Elastiek van boven

Bij Didi word je bij binnenkomst gesignaleerd en geholpen. Dat is niet altijd gewenst en mijn moeder vindt het een ramp. Zij wordt de hele dag al geholpen, en dat voor een vrouw die tijdens haar aktieve, gezonde, creatieve, humoristische leven van de daken schreeuwde dat het allerergste dat haar ooit zou kunnen overkomen EEN ding was: afhankelijkheid. En dan krijg je Parkinson en van het een het ander; gebroken heup, blaren, decubitus, om van die lastige vergeetachtigheid, hallucinaties en vermoeidheid te zwijgen. Voor je het weet ben je krom als een hoepel, stijf als een plank, traag als een slak en moe als een hond. Terwijl je daar NIET om gevraagd hebt.
Nu is ze aan een nieuwe zomerbroek toe. Niet dat het warm is. Niet dat ze geen broek heeft. Maar met elke broek is wat. Te wijd, te strak, te lang, te kort, te vies, te vaal, te warm, te koud, te lastig om aan te trekken. De handigste broeken zijn broeken met elastiek van boven, hup aan, hup uit. Da’s handig voor iedereen, helemaal als de lieve god alle ongemakken waarmee hij de mensheid kan voorzien op een bult gooit, op haar, en dat alleen omdat zij zich nooit beklaagt.
De handigste broeken met elastiek van boven zijn de lelijkste broeken. Een enkele keer vliegt een fabrikant, naaiatelier, winkeltje, marktkraam uit de bocht en zit er per geluk een goed exemplaar tussen. Met mijn vuilnisbakkeninstinkt vind ik die. Ik heb leuke broeken met elastiek van boven gevonden bij Esprit, vijf jaar geleden, van fluweel. Toen ik zo stom was dat aan de fabrikant te melden, hielden ze ermee op. Esprit wil geen modemerk zijn voor elegante oudere dames, het moet een sportief jeugdmerk blijven. Toen werd het een hele tijd stil. Bij Esprit.
Je kan lang zoeken tot je bij Staff Hoorn komt. Staffmode is ontstaan uit kapperskleding, praktisch, soepel en modieus, ideaal voor de vrouw van nu, ideaal voor mijn moeder van vier jaar geleden. Staffmode is laagjesmode. Alles past bij elkaar en over elkaar. Lekker warm voor koukleumen en heb je een vlek op de bovenste laag, gauw een andere ding erover en mooi ben je weer. De staf van Staff reserveerde een ochtend voor de oudere dame die er goed uit wilde zien en zij schafte zich een complete gardarobe aan voor de komende tijd. Die tijd is nu voorbij. De tijd van laagjes. Wat een gedoe voor alles aan of uit is.
Vorig jaar vond ik twee vlotte broeken met elastiek van boven bij Didi. Deze blijken in de praktijk twee nadelen te hebben: driekwart pijpen waar je koude kuiten van krijgt en opgenaaide zakken met een gewicht waar iedereen krom van gaat staan. Niet wijzer geworden weer naar Didi. Alleen, want alle ins and outs van het aan te kleden lichaam ken ik inmiddels van binnen en van buiten. Tegenwoordig zie ik in een oogopslag of de juiste broek met elastiek van boven er tussen hangt. Ik storm een kanariegele en klaproosrode Dididame resoluut voorbij. Voor ik hen heb uitgelegd wat ik zoek en waarom, heb ik het al gezien in de vierde seconde na binnenkomst om precies te zijn. Achterin hangt de broek met elastek van boven, eentje, een soepel zilvergrijs exemplaar. Ik gris hem van het rek en schiet het pashok in voor de Dididames hun hoofd gedraaid hebben. Ik weet op de milimeter waar haar lichaam verschilt van het mijne en voel van binnenuit of het goed zit. Daarvoor verplaats ik mij in haar lichaam, waarbij ik haar diversiteit aan houdingen aanneem om aan den lijve te voelen en met eigen ogen te zien hoe het betreffende kledingstuk zich gedraagt aan het lijf. Hoe hij zit, valt, beweegt en, ook heel belangrijk, hoe ziet dat eruit. Daarbij mag de broek niet in de bilnaad kruipen, noch van voren irriteren, want dat vraagt om onophoudelijk trekken en krabben aan de irritatieplek, wat blaren oplevert en decubitus, en het is ook geen gezicht, je moeder zo bezig.
Heb ik de broek aan, zit er geen passpiegel in het pashok. Daar heb ik toch zo’n gloeiende hekel aan. Maar ja, voor de zelfstandigheid, elegantie en blijdschap van je moeder ga je dat hok uit en maak je de diverse benodigde gebaren voor de immense passpiegel. Dus. Krom als een hoepel, stijf als een plank, traag als een slak, moe als een hond, zakkend door de enkels, benen gekruist, scheef er ook nog bij. De broek houdt zich prima. Zelfs in kromste, scheefste, kreupelste stand. Staan die kanariegele en klaprossrode Dididames ineens kaarsrecht en torenhoog in beeld.
,,Weet u zeker dat u geen hulp nodig heeft?”