Laatste Wellplate

De laatste dag van de Wellplate week word ik wakker om halfvijf in de vroege ochtend met knallende hoofdpijn. Dit klopt niet, want gisteren was ik heel energiek en ik zou vanochtend, na een hele nacht slaap en voldoende water zo fris als een hoentje moeten zijn, met 100% energie. Als ik me beroerd voel in mijn bed, ga ik eruit en neem een douche. Daarna ben ik in staat verder te slapen. Ditmaal niet. Mijn hoofd bonkt, mijn lever doet pijn. Wat heb ik? Een beerput in de lever? Hoe kan dat ineens? Ik heb gisteren zo’n goede dag gehad na de Wellplate. Ik kreeg onverwacht bezoek van een vriendin van tien jaar geleden, uit Amsterdam, ja iedereen weet mij ineens te vinden en komt gezellig langs. Die vriendin is 15 jaar jonger, moet kunnen. Na een intens gesprek van een paar uur over Agamemnoon en Proserpina en hun dromen, haar specialiteit, werd zij bleek van vermoeidheid, stopte ik haar in een van de bedden van een van de leegstaande gastenamers en ging eens heerlijk koken, waar ik anders vaak te moe van ben. Dan moet ik eerst een koffie om mezelf op de been te helpen. Ik heb gisteren de hele dag niet naar koffie getaald.
Boink. De gedachte aan koffie is raak. Ik ben niet beroerd van de Wellplate, ja indirect, ik ben beroerd door gebrek aan cafeine. Ik heb een cafeineverslaving. Shit! Wat moet ik nu om kwart voor vijf in de vroege ochtend met een cafeineverslaving en koppijn en beroerd terwijl ik testpersoon ben voor Heike. Zo klopt er niks van mijn bevindingen. Hoe word ik weer normaal? In mijn oude toestand, die van voor de Wellplate. Koffie! Ik schaam me diep, maar wie A zegt moet B zeggen, alles moet eerlijk – dus ja, om tien voor vijf zit ik aan de koffie in een slapend huis. Ik knap op. Een bewijs dat het cafeinetekort was die de hoofdpijn veroorzaakte.  Beschaamd zoek ik mijn bed weer op en val gelijk in slaap. Ik droom surrealistisch ofwel idioot. Ook maar opschrijven, ik ben nu toch een open boek.

De wekker gaat, ik ben wakker, zonder hoofdpijn en vertel mijn droom aan Kees, mijn man, die het een rare droom vindt. Dromen zijn raar, althans bij dag(on)bewustzijn. Ik heb in mijn leven wisselende droomperioden gehad en heb ontdekt dat ik veel en bewust droom in perioden dat mijn psyche overbelast is. In de zwaarste periode van mijn leven droomde ik zo intens en veelzeggend dat ik dit uitwerkte in gedichten en pentekeningen die samen een queeste vormen ‘Reis door de Nacht’ (unpublished, natuurlijk).
De droom reinigt de psyche, zoals die Wellplate mijn lichaam reinigt. Denk ik op zijn Jan Boerenfluitjes.

Om half elf ben ik weer in Amarant. Het is onderhand routine. Uitkleden, insmeren, insealen, liggen, drinken door een rietje, zweten als een otter en drie kwartier later opstaan, afwikkelen, douchen, aankleden en superfit naar huis.
Ditmaal blijft het daar niet bij. Heike vraagt, kijkt, onderzoekt, meet wat er veranderd is en noteert dit ook nog. O jee!
De conclusie.
Eerst alles wat iedereen al weet die mijn blog leest. Ik geef haar mijn visitekaartje,  kan zij het ook lezen, weer een lezer erbij. Welkom Heike! Je kunt onderaan reageren als het niet klopt.
Vervolgens gaat Heike systematisch na hoe het met me is en wat er eventueel veranderd is. Dat is meer dan ik al dacht.
– Dat ik een hele dag niet naar koffie taalde, geeft aan dat ik meer energie had/heb.
– Mijn totale huid (kilometers) is egaler, gladder, steviger en compacter.
– Mijn gezicht is beter doorbloed, bijna stralend, wallen verminderd, lijntjes verfijnd, couperoseplekjes minder, geen vlekken, terwijl het gezicht niet ingeseald en ingesmeerd was.
– Bizonbult(je) is er nog, maar het zware gevoel dat er altijd zit, is minder.
– Ik heb weer snot, en dat had ik niet vanwege operatie aan neuspoliepen en dagelijks pliepremmer/slijmvliesverminderaar in de neus moet spuiten. Ik ben allergisch voor katten en bomen en ik heb liever poliepen dan geen bomen/katten/dieren. Mijn neusslijmvlies is dus dun en maakt geen snot. Nou, deze week wel,  chloorballen. Snot heeft met de lymphe te maken. 
– Rugpijn weg.
– Hele week geen last gehad van allergische jeuk.

Kortom: tal van ‘bijrodukten’ – nog korter: gezond en fit. Precies wat de Wellplate belooft.
Heike pakt de centimeter. Klopt Slank ook? Helaas ben ik de eerste en tweede dag niet gemeten, dat gebeurde pas dag 3. Mijn resultaat is van 2 x Wellplate. Ik verwacht er niks van, zeker niet met al die puddingbroodjes en lekekrte met 2 vriendinnen… Het verlies van centimeters hoeft voor mij ook niet. Hoewel? Dat buikje, borstje, billetje?
Heike meet op tal van hoogten. Overal is het net even minder, gemiddeld anderhalve centimeter minder. Wat als ik er een dieet en sportschool bij gedaan had – en als we vooraf hadden gemeten…

Heike  overweegt nu serieus de Wellplate te nemen. Ze had nog vier testpersonen, alle vijf zaten we verschillend in ons lijf, energie, gemoed, en allevijf hebben we meer energie, beter humeur, minder pijnklachten van allerlei aard en betere huid: gladder, strakker, steviger, ook bijvoorbeeld striae verminderd. Geen van vijven dieet of sport of andere ondersteuning en toch allevijf wat minder omvang. Niet zo spectavulair als de Wellplate belooft en heel Europa hoopt, maar toch minder, bij hetzelfde gewicht. Apart is het wel. En het voelt in de buik of er een gifgas weg is. Of de buik dichterbij mij is.
Maar!
Ga ik ‘s middags vol energie 4 kilometer fietsen naar Noppes – na twee kilometer klapt er een bui omlaag. Ik fiets door. Vind van alles met gewicht om te mozaieken. In de fietstassen. Zwaarbeladen,  zware tegenwind. Veel fietsers houden de fiets niet en gaan lopen. Ik fiets 14 km per uur stug door. Iemand hangt in mijn wiel in de luwte van mijn fietstassen, een wielrenner, ik rem, laat die sportieveling mij maar uit de storm houden. Hij botst bijna tegen me op en de rollen zijn omgekeerd. Bij de laatste kilometer voel ik mijn rug.
Thuisgekomen blijkt de tafel die ik net gemozaiekt en gevoegd heb en die buiten staat in de stromende regen van de afgelopen periode en vandaag, geen massief hout te zijn, maar geplakte laagjes die opbollen en loslaten. Mijn werk laat los. Ik probeer de loodzware tafel naar binnen te tillen. Kees komt net thuis, of ik niet goed snik ben. Samen tillen we het loodzware ding de tuin door, het huis in. Ik voel mijn rug.
Dus ja, volgende week nog maar eens onder de Wellplate – en een kursus mindfullness en Zen en voeding en en en…

 http://www.wellnesscenteramarant.nl/