is er eentje met pit, zo eentje met een drukke baan op een hele hoge school en nog drukkere nevenactiviteiten in het besturen van waterschappen en rekenkamers en andere belangrijke mannendingen als voetbal kijken en Ajax en voetbal en voetbal. Toch vindt hij tijd voor het meest ongezellige in het mannenleven: de boodschappen. Die is zijn rouwende vrouw namelijk vergeten in haar eenvoudig vrouwenbestaan van alleen een beetje zorgen voor huis en tuin en poezen en vriendinnen.

Lopen we met kratten lege waterflessen langs de glasbak, worden we aangesproken door een vrouw.
‘Heeft u een koffiemelkflesje voor me?’
Man loopt door, heeft hier geen tijd voor, vrouw blijft staan, is veuls te nieuwsgierig.
De vrouw leunt over het stuur van haar fiets en tuurt in mijn krat. Ze schudt haar hoofd. Wie drinkt er nou water uit een fles als er vers water van de beste kwaliteit ter wereld gratis uit de kraan komt.
‘Een koffiemelkflesje zit er niet bij.’
Onder haar teleurgestelde blik krijg ik een acute aanval van verdediging, maar weet niets te verzinnen dat mijn drankgedrag verklaart, noch die foute plastic flessen.
Ook zij voelt zich geroepen tot nadere uitleg. Zij is sneller dan ik, stond al langer te broeden bij die bak.
‘Ik gebruik die koffiemelkflesjes voor sap maken.’
Wie maakt er nou sap in een koffiemelkflesje? Om hierachter te komen volg ik het voorbeeld van mijn nieuwe dierenarts en kijk en wat zie ik. Het open gezicht van iemand die altijd buiten is en weet wat voor weer het is. Daarbij draagt ze een knalrode jas die alle spreeuwen op het land afschrikt dan wel aantrekt.

‘Ik heb bessen op het land en daar maak ik sap van en daar verzamel ik altijd koffiemelkflesjes voor, anders kom ik tekort tegen de tijd dat ik sap heb.’
Ik heb tijden meegemaakt dat bessensap normaal was, zij het niet in koffiemelkflesjes.
‘Ik had een keer keelontsteking en toen kreeg ik van een boerin waar wij kampeerden eigengemaakt bessensap.’
Mijn actuele boerin knikt instemmend.
‘Bessensap is overal goed voor, maar niemand maakt het nog en nou krijgen ze de gekste ziektes.’
Nu begint zij mij te bekijken. Dit doet ze behoorlijk lang. Van de weeromstuit kijk ik haar ook diep in de ogen, bruine ogen met gouden draadjes. We zijn nu zo close dat ik haar diepste geheim voel aankomen.
Haar sapgeheim.

‘De bessen moeten op zacht vuur langzaam inkoken en afkoelen en dan pas suiker erbij, nooit suiker meekoken!’ Ze kijkt me hierbij streng aan of ik van suiker ben.’Als het sap is afgekoeld vul je de flessen. Mijn moeder deed dat in grote flessen, die had een groot gezin, dat kwam wel op. Ik ben alleen en dan is die fles bedorven voor ik hem leeg heb.’
‘Vandaar dat u koffiemelkflesjes wilt.’
Haar gezicht breekt open.
‘Inderdaad! En dat kleine plastic waterflesje van u heb ik niks aan, want dat wordt ribbelig, dat heb ik vorig jaar geprobeerd.’
Ze kent de inhoud van mijn krat van hoog tot laag en weet ook de oplossing hoe ik van mijn waterprobleem af kan komen.

‘Als u nu ook bessensap gaat maken, moet u het wel zeven. Er mag geen pit meer inzitten als het in de fles gaat, dat had mijn moeder een keer.’
Dit maakt benieuwd naar het diepste geheim.
‘In de kelder stonden al onze flessen op een rij. Mijn moeder stond er net voor en toen ‘paf!’schoot een kurk recht omhoog als een kogel, rakelings langs haar oog. Dat kwam door die pit in dat sap.’
Ze knikt ter onderstreping. Dan kijkt ze weg, de verte in.
‘Is die ijsberende man van u?’
Ik was hem totaal vergeten.
‘U moest maar gauw naar hem toe!’
Ze ziet in één oogopslag dat mijn man er eentje met pit is.