Een harde klap tegen het glas van de achterdeur. Onder het balkon ligt een lijster. Ze ligt op haar zij. Bovenop het kopje is een deukje in de veren. Geen bloed. Het kopje ligt strak op de tegel. Is het nekje gebroken van de klap? Het gevlekte borstje gaat snel op en neer. Het diertje leeft.
Ik wil het redden. Hoe??? Geen idee.
Mijn verstand zakt in de grond. Mijn handen worden wakker. Nemen de vorm aan van halve eierschalen, als gegoten om het warme vogellijfje. Het hartje klopt binnenin. Snel. Heel snel.
Het kopje steekt naar buiten. Het knakt niet.
Benen strekken, voeten lopen naar het grasveld. Wonderlijk hoe de lichaamsintelligentie het overneemt als het verstand is uitgeschakeld. Als bij een vrijpartij.
Zittend aan de rand van het gras dringen kreten van kraaien de oren binnen. Regen striemt genadeloos. Een open plek is geen plek voor een wezen in shock. Op naar de hortensia’s, nog vol in bloem en blad. In de luwte van het bladerdak gaat de eischaal open.
De lijster wankelt op haar dunne pootjes. Blijft staan. Valt niet om. Het kopje knakt niet.
Ik kan zo wel uren blijven zitten, kijken naar het vogeltje. Regen striemend op mijn rug.
De snavel is lang en dun. Trilt. Klapt open, wijd open. Heftig hijgend hapt de lijster naar lucht en naar leven.
Ik voel me teveel. Trek me terug in huis. Kijk of mijn katten wel binnen zijn, Lukkie de jager. Jawel. Sluit het kattenluik. Trek een droog shirt aan. Eet een broodje. En dan houd ik het niet meer. Ik moet zien hoe het ervoor staat.
De lijster heeft geen stap verzet. Staat evenwel op haar pootjes. Kopje recht, staartje fier, snaveltje open, hijghijg.
Verstand steekt de kop op. Ik wil het filmen. Vastleggen.
Hijghijg gaat de adem.
Verstand legt het af tegen voeten.
Weg van de strijd die alleen gevoerd moet worden, weg van de strijd om lijfsbehoud.
Uren later waag ik het erop. Nog één keer kijken. In de stromende striemen.
De vogel is gevlogen. Mijn hart vliegt mee.
Mijn oog valt op de plek waar de strijd is beslecht, de plek waar de lijster afscheid nam.
Ze heeft het plekje wit gemarkeerd, zuiver wit.
17 reacties
Ja, ze komen toch wel eens bij van zo’n klap. En wat zijn ze dan kwetsbaar en ontredderd…
En als ze weg zijn… ben je blij!
Heel mooi beschreven.
Zuiver wit, ‘n lief bedankje voor je moederlijke zorg.
Zo liefdevol geschreven, in gedachten zie ik je zitten.
In de lente komt hij/zij je bedanken met ‘n prachtige aria.
Alsof ik erbij stond…voelde het in ‘t lijf! Heel mooi beschreven Anne,
Bezonder, hoe je dat hebt beleefd op deze regenachtige dag na jouw thuiskomst.
Ik sluit me aan bij wat Dimph beschrijft . Mooi gezegd , zo voel ik het ook !
Liefs
mooi, klein, subtiel zoals ze zelf zijn….
Wat een mooie bekrachtiging van jullie! Het voelt of het de kracht van het vogeltje versterkt, dat het zich werkelijk kan redden nu, zelfs in deze striemende regen en gierende wind… tsja, wat een dag om tegen een raam te vliegen…
Heel veel dank voor jullie inlevende, lieve gedachten Dani en Dimph en Ellie en Lidwien en Annet 🙂 🙂 🙂 🙂 🙂
PS: druk ik net op de foto van het vogelwitje, wordt het enorm vergroot en lijkt het wel een lachend gezichtje – grappig hè…
Heel mooi verwoord, dat gevoel van afscheid nemen en daar blij om kunnen zijn. Graag gelezen, Anne 🙂
Fijn Mieke, dankje!
Wat een woordenpracht !
Lief Ietepiete.
Zeer mooie en genadige daad verricht je hier, hoera voor het lijstertje.
toen ik een jaar of zes was vond ik regelmatig dode diertjes in de tuin, die mochten niet begraven worden tot ik zeker was dat ze dood waren en moesten zeker tot ‘s anderendaags
aan de Leuvense stoof in een doos liggen, hadden ze ich niet verlegd dan mochten ze weg
en dan had ik er geen interesse meer voor.
wat een mooie herinnering Edgard, ik zie dat kereltje voor me, in de tuin – een kleine Franciscus… dankjewel voor je verhaal
Mooi Anne, vogels hebben tijd nodig om bij te komen van zo’n klap. Als het kopje recht ligt is het meestal goed. Maar jij was de moeder van vogels in nood en dat in de stromende regen. De vogelwereld is je dankbaar en ik ook.
Ha Athy, heb jij hier ervaring mee? Het vogeltje heeft minstens een uur op zijn pootjes staan bij te komen… ik weet niet of het ook was bijgekomen in de liggende positie waarin ik het vond. Het leek me zo lastig om overeind te krabbelen en het plekje achter de deur op de kale tegels leek me ook al niks – maar dat zo’n wankel diertje zich zo lang in evenwicht kan houden, terwijl het in shock is, wist ik niet. Dankjewel voor je bijdrage 🙂
Die handen als eierschalen zijn een prachtbeeld 🙂
fijn dat je daar oog voor hebt Attila, dank je wel 🙂