Wellplate 1

De behandeling met de Wellplate is niet zomaar iets. Aan een enkel keertje wellplaten heb je niks. Je moet er vier keer onder op vier achtereenvolgende dagen. Dat betekent dat je vier gaten in je agenda moet hebben. Dat betekent dat er in Amarant, de mogelijk toekomstige Wellplateplek op dezelfde tijdstippen vier gaten moeten zijn. De Wellplate moet vrij zijn en een medewerkster moet vrij zijn. Het duurt even voor alles gestroomlijnd is en de afspraken kloppen als een puist op een zeer hoofd.
En dan is het zover. Stipt 16.15 ben ik terplekke. Binnen ruikt het naar de maquis, de wilde planten bij de Middellandse Zee, rozemarijn, thijm, lavendel, mijn lievelingskruiden. Een stralend, fit, gezond meisje lacht me toe.
”U komt voor de Wellplate?”
Ze ziet het meteen. Wallen, vermoeide oogopslag, versuft, niet fit. Ze wenkt me door het labyrinth van Amarant. De eerste gang wordt geflankeerd door kasten met produkten van Weleda en Hauschka, de jaarlijkse winnaars in de sector natuurzuivere cosmetica. De weg gaat langs deuren waarachter schoonheid gegenereerd wordt door Heike en haar medewerkers. We passeren een kast vol handdoeken, gaan een bocht om langs een hammam. We eindigen in een ruimte met Oosters allure, een gerieflijke bank, tafeltje met glazen water. En daar, naast de wand, staat de Wellplate, een simpel ding, een platte plaat hangend boven een behandeltafel.
,,Kleedt u zich maar uit, slip en bh kunt u aanhouden.”
Ik ga uit de kleren en wil gelijk de brancard op.
,,Ik ga u insmeren met mineral fluit.”
Ze doet een greep in een potje honing, dat op een houdertje verwarmd wordt tot de juiste temperatuur.  Ze smeert het kleverige goedje op mijn bovenbenen en bovenarmen en wil mijn buik onder handen nemen. Die wordt kuis bedekt door een onderbroek van het jaar nul.
,,Rolt u de slip maar naar beneden. Ik kan het niet doen, mijn handen kleven.”
Ik ga aan het oprollen, waarbij de blik vanzelf omlaag gaat. Oog in oog met buik, zie je waar je nooit op let. De honinghanden gaan aan de slag of het heel normaal is. Of het haar dagelijks werk is. Haar handen gaan ook naar mijn onzichtbare rug.
,,Zo plak ik vast op de brancard.”
,,Op de behandeltafel? Nee hoor. Ik ga u intapen.”
Ze pakt een rol en wikkelt me in het plastic als een komkommer bij de supermarkt. Ik zit gelijk strak in het vel, centimeters minder.
,,U mag plaatsnemen op de behandeltafel.”
Die tafel staat hoog op de poten en nog geen meter daarboven hangt de Wellplate. Precies daartussen moet ik uitkomen met mijn benen als aubergines, armen als komkommers en buik als een bloemkool.  Dit vraagt fitheid waarvan verondersteld mag worden dat ik die niet heb. Wat doe ik anders onder dat ding.
Ik strek de ingesealde benen, buig geplastificeerde rug en kom precies goed uit, een wonder, zeker gezien mijn vorige bezoek bij een dokter die mij wees naar het opstapje voor zijn behandelbank. Bij hem ging ik bloot op dat trapje zitten. Het was in de tijd dat ik met gemak op de rug van machtige paarden sprong, waardoor de functie van dat trapje mij totaal ontging. Ditmaal zit ik wonderwel in een keer goed.
,,Gaat u maar liggen. Ik kom over een halfuur terug.”
Daar lig ik dan proefkonijn te wezen. Aan het spit. Er komt warmte van onder en van boven. Het is de bedoeling dat ik haarfijn kan navertellen wat ik ervaar. Dat is de taak van testpersonen. Lijkt mij. Dat de juiste beslissingen genomen kunnen worden door mensen die ervoor betalen, Heike die de Wellplate moet kopen voor clienten met cellulite, vetophopingen, depressies…. Er komt licht uit de plaat boven mij, prachtig licht, wisselend van kleur, azuurblauw, kobaltblauw, flessengroen –
,,Het is tijd om op te staan.”
Ik schrik wakker uit een warm bad. Richt mij traag op.
,,Bent u duizelig?”
,,Nee.”
,,Heeft u voldoende gedronken tijdens de sessie?”
,,Eh.”
iets wetenswaardigs wil er niet naar boven komen. Ze reikt me een glas water aan.
,,U moet veel drinken, dan hebt u meer profijt van de reinigende werking van de geactiveerde lymphestromen.”
Ze ontwikkelt me met behendige handen. Of er centimeters weg zijn? Ik dij uit…
,,U kunt hiernaast een douche nemen.”
De douche is groot en luxe, op de grond ligt een handdoek tegen het uitglijden. Ik spoel de kleffe laag af met iets citroenigs van Weleda. Wat kan ik Heike zeggen? Dat ik mijn tijd verslapen heb? Dat ik gloeiende dorst heb?
Uren later gebeurt het. Ik voel iets, of liever, niets. Mijn rugpijn is weg. Ik heb al zolang pijn rechts in mijn onderrug, dat ik eraan gewend ben. Ik merk het pas nu hij weg is. Ik sta versteld. Maar of Heike daar iets aan heeft? Daar is dat ding helemaal niet voor.