Selma Schepel – in gods handen

Ineens was ze weg, Selma Ilona Rosalind Schepel. Zomaar uit het leven gegrepen toen ze fietste op de dijk bij Wijdenes en weer en wind en regen en donker en wolken en tegemoetkomende fietsen allemaal tegelijk ongelukkig samenkwamen. Selma viel en weg was ze, gevlogen naar de sterren waar zij zo van hield.
Vandaag hebben we afscheid van haar genomen in de Grote Kerk van Beverwijk, haar bakermat.
Alles waar zij zo van hield, was er, haar familie, geliefden, vrienden en muzikanten met verhalen, zang en muziek, en niet te vergeten Bossche bollen, haar lievelingstraktatie. We waren omringd door een expositie van alles wat haar ogen zagen en haar handen maakten: schilderijen, schetsen, foto’s, houten puzzels, mozaïeken, boeken, columns, horoscopen en een jurk van duizend kleine lapjes.

Veel mensen kennen Selma door haar kennis en wijsheid, ze was immers afgestudeerd in het spijkerschrift en schreef wijze boeken en scherpe columns voor gerenommeerde kranten. Ook was ze een begenadigd astroloog, muzikant, kunstenaar, milieuactivist en scheepskok.
Zo rijk als zij van binnen was, zo bescheiden was ze naar buiten. Nooit etaleerde zij haar vermogens, zij was eenvoudig wie zij was en deed wat ze deed. Zij toonde slechts het facet dat aan de orde was. Vandaag kwam de hele diamant aan het licht, gedragen door innigheid.

Ilmari en Selma waren broer en zus en ook soulmates.
Onlangs vertelde Selma hem iets dat heel belangrijk voor haar was, iets dat Ilmari was vergeten.
Selma was vier of vijf en hij een jaar jonger.

Ze sliepen op dezelfde kamer, een grote slaapkamer met dikke gordijnen, waardoor het zo donker was dat je geen hand voor ogen zag. Ze sliepen elk in een groot, ouderwets mahoniebed met van die dikke poten. De bedden waren gezellig tegen elkaar geschoven, maar door de poten was er een spleet tussen de bedden.
Selma vond het best een beetje eng in het donker op zo’n groot bed met zoveel donkere leegte onder het bed. Er kon wel een spook onder liggen.

Ilmari zei: ‘Houd mijn hand maar vast, dan kan het spook je niet pakken.’
Selma pakte de hand van haar broertje. De handjes zweefden in het donker boven de spleet, best eng.
‘Ilmari, nu kan het spook dwars door die spleet allebei onze handen pakken.’

De kleine Ilmari stapte dapper uit zijn bed, liep door het donker naar de kast en haalde er een boek uit. Gauw het bed weer in en het boek op de griezelige spleet. Toen konden ze elkaar een hand geven bovenop het boek.
De handjes waren veilig en Ilmari en Selma ook.

Wat zouden we nu graag zo’n boek vinden om haar hand over de leegte nog één keer te kunnen voelen…