Italiaanse toestanden (1)

Duitsers zijn anders dan Italianen en ik heb ze allebei in huis en dat is mijn grote geluk anders had ik niet geweten wat ik had moeten doen. Dat zit zo. Het Duitse stel zit bij ons in de tuinstudio en het Italiaanse stel plus kindje van zes in de loft ofwel op zolder. Terwijl heel Holland zich alweer in het zweet werkt, vieren zij de teugels en hun vakantie. Het Duitse stel komt hier voor het zevende jaar, dus die ken ik van haver tot gort, d.w.z. ik weet waar ze gefietst hebben en hoe mooi de dijk langs het IJsselmeer is en Enkhuizen en Wieringen en Schoorl, zeg, heel Noord Holland. Verder weet ik toevallig ook nog dat hij brandweerman is, want het eerste jaar dat hij hier was, vloog een pand in brand op ongeveer 500 meter van ons huis. Toen kwam dat ter sprake. Ik mag nog zo nieuwsgierig zijn, mijn gasten laat ik met rust. Als zij dat willen.

Nu wil het toeval dat ik mijn vriendin na een vriendinnendagje vol creativiteit en hapjes buiten uitzwaaide en dat Lars tegelijkertijd aan kwam rijden met zijn vriendin. In de auto, niet op de fiets. Een goede aanleiding voor een gesprek van een uur.

Het begint ermee dat Lars op een voor zijn doen treurige toon zegt dat hij morgen alweer naar huis moet. Dankzij ons Duitse huisje spreek ik almaar vloeibaarder Duits en zeg dat hij zich maar even ziek moet melden, dan kan hij nog een dag fietsen, want dat viel almaar in het water.
Maar dan komt de ware Lars naar boven.
Hij houdt van zijn werk en voelt zich verantwoordelijk voor heel Hamburg. Hij is niet zomaar een brandweerman, maar zit op de ambulance. Wie 112 belt, krijgt hem, want in Duitsland is dat net even anders geregeld dan bij ons. Het voordeel van de brandweer is dat ze ladderwagens hebben en snijapparatuur en daarbij is hij opgeleid als broeder, hij heeft ook jaren in een ziekenhuis gewerkt. Hij heeft auto’s opengesneden, mensen uit huizen gered, stilstaande harten aan de gang gekregen, rook uit longen geblazen, injecties op juiste momenten op juiste plaatsen, ga maar door. Een uur lang.
Dan wijst hij naar zijn vriendin en zegt dat zij bij de vrijwillige brandweer zit, wat de wildste fantasiebeelden bij mij oproept en die gaan allemaal over de vonk die oversloeg van de een op de ander. Ik ga hier zo in op dat ik pas merk dat Lars weg is, als hij er weer aan komt. Met een grote fles geel spul.
‘Eierlikör, aber ganz etwas anderes!’
Het is een soort pap van eieren die warm gemaakt moet worden en dan opgedronken.
Daar ben ik natuurlijk heel blij mee.
We nemen afscheid, zij gaan door de tuinpoort naar het tuinhuis en ik ga door de voordeur naar binnen. Ik zet mijn soep op het vuur, daar heb ik vandaag wel genoeg aan en Kees komt pas laat in de avond thuis, dus wat zal ik me druk maken.
Ik neem mijn kom soep mee naar zijn computer om mijn mail te lezen. Ik heb de kom net tussen zijn papieren geplaatst, als er beneden in de hal keihard om hulp wordt geschreeuwd.

Het komt uit Italiaanse kelen waar geen woord over de grens uit komt, dus waarschijnlijk is ‘HELP’ internationaal voor ‘Help!’, de Beatles zongen het ook al.
Ik laat mijn soep achter tussen de examenstukken en ren naar de hal waar de schreeuw vandaan komt. Ik open de tussendeur en schrik me kapot.
Onder de trap ligt de Italiaanse in een geknakte houding, of ze net van de trap is gevallen, haar man staat er lijkwit naast, het zoontje bevend tegen zijn benen, op de grond een plas vocht van onbestemde oorsprong.
Mama mia! Wat te doen?
In een flits weet ik het. Lars! Hoe is het mogelijk dat uitgerekend vandaag voor het eerst in zeven jaar ter sprake kwam wat hij is en kan en durft!
Ik spreek geen woord Italiaans, maar fabriceer het ter plekke:
‘Momento por il dottore!’
En dan spurt ik dwars door hal en huis naar de reddende engelen…

wordt vervolgd