Galerij

Ik ben makkelijk lekker te maken. Dat blijkt maar weer met mijn galerij. Van te voren kreeg ik te horen dat het een makkie was. Ik hoef maar op een knop te drukken en mijn werk zit erin. Dat werk zelf heeft uren, dagen, en vaak veel langer gekost om het te maken. Kostelijke uren. Van die uren dat ik de wereld vergeet. Terug ben in het paradijs. De kindertijd. Dada. Dat werk. Dat spel. Van die uren die je de wereldleiders gunt. Je zal de wereld maar moeten leiden. In mijn altruïstische goedertierenheid dacht ik, als ik mijn plezier eens ter beschikking van de wereld stel.

Dom idee.

Daar kom ik achter met die online galerij. Eerst stond er ook nog gallerij. Twee ellen. Alleen al om dat eruit te krijgen kost een week. Volgens mij heeft niemand het gemerkt, volgens mij ben ik nog onontdekt, een supernova in een duister hoekje.

Gelukkig hebben we whizzkid. Galerij staat nu goed geschreven. Nu nog even inrichten.

Daarvoor moet mijn werk op de foto. Dat moet ik zelf doen. In schemerig licht. Buiten een wolkendek waar geen winterzon doorheen komt. Binnen spaarlampen waar de zuinigheid vanaf straalt. Ze geven geen licht. Mijn slimme fotocameraatje lost dat gebrek op met zijn eigen licht. Tijdens het maken van 100 foto’s vind ik dat superhandig.

Dom gedacht. Alle afbeeldingen van mijn werk hebben rare witte glimplekken. Na 40 vlekken snap ik dat het flitslicht is. Dat is niet het ergste. Alles staat er scheef op. Met achtergronden die op de voorgrond springen. Daarbij heeft mijn werk een andere maat dan mijn camera, waardoor er steeds iets niet op staat wat er wel op moet, en er wel opstaat, wat er niet op moet. Snap jij het nog? De top van de veren valt weg, maar de lijst van een schilderij ernaast staat er wel op. Bij de groene man zie je een stuk van de vloer. Kijk zelf maar. Fotograferen is een vak apart.

Desalniettemin , overigens een prachtig woord, des al niet te min, laat ik mij niet ontmoedigen. Het hoeft niet meteen perfect. Met die mislukte foto’s kan ik mooi oefenen mijn werk snel naar de galerij te verplaatsen. Vergeet dat snel.

Na twee dagen heb ik drie foto’s weten te plaatsen. Laat dat weten maar weg. Ik druk op zoveel knoppen van mijn dashboard, dat ik de volgorde niet meer weet, en geen idee heb hoe en wat er verplaatst is van fototoestel naar mediabibliotheek naar galerij. Curiosa of kunst of blog.

Het verschil weet ik ook niet meer.

Nu zit ik met het volgende probleem. Er staan drie foto’s onder Kunst en Curiosa, die de naam foto niet waardig zijn. Als mijn broer, de snoeigoeie vakfotograaf, dit ziet, schaamt hij zich plaatsvervangend. Dat is het probleem niet, dat is altijd al een dingetje tussen ons. Dat hoort erbij. Hij perfectionist, zij scharrelaar. Zonder het een bestaat het ander niet.

Het probleem  is, hoe krijg ik die foto’s er weer af?