Signeren in Oosterbeek

Als ik ergens spannende voetstappen heb liggen, is het in Oosterbeek. Daar komt bij dat mijn leraar verhalen spinnen daar uit de lucht kwam vallen, een jaar voor opa Vellinga mijn eerste verhaal las en zei dat ik boeken kon schrijven.
Inmiddels heb ik er twee geschreven, Sophie – Genius Loci en Eva – Terra Incognita en nummertje drie is op komst.

Nu is juni de maand van het spannende boek en had ik mijn spannende Eva overal wel kunnen signeren, maar het is Oosterbeek geworden vanwege die spannende voetstappen. Morgenmiddag, zaterdag 13 juni, ben ik te gast bij Boekhandel Plantage Meijer & Siegers op de Utrechtseweg 208 in Oosterbeek. Naast de ijssalon.

Ik was een jaar of acht. Mijn vader had vrienden op een boot die een vaste ligplaats had in de Rijn bij Oosterbeek, de familie Hendriks. Het waren spannende vrienden, anders dan anderen; ze hadden een camping met vreemde bouwsels, bosjes en verboden. Zo was er een verboden bunker, een verboden hond en een verboden roeiboot, kortom, mijn kennismaking met Terra Incognita.

Naar de woonboot liep een smalle loopplank. Hij boog door als je er overheen liep en hij wiebelde boven zwarte golven. Was je op de boot, dan ging je door een klein deurtje naar binnen en moest je kiezen: de trap naar boven of de trap naar beneden, het vooronder of de stuurhut. In de buik van de boot werd visite gehouden, gelachen, gepraat en gerookt, veel gerookt. De smog was erger dan dichte mist. Ik vluchtte naar de stuurhut.

,,Niet aan het stuurwiel komen!’’ Hoorde ik de zware stem van oom Henk in mijn gebeente. Oom Henk was de bootsman en de baas van de camping. Bulderend gelach volgde op zijn waarschuwing.

In de stuurhut was frisse lucht en er was licht, van alle kanten kwam het binnen. Elk venster bood ander uitzicht: de vaste wal, de Rijn, de brug over de Rijn, de overkant, langsvarende boten, golven en lucht. Mijn oog viel op het verboden stuurwiel. Het was groot en rond en had van binnen stevige spaken, alles van glanzend hout. Daar mocht ik niet aankomen en het moeilijkste dat bestaat, is kijken naar iets waar je niet aan mag komen en er dan ook echt niet aankomen. Mijn ogen staarden zo intens dat ze het wiel bijna aanraakten en toen viel er een zwart bolletje van het plafond recht omlaag. Pal boven het stuurwiel bleef het hangen. Er kwamen acht poten tevoorschijn. Het was een spin. Ze hing aan een veiligheidslijn die uit haar achterste kwam. Haar poten vonden houvast op het wiel en gingen in de weer met de veiligheidslijn. De draad plakte vast aan het rad en mijn ogen plakten vast aan de spin. De spin klom terug naar het plafond, viel weer, maar had voldoende veiligheidslijn. Het was duidelijk dat ze een buik vol zilverdraad had, er zat een zilverklosje in. De spin had schik met haar klosje en maakte een netwerk van zilveren draden tot er een fijnmazig web klaar was. Daar ging ze middenin zitten als de koningin van web en wiel.
Kijkend naar het spinnen van de spin, zat ik er middenin.

Dit was het begin van mijn liefde voor webben en weven. De spin is mijn voorbeeld voor het spinnen van verhalen.

http://www.plantagemeijerensiegers.nl