Ik houd van Hundertwasser sinds ik in mijn studietijd een ansichtkaart van hem vond, blauwe golven en tranen, een herkenbaar gegeven in die tijd. Nu ga ik naar Karen van Deuren die een workshop ‘Hundertwasser’ geeft, gezellig en intiem bij haar thuis. Ze woont in de Kersenboogaard. Waar eens de kersenbomen bloeiden, staat nu een labyrint. Om niet te verdwalen prent ik de route in mijn hoofd: onder het spoor door, bij het verkeerslicht links de Rijnstraat in, Scheldestraat, Oosterscheldestraat en pal voor Deen rechtsaf.
Na 5 kilometer op de fiets ben ik voor de Deen en ga rechtsaf. Waar de Cole Porterhof had moeten zijn, is hij niet. Ook geen mens, hond, kind. Zie ik toch nog op tijd de hof op een bordje, lopen de nummers door elkaar. Tot mijn geluk stapt een dame uit een auto.
‘Weet u nummer 137?’
Weet ze niet. Ik kom er wel.
Er staat een grote auto op het oprijdpad, vast van mijn vriendin uit Krommenie die vandaag ook meedoet. Haar auto is door haar zoon in de prak gereden, dus is ze met een leenauto. Goeie deal. Het duurt even voor er open gedaan wordt. Karen zal de verf wel roeren, koffie zetten en broodjes smeren. Een kursist doet open. Ik storm haar voorbij naar binnen.
‘Karen, ik ben er!’
Karen is er niet, niet in de weer met ecoline en evenmin achter het aanrecht bezig met onze soep. Haar ontbijt staat nog op tafel. Ik kijk de kursist bezorgd aan.
‘Karen is toch niet ziek? Ik heb geen telefoon gehad, misschien ook wel maar hij is nieuw en trilt de hele tijd in mijn zak. Ik weet niet hoe ik hem op moet nemen.’
De kursist is niet van het snuggere soort.
‘Wat doet u hier?’
‘Ik kom voor de kursus van Karen.’
‘Er is hier geen Karen.’
‘Waar is ze dan?’
‘Waar moet u wezen?’
‘Bij Karen! Coleporterhof 137.’
‘Dat is hier.’
‘Ja.’
‘Ik woon hier.’
Mijn klomp breekt.
‘Maar waar woont Karen dan?’
Dat weet deze dame die nog moet ontbijten en afwassen van de vorige dag en omkleden, ook niet. Maar ze heeft een telefoonboek. Daar staat Karen niet in.
‘Staat ze niet in uw mobieltje?’
‘Jawel. Gisteren heb ik iedereen erin gezet, maar ik moet nog leren bellen.’
Naarmate ik stommer word, wordt zij slimmer. Ze rukt mijn mobiel uit mijn hand, ontgrendelt hem met een veeg en vindt Karen. Ik hoor haar stem!
‘Ben jij dat Karen?’
Ze woont aan de andere kant. Ik dank de vrouw, verlaat het pand. Staat mijn fiets op slot en is mijn fietssleuteltje nergens. De voordeur gaat open, mijn nieuwste assistent met mijn fietssleuteltje.
‘Hebt u soms zin mee naar Karen te gaan, lekker schilderen?’
Dat heeft ze niet. Ze is van de goede daden.
Karen is zo wijs mij tegemoet te komen in de doolhof. Komen we haar huis in, staat daar de dame die de auto uitstapte.
‘Moest je ook bij Karen zijn? Je stapte zo gedecideerd dat huis in…’
Hoe is het mogelijk dat ik zo ben. Mijn vriendin uit Krommenie arriveert nu ook, eveneens verhit van de rondjes Kersenboogaard zonder kersenboomgaard. Na deze geweldige start komt de laatste kursist binnen en gaan we aan de gang.
Hundertwasser (1928-2000) werd geboren in Wenen als Friedrich Stowasser. Toen hij ontdekte dat STO in het Slavisch 100 betekent, veranderde hij zijn naam in Hundertwasser. Hij hield van water en was graag op zijn boot. Deze liefde is terug te zien op zijn schilderijen, veel stromende lijnen. Hij hield ook van regen. De kleuren vond hij op een regenachtige dag het mooist. Nog later noemde hij zich voluit: FRIEDENSREICH HUNDERTWASSER REGENTAG DUNKELBUNT
Op de vraag of zijn schilderijen aan zijn fantasie ontspringen antwoordde hij: ‘Ik weet niet waar ze vandaan komen. Vormen ontwikkelen zich en groeien vanzelf. Soms ben ik alleen in een bepaalde kleur geïnteresseerd en wil ik die tot uitgangspunt van een schilderij nemen. Maar dan ontwikkelt het werk zich anders. Soms begin ik met een thema, maar ik raak altijd de controle kwijt. Ik laat het gaan….’
Met zijn liefde voor tranen woonde hij natuurlijk in Wenen, en bracht deze stad tot leven met zijn organische vormen en donkerbonte kleuren. Hij liet bomen uit vensters groeien en tuinen op het dak. Nooit gebruikte hij rechte lijnen, niet in zijn gebouwen en niet in zijn schilderkunst. Rechtlijnigheid vond hij ongezond.
Deze eerste dag gaan wij de omgeving schilderen, de natuur, de vijfde huid van de mens. Na de nodige voorbereiding krijgen we een watervaste zwarte stift en een dictee. Grondlijnen, cirkels, stammen, bergen, wolken, tranen, zon en stralen. Met ecoline geven we de vlakken kleur. Tot slot versieren we met zilver, goud en glitter. Karen heeft ons ongemerkt boven onszelf uitgetild.
Op de terugweg verdwaal ik. Kom in Zwaag en Blokker. En weet niet of ik links of rechts moet op de IJsselstraat. Het is een geluk dat ik ‘s ochtends bij nummer 137 naar binnen stormde. Ik weet nu hoe ik moet bellen. Ik veeg en vind Kees. Die weet ongezien waar ik ben en leidt me blindelings naar huis.
Als je wilt lezen hoe het verder gaat:
https://annevellinga.nl/2012/07/12/hundertwasser-kandinsky/
9 reacties
Leuk verhaal.
Ter aanvulling: Hundertwasser was de man die bekend stond dat hij nooit twee dezelfde sokken droeg. Dat heeft weer geleid tot de “Hundertwasser” wol collectie. Gegarandeerd dat die gebreide sokken er nooit hetzelfde uitzien!
http://www.wolhalla.nl/page:254_opal_hundertwasser_collecties
Wat leuk Aad, dat wist ik niet. Dank voor de tip. Echte Hundertwassersokken inderdaad. Mooi met een afbeelding van zijn schilderijen erbij.
Groet Karen
ik wist het ook niet, leuk nieuwtje! leuk Aad.
Ik wist al voordat ik het had gelezen dat je het verkeerde huis zou binnen stappen. “Ik storm haar voorbij naar binnen”, die zin deed het hem. Waarom? Ik weet het niet. Sinds je mij attendeerde op Hundertwasser ben ik zijn werk gaan Googelen. Prachtig vind ik het, al die mooie kleuren, het spreekt me aan. Ik zie in jouw schilderij ook invloeden vam Mandala, is dat toeval? Je had het er pas over. Over dit schilderij zeg ik verder niets, maar ik ben dol op jouw pentekeningen. Je gedoe met de telefoon is voor mij herkenbaar, gewoon veel oefenen. Samen met Manlief Whatsappen op de bank. Ik spreek uit ervaring.
Ha Kees – jij kent mij vanaf mijn tiende – met zeeeeeeeeeeer grote stilte daartussen – maar wat is whatsappen?
Hé Anne, wat kun je toch heerlijk vertellen, want ik hóór het je allemaal zeggen.
Ben benieuwd hoe het de volgende les gaat. Vooral vóórdat je bij mij bent, haha.
Groetjessssssssss
Wloeps, mijn nieuwste inspiratiebron, ja Karen zelf – iedereen leest tegenwoordig mijn dagboek maar….. vroeger had ik er een slotje op, stel mijn moeder zou lezen wat ik allemaal wel/niet deed/dacht/voelde – ik was kennelijk nogal bang voor de gevolgen – of wilde een geheim hebben vanwege het geheim – ik heb menig geheim clubje opgericht/erin gezeten – begroef schatten onder struiken, blindemannetje was ook geliefd – maar NU….. strooi ik mezelf uit – en dat voelt een stuk lichter – Tot volgende keer, in november! 🙂
Whatsapp is een programma waarmee je (beperkt tot een bepaalde grootte) foto’s en berichten kan verstuen. Net als een SMS, maar waarmee je alleen de Internet kosten betaalt die minder zijn dan een SMS. Gebruik je Wifi bij een benzinestation of waar dan ook, bibliotheek, stadhuis dan is het gratis. Reden voor de telefoonmaatschappijen om hun tarieven te verhogen omdat zij minder verdienden, doordat mensen Whatsapten i.p.v. SMS-en. Kijk maar of het op je telefoon zit. Anders vraag het aan een willekeurig kind, die gebruiken het allemaal.
Jij en Karin hebben een prachtig schilderij gemaakt!!!
PS; ik kan je productie niet geheel bijhouden met lezen…..