Liefdesverhaal

Ik zou om half elf bij mijn Alkmaarse vriendin zijn voor onze schilderdag. Op vrijdag van het station langs de grote Kerk door de Langestraat naar het mooie plekje waar zij woont. Forget it! Bij de grote kerk dromde het van de mannen met een rood petje op, geen doorkomen aan. Ik bleef maar staan als een meerpaal in het water, tot de stroom langs was. Vervolgens kon ik 100 meter snelwandelen naar de Langestraat, om daar vast te raken achter twee dames met schoothondjes aan uitrolbare lijnen. De dames hadden een boeiend gesprek over de dinsdag ervoor, toen het lang zo druk niet was in de Langestraat, en hadden geen oog voor de hondjes die mij de leukste attractie van de week vonden en met hun zigzaggende beweging de hondenlijnen telkens voor mijn haastige voeten wisten strak te trekken, of ik de dames nu links of rechts wilde passeren. Dat pakten die hondjes slim aan, in een circus had ik me rot gelachen om de clown die er maar niet voorbij kon. Eindelijk waren we zo de lange Langestraat uit en na nog eens tien minuten langs allerlei grachten en bruggen was ik bij mijn vriendin die dolblij was dat ik niet in zeven sloten tegelijk was gelopen.
Ze had zoveel lekkere hapjes verzonnen en gemaakt dat ik meteen vroeg of ze die niet kan fotograferen met de recepten erbij voor jullie, want als je haar geloven mag, is alles hoep hoep hapklaar. Dat willen wij ook!
Goed. Het schilderen. Wat gingen we nu weer eens voor leuks doen?
Ter voorbereiding had zij twee leuke schilderdoekjes gekocht met een witte losse lijst erom. Dan is het gelijk af als het af is. Voor het af was, moesten we aan de gang. Met verf en penseel. Let wel, penseel. Dat is een dunne kwast. Voor op een klein doekje. Meestal werken wij op grote doeken met grote kwasten en beginnen domweg. Vandaag niet.
Zij had het idee een verhaaltje te schilderen op dat minuscule doekje van hooguit 30×30 cm. Toevallig heeft Titi Smit, mijn schilderdocent op de Blauwe Schuit ons vorige week geleerd ook eens vooraf een titel te kiezen i.p.v. achteraf. Dat gingen wij meteen in de praktijk brengen. Een titel. Een doel. Een verhaal. Maar. Welk verhaal? Welke titel?
Als je het zelf niet weet, zijn er 1000 kaartspelen die het weten. Zij had twee van die spelen, waaruit wij niet konden kiezen, dus trokken we uit ieder spel een kaart. Die kaart vonden wij niet leuk. Iets met spijt en iets met rouw. Zo ging het een tijdje door, tot we elk drie kaarten hadden. Drie!
Die van haar ben ik vergeten. Helaas. Ik had Drie-eenheid, Zegen en Liefde.
Hoe schilder je daar een verhaal van? De zegen van liefde in een drie-eenheid? Vader, moeder, kind viel af vanwege vader, moeder, kind. Die kan ik niet schilderen, zeker niet op zo’n klein doekje met een penseel. Lepel, mes en vork. Zon, maan en sterren. Ineens kreeg ik een idee. En zij ook. We gingen aan de gang. Tubes uitknijpen op onze paletjes, een plastic wegwerpbordje. Verf aan het penseel en dat op het kleine doekje smeren. Nu had ik nog nooit een penseel gehanteerd, alleen die immense platte kwasten en het doekje bleek bij ons allebei afstotingsverschijnselen te hebben, wat het in beeld brengen van de zegen van liefde niet vereenvoudigde, maar de drievuldigheid der liefde treffend illustreerde. Je gaat door vuur en je gaat door water met husse husse husse je hart ertussen. Je vliegt op vleugels en je zwemt op vinnen en af en toe zit je er halfnaakt bij. En dat alles op 30x30cm. De basis is gelegd. Af is het nooit.