Duitse tandarts

Goed ook een keer serieus naar de dingen kijken. Er zijn weinig onderwerpen die geschikter zijn voor een serieuze blik dan de Duitse tandarts.
Dan vertel ik dus niet smakelijk, dan wel beeldend dat ik ineens iets tussen mijn achterste kiezen voelde. Dat dat na een week danig irriteerde. Ook niet hoe ik langs avontuurlijke weg propvol onvoorziene obstakels bij een Duitse tandarts kwam in het lieflijke plaatsje Weidenberg.

Duitsland is Nederland niet. Om te beginnen hebben ze daar geen mondhygienisten. Die werkzaamheden doet de gespecialiseerde tandarts samenmet 2 assistenten. Dat weet ik vanwege dat klem zittende ding tussen 2 kiezen, wat een afgebroken vulling bleek te zijn, hoe kan het anders ‘Zement’, zoals de Duitse man het uitsprak, een waardeloos materiaal uit het voor-keramische tijdperk.

Ik vind het altijd interessant hoe ‘het’ in een ander land toegaat, en volgens de ondoorgrondelijke wetten van het toeval heb ik in Frankrijk in de tandartsstoel gezeten en nu dus in Duitsland. Nou, je gebit kun je met een gerust hart in het buitenland, als dat Frankrijk of Duitsland is, laten doen. Om te beginnen gebruiken ze betere materialen, dus never amalgaam en ook geen ‘cement’, zoals mijn witte vullingen aldaar betiteld worden.

In Frankrijk smolt mijn Nederlandse vulling bij de ongebruikelijke middagtemperatuur van 52 graden Celsius, wat onder de uitstoot van veel Franse woorden van ongeloof vervangen werd door iets keihards. Mijn toenmalige Amsterdamse tandarts kon maar niet begrijpen wat het voor ongelooflijk hard spul was en heeft de Franse tandarts opgebeld. Daardoor weet ik dat het spul uit de vliegtuigindustrie was, maar wat voor spul zei hij er niet bij en kon ik niet vragen, want mijn Amsterdamse tandarts had de gewoonte zijn handen en alle tangen die hij had tegelijk in mijn mond te duwen, en dan vertelde hij precies wat hij wou zonder interruptie. Uit die tijd stamt mijn idee dat alle tandartsen in de hele wereld geboren zijn uit een vrouw die hen vanaf de eerste schreeuw interrumpeerde.

In Duitsland doen ze het met keramiek. Waar mijn tandarts een kroon zet, dus op een plek waar een kies hoort maar een gat zit, plaatste of liever boetseerde deze tandarts keramiek. En dat zonder een grammetje pijn. Mijn kersverse tandarts, een man met rondgeknipt haardosje en een bril met op elk glas een aangeplakte lens om het nog beter te zien, raadde vooraf een injectie aan, omdat hij niet wist hoe diep het gat was, en ik had gezegd dat ik geen tijdelijke oplossing wilde, maar een definitieve.
‘Dan bekommen Sie das,’ klonk het geruststellend en dreigend tegelijk. Wat was hij van zins?

Ik zat nog zenuwachtig te wachten op de injectie, toen die al klaar was. Ik had niets gevoeld. Een unicum op het gebied van mijn ervaringen met injecties. Hij had gespoten met een heel dunne naald en heel langzaam. Ik dacht dat hij de naald bestudeerde op deugdelijkheid, maar de naald zat er al in en de verdovende vloeistof druppelde de kaakholte traag en pijnloos in. Nou, dat doet mijn tandarts hier anders. Hoppa, de stevige naald erin en poef de vloeistof. Volgens mij veroorzaakt de snelheid de pijn, of de aard van de injectievloeistof. Dat zou ook nog kunnen. Bovendien doet mijn Nederlandse tandarts het alleen, indien nodig heeft hij hulpstukken die hij tussen tanden en kiezen zet opdat de vulling er niet uitloopt.
De Duitse tandarts gebruikt geen hulpstukken, d.w.z. hij heeft twee assistentes ter linker en rechter zijde. Gezamenlijk houden die de mond open in de breedte en de hoogte. Zo ontstaat een mondopening die voelt als een riool zo wijd.

Vervolgens gaat de ene assistente in de weer met een zuigslang om de mond droog te houden, de ander heeft het blauwe licht, waarmee de keramiek gehard wordt. Een gloednieuw systeem, deze keramische vulling/opbouw hoeft niet gebakken te worden bij hoge temperatuur, waarbij de mond verbranden zou, nee, een blauw lampje volstaat, het evenbeeld van het blauwe lampje waarmee mijn tandarts de stroeve, zachte cement hardt.

Keramiek is glad. Ik ben nog aan het wennen aan die ene gladde kies achterin. Dat voelt lekker aan je tong, lekkerder dan stroef cement, tandsteen of tanden. Ook de mondhygieniste viel het gisteren op.
‘Wat glad,’ zei ze, en kon niet ophouden met voelen met haar vinger, wat lang zo prettig niet is als je eigen tong erover.
Afijn. Ik verwachtte een torenhoge rekening. Drie mensen drie kwartier in de weer met mijn gebit, en dan nog al die nieuwste technieken en materialen. Was het goedkoper dan in Nederland.

Tijdens de behandeling van de Nederlandse mondhygieniste werd mij duidelijk waarom Duitsland goedkoper is en ook nog beter. Sorry Robert (mijn tandarts) voor deze (eenmalige) ervaring.
Punt 1 zijn er in Duitsland geen mondhygienisten, de tandarts doet alles zelf. Hij weet van de hoed en de rand, van de hand en de tand, glazuur en tandsteen, gat en vulling. Hij weet allles en kan alles. Nou ja, dat is in elk geval de bedoeling.
Daarbij gebruikt hij beter materiaal. Nooit amalgaam. Slecht voor je lichaamsfuncties. Altijd witte keramiek.
Hoe kan het dan toch goedkoper zijn?

Kees, mijn man, houdt er allerlei gedachten op na over belasting en aftrek. Joh, het is veel simpeler, het zit zo.
Voor je de spreekkamer ofwel behandelkamer in mag, moet je de wachtkamer in, en wel gedurende de duur van een filmpje dat vertoont wordt op een wandvullende platbuistv. Hier geen amusante filmpjes zoals bij mijn Nederlandse tandarts ter geruststelling van de angstige patient, nee, angstaanjagende beelden van tanderosie, gevolgd door nog engere beelden hoe je hele lichaam botweefsel verliest, broos wordt en vanbinnen een ruine van zichzelf is, cq. wordt. Vervolgens krijg je te zien en te horen wat je moet eten, gezonde voeding, groente, fruit, vis, ook de zemelen voor de stoelgang worden niet overgeslagen, vervolgens moet je bewegen, niet zomaar wat stofzuigen en traplopen, maar echt sporten, en dan, en nu komt het, voedingssupplementen ter bevordering van gezondheid, vitaliteit, goede Gelenke, dat zijn botten of spieren of allebei, Gelenke.

Het gevolg van die platbuistv en het filmpje is, dat ik gelijk tien potjes wil kopen, bij wijze van spreken dan. Ik ben (nog) niet van de supplementen, een taai soort bijgeloof van mij. Dat het niet uit een potje moet komen. Maar in dit geval had ik toch iets van ‘als de tandarts het zegt, moet het wel goed zijn, en noodzakelijk’. Dus nu verdenk ik de tandartsen in Duitsland ervan, dat ze gesponsord worden door de voedingssupplementenindustrie. En dat ze daarom goedkoop zijn. Relatief.

https://www.praxis-klinkisch.de