Reiken naar het licht: ‘there’s a crack in everything, that’s where the light goes in’. Het lied van Leonard Cohen slaat als een bliksemschicht bij mij in. De scheur is er en daardoor ben ik zoekend naar licht op: Is, Islam, Mohammed, Europa, wij, mij, ik.
De eerste confrontatie is er meteen: wat weet ik weinig. Ik wil nou wel eens weten waar het allemaal op slaat.
Ik graaf tot ik ergens kom.
Het begint met de geboorte van Mohammed. Zijn vader is dood voor hij er is, zijn moeder volgt na een paar jaar en er wordt wat heen en weer gesold met de arme wees. Hij gaat naar familie, hoedt de schapen, wordt koopman, gaat in het leger en klimt op tot militair leider.
Als altijd waren het roerige tijden vol bedreigingen uit omringende gebieden die willen uitbreiden ter eigene glorie en gewin, toen waren het de Byzantijnen en de Perzen die de Arabische wereld wilden veroveren met alle bloed en blaren van dien.
Geen wonder dat Mohammed op een goed of kwaad moment zijn rust zoekt in een grot. In de oorverdovende stilte hoort hij iets dat hij nog nooit gehoord heeft: zijn innerlijke stem, de engel Gabriel, misschien god zelf.
Wat hem ter ore komt is revolutionair in de Arabische wereld: er is maar één god.
Als koopman had hij dit al eens gehoord van de joden en christenen, maar nu hoort hij het van god zelf.
Dat komt goed uit. In de strijd tegen de heersende machten dreigt de Arabische wereld ten onder te gaan, omdat ze met hun 360 goden en stammen grote onderlinge verdeeldheid hadden. Met één god zou het probleem van de politieke verdeeldheid opgelost zijn, één god – één staat. Dit moest iedereen horen!
Het duurt een tijdje voor Mohammed een gevolg heeft en als hij dat heeft, heeft hij direct ook vijanden in eigen wereld, zo gaat dat. Er komt weer veel bloed aan te pas, gevangenschap en slavernij, ook de nodige wonderen, zoals een spin die een web weeft voor Mohammed als de vijand hem op de hielen zit, precies zoals verhaald wordt over Maria en Jozef met het kindje Jezus als alle kinderen vermoord dreigen te worden.
Dat heb je met vervlogen tijden, de bronnen zijn opgedroogd, eeuwen later worden de overleveringen opgeschreven net als bij ons de gebroeders Grimm de sprookjes opschreven, vervolgens komen de schriftgeleerden met tegenstrijdige interpretaties waar je niet blij van wordt.
Terug naar Mohammed.
Met zijn dood wordt het pas echt lastig. De heikele kwestie is wie hem op moet volgen en dat is in de geschiedenis altijd het begin van de splitsing en bijbehorende strijd.
Moest iemand uit de bloedlijn Mohammed opvolgen of iemand die gekozen werd. Koning of president. Zo’n vraag vraagt om onenigheid. De Sjiieten zijn de koningsgezinden ofwel bloedlijnliefhebbers, de Soennieten willen zelf kiezen. Deze onenigheid speelt vanaf de dood van Mohammed, in onze jaartelling 620 na Christus, en is nu geëscaleerd.
Het zogenaamde vrije westen zit er middenin door eigen toedoen…
‘I feel fear…’ http://www.bbc.co.uk/programmes/p038fl05
14 reacties
Dat is een heel mooi uitgangspunt, of beter gezegd, ingangspunt.
Misschien moeten we die crack wel bij ons zelf zoeken Anne, omdat zij nu zo slecht zichtbaar zijn.
Misschien moeten wij de mogelijkheid eens overwegen of wij niet een deel zijn van het probleem dat is ontstaan en als dat zo is, dan kunnen we in elk geval daar al licht brengen.
In het verleden hebben wij ons behoorlijk superieur opgesteld en altijd vanuit die hoogte gekeken.
Hebben wij niet verzuimd te kijken naar Moslims, vluchtelingen, asielzoekers, buitenlanders en weet ik wat voor benamingen we hebben, als naar de mensen die zij zijn.
het verhaal en de geschiedenis van Mohammed als mens, met menselijke eigenschappen, met of zonder een vader of moeder, zoals jij hier vertelt; deze Mohammed gaat voor ons leven. Daarmee hebben wij menselijke kenmerken gemeen.
ik kijk uit naar het , lichtbrekende, vervolg.
Hier worden we blij van, Marije, wat een mooie, heldere bijdrage.
Het gaat hier uiteindelijk om godsdienst?? Maar in alle tijden waarvan we de geschiedenis kennen, komt telkens dezelfde strijd op de voorgrond, terwijl de één zich vastbijt in wat hij zelf juist vind, is de ander al tegenargumenten te zoeken en rondbazuinen en daar begint weer een oorlog, fysiek of mondeling, oorlog is oorlog en als de woorden niet helpen is het fysiek ezv.
En zo zal het blijven tot de wereld één grote familie wordt, of tenslotte verdwijnt.
O Edgard, die slotzin…
Ik ben nog aan het graven en ontdek dat het niet alleen godsdienst is, maar ik moet nog even doorwroeten tot ik door het ingewikkelde bij de eenvoud van het binnenste ben…
Dank voor dit stukje geschiedenis
met liefde gedaan Dimph
Bij jou komt de crack binnen en je gaat schrijven en op zoek; bij mij komt die zelfde crack binnen en ik ga schilderen vanuit het donker van Parijs en zie toch ook kleur en licht in die crack.
Wordt vervolgd en ik blijf volgen.
🙂 Ik word almaar blijer 🙂
Ik voel dat hier iets heel belangrijks gaande is – de woorden hebben tijd nodig…
Bij velen die ik ken komt de crack binnen en ieder voor zich uit zich op eigen wijze….door te schilderen, schrijven, praten, maar niet iedereen uit zich. Jij doet dat Anne en geeft ook nog een stukje geschiedenis mee….dank…x
en altijd nog schieten mij woorden te kort Ellie…
Kijk uit naar het wordt vervolgd.
….. Peter!
je deed me gelijk denken aan een schrijfsel aan mijn broertje, vlak nadat hij afscheid had moeten nemen van zijn vrouw. Bij deze een klein stukje….
over “that’s where the light comes in”
“Hoe moeilijk is het om gevoelens op papier over te brengen? Net zo moeilijk als wanneer je elkaar tegenover staat. De afleidingen zijn enorm en de muur, ja die muur, heeft toch wel snel de neiging om alle gevoelens buiten te sluiten, bij iedereen.
En toch wil ik je zeggen dat ik intens met je meeleef.
De wereld is nu voor veel mensen bedekt met een zwart laken. Dat voelt niet fijn en is zelfs zwaar, heel zwaar, al ben je nog zo sterk. Dat laken heet verdriet. Maar heel af en toe verschijnt er al een mooi kleurig puntje in dat laken. Dat zal voor jou niet anders voelen als voor mij. Intenser misschien, maar ook jij ziet die mooie kleurige puntjes. Bijvoorbeeld als een van je kinderen weer een leuke uitspraak heeft, zo heerlijk onbevangen, dan verschijnt er vanzelf een glimlach om je mond. Of als Larissa over haar buik aait en naar binnen glimlacht dan zie je de gekleurde puntjes in dat donkere laken groeien. En soms vinden die lichtpuntjes zelfs al hun weg naar jouw zere hart.
Je hebt pijn, voor mij onvoorstelbaar veel pijn. En toch weet zo heel af en toe een klein straaltje licht je hart te bereiken.
En langzaam maar zeker zal een deel van je hart weer wat lichter worden.
En langzaam maar zeker zullen de lichtpuntjes gaten in je donkere laken branden, mooie gekleurde stippen. Steeds meer, steeds groter…. En dat is goed, zo is de kringloop. Wat licht is wordt donker, en wat donker is wordt licht.
Balans en evenwicht. Het komt altijd weer enigszins tot rust. Maar alles heeft zijn tijd nodig en jij ook.”
wat mooi Joke – heel fijn dat je dit hier wilde delen xxx