Wonen op een berg – hoog en laag (3)

Wonen op een berg leert je het gevaar van rollende keien onderkennen. De rots heeft de kei tot stilstand gebracht. Goddank. Opgelucht ademen we de frisse wind in van Luftkurort Warmensteinach. Herbert leeft op en komt van zijn buldog af. Blik gefixeerd op zijn kei. Handen door het haar, handen in de zak, handen in de riem van het veiligheidspak. Binnen een ademteug staat hij fier op de poten. Rug recht. Kleur op de wangen. Glimlach om de mond.
‘Nichts passiert.’
In deze conclusie ligt het leven besloten van een bergman.
Wij trillen nog na in het besef van wat had kunnen gebeuren.
Herbert kijkt onze kant op.

‘Kan gebeuren. Mensen maken fouten. Neem Herr Droschel, die moest vorige week zijn zoon uit de kerk halen.’
‘???’
‘Die zoon had net een jaar zijn rijbewijs en mocht nu dus rijden zonder zijn vader ernaast. Hij is nog geen ‘Viertel Stunde’ weg, of hij belt zijn vader of die hem op wil halen. Hij zit vast. Herr Droschel vraagt waar hij hem moet ophalen. Het ‘dauert eine Weile’ voor hij antwoord krijgt. Herr Droschel wordt ongeduldig.
‘Nah! Waar zit je!’
‘Op de torenspits…’
Zoon was vergeten vaders BMW in de Allradstand te zetten en was met draaiende motor de berg afgegleden. In zijn onervarenheid wist hij zo gauw niet wat hij moest doen, zo snel ging het, regelrecht het dak van de kerk in. Nog een geluk dat die daar staat. De brandweer moest eraan te pas komen om hem eruit te takelen.

Wij denken dat het een sterk verhaal is.
‘Zoiets gebeurt vaker. Neem jullie eigen huis. Dat had ook een auto in het dak.’
‘???’

Het gebeurde in de tijd dat ons huisje nog van Frau Holz was, de oude Berlijnse mevrouw van wie wij het zeven jaar geleden kochten. Frau Holz was dolblij dat ik zo enthousiast was over haar verzameling wandbordjes, eindelijk iemand die er de waarde van zag. Ik kreeg ze allemaal en heb het nooit over mijn hart verkregen ze tot gruzelementen te slaan voor mijn mozaïekwerk. Zoals ik mijn mozaïekkunsten verzweeg, zweeg zij over die auto op zolder. Maar hoe kwam die auto daar?

‘De auto kwam van het erf van jullie bovenburen. Je ziet dat huis niet, maar het is er wel. Nu woont daar een vreemde snoeshaan die denkt dat hij alles weet, maar toen woonde de vorige eigenaar er nog. Die werd een dagje ouder en was wat vergeetachtig aan het worden. Op een keer vergat hij zijn auto op de handrem te zetten. De auto stond nog net zo als hij was komen aanrijden, neus omlaag. Hij was binnen toen dat ding ongezien begon te rijden, omlaag langs de boomgaard, dwars over de weide, jullie weggetje, recht op jullie huis af, dwars door het dak en daar bleef hij staan. Frau Holz was niet thuis. Ze was in Berlijn. Een geluk bij een ongeluk.’

Om een lang verhaal kort te maken, de kei moet tenslotte nog omhoog… het was een gigantische klus de auto met buldoggen uit het huis te krijgen omdat ons weggetje niet toegankelijk is voor takelwagens. Toen het uiteindelijk lukte, zat er een enorm gat in het dak en voor dat dicht was, moest er heel wat gebeuren.

Wij begrijpen nu eindelijk waarom er aanvankelijk zoveel vocht in de muren van ons huis zat en Herbert is weer vol goede moed om zijn kei te halen met zijn buldog. Ditmaal plaatst hij hem vanaf de andere kant. Mocht de kei gaan rollen, staat zijn buldog als schild voor de diepte.
De steen ligt in één keer goed en blijft liggen waar hij ligt, hoe de lepels ook schokken en schudden. Mooi is dat. Prachtmarkering.

Deel 1: https://annevellinga.nl/2014/10/22/wonen-op-een-berg-kennismaking-1/
Deel 2: https://annevellinga.nl/2014/10/23/wonen-op-een-berg-hoogte-en-diepte-2/