Er was eens een meisje dat alles wilde weten. Haar vader kwam antwoorden tekort en gaf haar een geheimzinnige kaart waarmee ze leesboeken kon lenen in de bibliotheek, een groot gebouw vol met boeken. Dat gebouw stond bij ons in Tiel en ik had het nooit geweten. Mijn hart bonsde van opwinding dat het bestond en dat ik een kaart kreeg waarmee ik erin kon en zomaar boeken kon halen, terwijl ze mij niet kenden.
De eerste keer ging mijn moeder mee. De weg erheen voerde langs de Waal, de stadspoort door, links, rechts en we stonden voor een machtig gebouw met hoge ramen en een buitentrap met stenen treden die voerden naar een zware deur. De deur ging open toen we op de klink duwden. We kwamen in een brede gang waarin onze voetstappen weerklonken, nog een deur en daar was het! Aan alle wanden boeken van vloer tot plafond. Ik wist niet waar ik moest beginnen, welk boek van al die boeken zou ik meenemen?
‘Hoe oud ben jij?’
Ik schrok van de stem. Achter een lange tafel vol stapels en bakjes zat een mevrouw met een grote bril.
‘Ik ben niet oud.’
Mijn moeder zei dat ik acht was en de dame wees een wand met drie kasten. In de middelste kast stonden boeken voor de jeugd en de middelste planken waren voor mijn leeftijd. Ik mocht zes boeken mee naar huis nemen. Mijn hart knalde bijna uit mijn borst van geluk.
Thuis holde ik de trap op naar mijn domein, mijn slaapkamer. Ik plofte met al mijn boeken op bed, ging in mijn lievelingsleeshouding, op mijn buik, en begon te lezen. Eerst de avonturen van Pinkeltje, daarna die van een bosvarken, wat gewoon een kind was dat troep achterliet in het bos en de leukste tot het laatst bewaard: Sanneke Suikerzak, een meisje dat suikerzakjes spaarde en daardoor allerlei problemen tegenkwam en overwon. Dat wou ik ook! Ik ging ook suikerzakjes sparen! Het eerste probleem had ik meteen beet: in heel Tiel kwamen geen suikerzakjes voor.
De boeken had ik in drie dagen uit, ik ging terug naar de bibliotheek, ditmaal alleen op de fiets.
Ik legde het stapeltje boeken voor de dame van de bibliotheek op tafel.
‘Waren ze niet mooi?’
‘Ik dacht dat ik ze allemaal terug moest geven, ik had niet begrepen dat ik mag houden wat ik mooi vind. Dan neem ik Sanneke Suikerzak weer mee naar huis.’
Het duurde niet lang of de leesdame had door dat het meisje tweemaal in de week zes boeken kwam lenen. Het leesmeisje had door dat boeken door schrijvers geschreven worden. Sanneke Suikerzak was geschreven door Julca, een rare naam, maar een mooi boek. Ze wilde meer boeken van Julca. De leesdame vertelde dat Julca geen andere boeken geschreven had. Ze las de teleurstelling van het gezicht van het meisje en keek geheimzinnig, zoals past bij dames die boeken hoeden.
‘Julca is een pseudoniem, een geheime naam.’
Het meisje was meteen een en al aandacht. Ter plekke schoot haar een geheime naam te binnen. Pasha.
En op het geheime moment van het etmaal, het uur voor de slaap haar overviel, verzon Pasha verhalen die het meisje leerde dromen.
‘Julca heet in het echt Carel Beke, hij is een man, een onderwijzer en onder zijn eigen naam heeft hij Pim Pandoer geschreven, een serie spannende jongensboeken. Als je twaalf bent, of misschien elf in jouw geval, mag je die lezen.’
De dame en het meisje konden het goed vinden met elkaar, maar toen het meisje alle boeken voor haar leeftijd gelezen had, mocht ze niet door naar de kast met Pim Pandoer. Hoezeer het de dame ook speet.
16 reacties
Oh Anne, wat een heerlijk verhaal en zo mooi geschreven. Ik herken mijzelf erin en ik mocht niet naar de ‘volwassenen-kast’ toen ik alle boeken van de meisjes- en de jongenskast had gelezen. Ik werd letterlijk in mijn nekvel beetgepakt en bij de kast voor ‘grote mensen’ weggeplukt…
Wat waren ze streng hè Ellie! Maar wij werden daardoor natuurlijk wel heeeeeeel vindingrijk, dat zal ik straks eens eventjes ‘boekstaven’ , en dan lees ik weer graag wat jij erop verzon, want dat deed je vast! 🙂
Anne geweldig…..ik zie mezelf terug.alleen we mochten eerst niet zelf zoeken maar deed een mevrouw met’n touwtje aan haar bril dat.
Ik wilde altijd spannende boeken” van de vijf” van Enuth? ?. Kon niet stoppen met lezen heerlijke ervaring
Dimph, JAAAA, de Vijf! Die las ik ook, het heerlijke was dat er minstens tien boeken van waren, geschreven door Enid Blyton, en wat een thema! Vier kinderen en een hond die samen mysteries oplossen, wie wil dat nou niet!
Vanaf mijn twaalfde mocht ik de boeken voor grote meisjes lezen, had mijn moeder aangevraagd want de rest kende ik al. Dat is 61 jaar geleden, bijna.
Heerlijk geschreven, Anne, er ging een deur ook naar mijn verleden open.
61 jaar geleden, Athy…. jaren 50, wat een andere tijd hè, boeken hadden veel meer impact geloof ik, er was niet veel meer, het waren heel andere boeken, die de lezers onder ons allemaal kennen, want er ren er niet zoveel! En die slotzin van jou ‘er ging een deur naar mijn verleden open’, is een pareltje op zich.
Wat heerlijk om op zo’n manier met boeken lezen en boeken lenen in aanraking te kunnen komen. Graag gelezen, Anne 🙂
Ja.
Ik ben wel benieuwd hoe jij aan het lezen geraakt bent, Mieke, want dat je dat graag, heel graag doet, is zonneklaar 🙂
Wat heb jij hier een mooi verhaal geschreven, ook zo herkenbaar voor allen die van lezen houden. Ik ga ook minstens 1 keer per week naar de Bieb. De “grote” school, dat heette toen nog zo, was voor mij het begin van mijn letterhonger. Vanaf dat ik kon lezen was erg geen boek meer veilig. Jouw verhaal roept zoveel herinneringen bij op.
Jouw woorden roepen bij mij ook weer herinneringen op, er komen er steeds meer bij…. de ‘grote school’, ach ja! ‘Vanaf dat ik kon lezen was er geen boek meer veilig’ – ook zo’n heerlijke zin! Dank voor je reactie, je bent ‘nieuw’ voor mij. Leuk.
Zo herkenbaar dit. Ik las, neen ik verslond, boeken in mijn (nog steeds) onuitputtelijke honger naar verhalen, gedichten (‘t maakte niet uit wat). En toen ik mijn leeftijd volledig uit had, ging ik met de bibliotheekkaarten van mijn oudere broers *glimlacht*. Enne, ‘t lukte ook nog ook.
Zo heb ik ettelijke biebs uitgelezen.
Lieve genegen groet en heel inspiratievolle dinsdag,
Wat slim Sunset! De biebkaart van je oudere broers! Ik was de oudste en had maar een broertje en die hield niet van lezen, die wou zelf onderzoeken hoe alles in elkaar zat, hij sloopte klokken en fietsen en hakte in de boomgaard tegenover ons hout met een bijl uit onze schuur, ik denk dat hij amper acht was…
We zijn hier wel een stelletje lezers bij elkaar, heerlijk die herinneringen allemaal!
Fijne dag Sunset!
Ook in Belgie was het vroeger strenger dan nu.
Maar in de technische scholen verplichte men ons niet te leze, dat ging naar eigen believen.
leuk om te weten hoe het bij jullie toeging, Edgard, eigenlijk hetzelfde…..
O wat een herinneringen! Ik mocht wel stiekem boeken voor wat oudere kinderen lezen, heerlijk vond ik dat. Mocht niet telkens nieuwe halen van mijn moeder (was bij mijn moeder op de kaart), dus heb sommige boeken wel 8x gelezen en pikte dan de boeken die bij mijn ouders in de boekenkast stonden.
Lezen is toch het heerlijkste wat er is, he! 🙂 Zeker als kind. Er gaan werelden voor je open!!
uit mijn hart gegrepen Marjolein!