Mijn vader was een stille man met uitschieters naar twee kanten. Niemand kon zo woest zijn als hij, getergd, boos, verontwaardigd, in zijn wiek geschoten. Niet dat hij ging slaan, vloeken of schelden. Hij uitte zich niet of nauwelijks. Precies omgekeerd aan zijn andere uitschieter, zijn onbedaarlijk plezier. Niemand kon zo lachen als hij, zo ongeremd, bulderend tot de tranen hem over de wangen liepen.
onderwijzer in Westkapelle
schets Ali Kolman
(mijn moeder)
Ik was gevoelig voor papa’s stemmingen en herinner me de eerste keer. Dat komt door mijn broer die me net laat weten dat hij de hele middag gefietst heeft. Onder het koken vraag ik me af waar hij die liefde vandaan heeft. Plotseling herinner ik me mijn eerste eigen fietstocht.
Koudorpstraat waar ik voor het eerst op de fiets zat
Ik zit voorop bij papa op de fiets in Westkapelle. Ik ben bijna drie en (nog) zijn enige kind en hij is nog aan het wennen om papa te zijn. Wat doet een papa met een klein meisje? Fietsen!
De straat is opgebroken. Ik heb de werkmannen al dagen bezig gezien met stenen weghalen en stenen plaatsen. Ik heb gezien hoe ze stenen kapot slaan en soms hun handen. Wat ze dan zeggen is geweldig, een toverwoord waar de kracht vanaf spat.
Ik ben vol van het nieuwe woord, ik ben vol van papa, ik ben vol van de fiets en de straat die opgebroken en zanderig voor ons ligt en naar ons toekomt en verdwijnt onder het wiel van de fiets van papa. Een steen, een gat, we bonken keihard omlaag en omhoog.
‘Gottedomme!’ zeg ik op het juiste moment.
Achter mij barst mijn vader los in een geluid dat luider buldert dan de zee en mij vervult met warmte, zo verrukkelijk, dat ik het voor altijd bewaard heb.
27 reacties
ik weet niet of alles uiten mag want ik uit me ook gesloten ingewikkeld, ben opgesloten in vrijpartijen van intimiteiten, en wil in mijn liefdevolle hart ergens niemand kwetsen
TL, dankjewel voor dit mooie gedicht!
Dat zie je nog wat beter als je het (op jouw manier) onder elkaar zet, hier mijn poging:
ik weet niet
of ik alles uiten mag
ik uit me
ook gesloten
ingewikkeld
ben opgesloten
in vrijpartijen
van intimiteiten
wil
in mijn liefdevolle hart
ergens
niemand kwetsen
Prachtig, TL! En inderdaad, zoals Anne het onder elkaar gezet heeft, leest het nog mooier.
‘Geweldig’…kan niets anders bedenken dan dit woord en stel me voor en hoor hoe een driejarige dit zegt ?
mooi Ellie x
je ontroert
dank voor je gevoelig lezen, Joke
Wat geweldige geschreven belevenis van een peuter. Leuk om te lezen!
Ha Cees, wat fijn dat je je kenbaar maakt en nog wel met zo’n compliment. Dank je.
Heerlijk!
xxx
Prachtig Anne! Goed getimed en de lach van je vader (waar je misschien van schrok?) Je ontdekte het begin van humor!
misschien schrok ik idd ook wel, Miep, maar dat heeft geen sporen nagelaten – zo fijn was het gevoel dat me overspoelde – wat die humor betreft kon je zeker wel eens volkomen gelijk hebben! het ging er bij ons thuis soms behoorlijk fel aan toe, mijn vader en zijn vader waren politiek zeer fel en net ietsje anders ingesteld (Rusland t.o. China) – in de korte pauzes die in het debat ontstonden, alle neusvleugels knalrood en wijd – plaatste ik al heel jong een enkel woord of zin, meer tijd was er niet – en dit bracht bijna altijd bulderend gelach teweeg ‘wat is die kleine toch ad rem’ zeiden ze dan – ik heb dit nooit met elkaar in verband gebracht, dankjewel!!!
Haha….ik zie het voor me en lig , net als je vader, helemaal dubbel.
Ik hoop dat dit of ‘n ander woord je nog steeds helpt als er iets even anders gaat dan jij wil.
Wat mij dan vaak ontglipt is ‘ sodemieter ‘ zucht…en lucht.
Ik genoot kleine Zeeuw… <3
zie hierboven Dimph!
en ‘sodemieter’ is ook zo’n woord, jawel!
Het zijn ook toverwoorden , nooit gerealiseerd, dank je. En wat een fijn verhaal
en wat een fijne reactie, dank Attila
mooi zo’n herinnering aan je vader en het nieuwe woord.. xx
heel dierbaar Anke
Oh Anne wat een heerlijk verhaal weer over jouw vader. Al jouw verhalen zijn prachtig. Ik heb dit verhaal net voorgelezen aan mijn familie die hier was. Ze vinden het ook prachtig.
wat leuk, Kees! helemaal omdat je bij mijn vader in de klas hebt gezeten en zijn geluid erbij hoort wellicht 🙂
Tranen in mijn ogen van het lachen. Wat een kostbare herinnering.
dat is het, Peter, en super leuk dat jij er ook zo om lachen kunt; je portretje bekijkend heb je best wel iets van mijn vader, zie ik nu pas…
Ik ‘hoor’ het je roepen, Anne! En ook de lach van je vader……:) Heerlijk…..
wat leuk Jannie! en ook je reactie op het gedicht van tl <3
dit roept zoveel op …achterop de fiets van Pa met de voetjes in de fietstassen achterop van Velp naar Elden waar zijn ouders woonden…groenten halen en vlees enzomeer…zijn ouders waren boeren en mijn ouders hadden het niet zo breed toen ik een jaar of vijf was… 😉 …ook mijn Pa was geen prater…Ma deed voor hem het woord…;)genoten weer van je woorden …
wat enig Willem, achterop de fiets, ja, dat was toen – en ook de relatieve armoede, het rooien met elkaar en met wat je had. ik zie ineens de houten fietsen die jij maakt in nieuw licht, bijzonder!