Kassa

Voor mijn vriendin met de trein uit Nijmegen aankomt in Hoorn, heb ik nog net even tijd wat lekkere dingen in te slaan. Bij de kassa kies ik de kortste rij. De foute rij. Hij schiet niet op. Het wachten is op de barcode van de babybananen. Met mijn winkelmandje sta ik ingeklemd tussen twee vrouwen met volgeladen karren. De vrouw achter me heeft een wagen vol brood, de vrouw voor me heeft twee karren, een gevuld met pampers, de ander valt buiten mijn zichtlijn. De voorste kijkt achterom.
 ,,Zooo, jij bent flink gegroeid.’’
Haar uitspraak  brengt mijn aandacht waar ik hem niet wil, vetrollen, zwembanden, puilborsten, hangbillen, onderkinnen en wallen.
,,Zeg dat!’’
De bevestiging komt van de broodvrouw achter me. Ik ben het vette worstje in de hotdog van hun gesprek. Ik kijk naar het pondje door mijn mondje dat nu nog in de gedaante van taart, slagroom, kaas, roomboter, ossenworst en Egmondse kaasbolletjes in mijn mandje rust.
,,Wanneer ben je uitgerekend?”
,,Nog een maand.’’
Elk woord gaat door mij heen. Ik ben de radio tussen de speakers.
,,Ben je brood aan het inslaan?’’
,,Het was in de aanbieding en straks heb ik geen puf meer om boodschappen te doen. Dus sla ik nu alle aanbiedingen in voor de vriezer.’’
,,Als je nog rompertjes moet, ik heb splinternieuwe eentjes.’’
Aanvankelijk denk ik dat het om eendjes gaat, jonge eendjes, oude eendjes, gele eendjes, desnoods badeendjes.
,,Ik heb geen eentjes, alleen tweetjes, eentjes hebben ze in het ziekenhuis, die slaan tweetjes over.’’
 Als radio zou ik nu even tussen de speakers willen komen. Wat zijn rompertjes? Helaas is op dit cruciale moment van onthulling de barcode van de babybanaantjes bekend. De band rolt. Pampervrouw loopt naar voren met haar twee karren, waarbij de link tussen de karren zichtbaar wordt, twee piepkleine babyhandjes steken boven de rand van de voorste wagen. Het is onbegrijpelijk en niet te geloven dat die kolossale pampers stuk voor stuk gevuld gaan worden door het piepkleine lijfje dat verbonden is met deze vlinderhandjes. Pampervrouw  draait zich om. Knalrode lippen ontbloten spierwitte tanden.
,,Als je toch boodschappen doet, moet je langs Etos, die hebben navelbandjes en trappelzakken.’’ Broodkar trappelt bij de gedachte, wat te voelen is aan de druk van haar kar in mijn achterwerk.  ,,Woon je nog op de Brik? Dan stuur ik een kaartje als het er is.’’
 Voor het er is, duwt ze de broodkar dwars door mij heen.
 ,,U bent!’’
De weg vooruit is geblokkeerd door pampervrouw, die piepkleine cadeautjes van de super inlaadt. Onder toenemende druk van de broodkar draai ik me om, klaar hem met geweld van me af te duwen. Net op tijd zie ik waar het allemaal om draait. De buik. Mijn achterbuurvrouw draagt de toekomst in haar schoot. En in haar vriezer komt het brood.