Schrijfretraite in Duitsland – lampje (6)

Onze voorraad levensmiddelen is op, tijd af te dalen naar het dal. Als we het smalle pad afdalen, begint een lampje te branden, eentje die nog nooit gebrand heeft, eentje waarvan je niet weet dat het verstopt is in je dashboard. Het brandt rood. Kees wil naar Weidenberg voor de boodschappen, ik wil naar Heser, het garagebedrijf in het dorp. In het dal dooft het lampje. Als ik eenmaal naar Heser wil, wil ik het de hele tijd. Ook als het lampje spoorloos is.

‘Hallo Frau Fellinka!’
‘Ken u mij?’
‘Aber selbstverständlich! Uw boek is besproken in de krant en toen wij lazen dat onze garage erin speelt, heeft mijn vrouw het boek gekocht in het Fremdverkehrsambt.’

Daar sta je mooi in je hemd als Baron van Münchhausen. Ik gebruik graag bestaande locaties in mijn boeken, verzin ze zelf maar eens en als ik het toneel eenmaal heb, komt de rest vanzelf. Mijn boek is gelukkig nog niet vertaald, dus weet Heser niet wat zich er afspeelt.
‘Het klopt precies!’
‘Wat?’
‘Wat u over ons schrijft. Dat wij zo’n jong meisje de stuipen op het lijf jagen, maar daarna komt het allemaal goed. Alleen de namen kloppen niet. Dat hebt u zeker gedaan voor de privacy, maar wij weten wie wie is! Heel goed getroffen! En u hebt geen Suzuki, maar als u die had, was het allemaal zeker zo gegaan!’
Mijn glimlach groeit mijn gezicht af.
‘Maar kon u het Nederlands lezen?’
‘Mijn vrouw heeft ons verhaal op de computer gezet en daar de vertaalmachine op.’
‘Dan had ze beter het e-book kunnen kopen, maar nu kan ik het signeren en dan zet ik er iets leuks bij.’
‘Aber nicht jetzt! Waarmee kan ik u helpen?’

Kees doet er even niet toe en maakt hij van de gelegenheid gebruik de nieuwe wagens binnen te bekijken. Ik ben de aangewezen man om het verdwenen lampje te wijzen. Heser glimlacht en pakt zijn mobieltje erbij. Daarop verschijnt een dashboard vol brandende lampjes.
‘Welke is het?’
Wijs het goede lampje maar eens aan. Daar hadden wij ooit een tv programma van. Dan zagen mensen honderd voeten zonder lijf en wisten precies van wie die voeten waren en dan wonnen ze nog niets.
‘Ik weet het niet.’
‘U woont toch op de berg!?’
Alsof je dan alles weet.
‘Brandde het lampje toen u de berg afging?’
‘Ja.’
‘En doofde het toen u vlak reed?’
Nu is hij precies mijn huisarts. Zijn open vragen weet ik ook nooit te beantwoorden of veel te uitvoerig. Ik scoor beter op ja/nee vragen, dan heb ik de helft goed.
‘Ja.’
‘Dan weet ik het wel.’
Hij wijst een lampje aan op zijn mobiel. Hij weet het.

‘Rijd u de auto maar even naar binnen, dan onderzoeken wij hem meteen.’
‘Als u dat eens deed?’
Dat doet hij. Precies op een paar dunne lijnen rond ijzeren palen die in de grond verstopt zitten en omhoog komen zodra Heser is uitgestapt en op een knop drukt. De auto gaat de lucht in, tot ooghoogte. Heser haalt een lange, dunne pen uit zijn broekzak. Het is een zaklamp met fel licht, waarmee hij in de wielen schijnt.
‘De achterste remschijven moeten vervangen worden.’
Wat moet, moet.
‘Er is ook iets met uw katalysator. Die is aan elkaar geplakt met kauwgum! Zeer slecht, zeer Hollands.’
Kortom, de auto gaat nu sehr gründlich repariert worden. Heser gaat het materiaal bestellen en morgen kan de auto om 4 uur gehaald worden. Als hij het juiste materiaal binnenkrijgt.

Eerst Kees maar eens uit de nieuwste Volkswagen plukken, saampjes naar de winkel lopen en dan met boodschappen de berg op.