Wat ik nu ga vertellen, komt van diep. Niet dat dat eerst niet was. Schrijven is mijn spiegel, spiegel van de diepte die ik leef aan de oppervlakte van bestaan, waar het wezen zich toont in vele gedaanten, de wijde vlakte die omringt als een wiel, meeslepend in ratelende vaart.
Van kindsbeen af verstil ik in mijn woordenspiegel, waar woorden opborrelen voor ervaring en belevenis, tastend daal ik af naar betekenis.
In mijn leven zijn veel woorden opgeborreld.
In de stilte van de berghut borrelden 500.000 woorden op, neergelegd in twee manuscripten, Sophie en Eva.
In de stilte van de hut wilde ik ditmaal schrijven aan Iris.
In de stilte van de hut was het stil. Koud. Leeg.
In de stilte van niets was niets.
Er was knappend vuur pal voor mijn knieen, trage mist uit het dal, een kreet van een vogel.
Ik zakte, zakte, in zak en as – de laag waar verveling loert, de laag die ik ontloop met het dadenwiel – er is teveel om mij te vervelen, ik schilder en plak, loop en kijk, bouw en poets, kook en was, praat en schrijf, mail en chat…
Nooit en nimmer verveelde ik mij.
In de stilte van niets was niets.
Ik zat voor de kachel, starend in het vuur – zonder zin, geen zin had ik, niet om te schrijven, niet om te lopen, niet om te denken, niet om te doen.
Ik deed niets van alles wat ik dacht te willen, dacht te zijn.
Er borrelde niets.
Woorden verschansten zich achter muren van mist.
Woorden, mijn anker, mijn motor, mijn adem –
Man was op de helling. Bezig. Met grond en met gras, bomen en takken, snoeien en kappen.
Man was bij de buren. Bezig met bier en plezier.
Man stak handen uit de mouwen. Maaide het gras, plantte gewas.
Ik staarde in het vuur, zag niets.
Ik staarde in het vuur. Zag vlammen.
Staarde in het vuur. Zag vonken.
Staarde. Zag.
Een kreet spleet de stilte.
Ik keek opzij en zag scherend langs mijn raam de havik, vleugels gespreid op de wind, een flits van een fonkeling.
Ik stond op. Ging naar buiten.
Geen havik te zien.
Ik liep over de rand van het bos en bleef staan.
Een onbekend zachtkrakend ritselen.
Mijn oog volgde mijn oor opzij, op zoek naar de oorsprong van deze onbestemde fluistering.
Daar dwarrelde een blad omlaag, een groot blad, geel als goud.
Hoorde ik een blad vallen?
Ik keek naar de gouden boom.
Het moment dat mijn oog op haar viel, liet zij al haar bladeren vallen.
Onbeschroomd. Onherroepelijk.
Zacht. Niet meer dan een zucht.
Haar gouden mantel vleide zich als stralenkrans rond haar stam, en daar stond zij nakend voor mij.
Ik zakte – door de grond.
Diep.
Ontroerd.
11 reacties
Ik vind dat je heel mooi schrijft over een gevoel dat we allemaal wel eens hebben !
Fijn dat je dan ook weer ontroerd bent op het eind en kunt genieten van schoonheid.
Warme groet
Dankjewel Mieke! Warme groet terug 🙂
Mooi en herkenbaar geschreven Anne.
Marianne
P.s. Anne,
De havik zal je leren om niet weg te lopen voor je problemen maar moedigt je aan om ze onder ogen te zien, ze bij de kop beet te pakken en ze het hoofd te bieden.
Dit doe je door het focusvermogen van de havik te leren en vervolgens te focussen op je talenten, mogelijkheden en vaardigheden, zodat angst je niet zal belemmeren.
Hij zal je begeleiden om actief een moeilijke situatie aan te pakken.
De havik brengt de kwaliteit verantwoordelijkheidsgevoel met zich mee. Hij leert je om het grote geheel te zien zodat je het verleden, het heden en de toekomst zult kunnen begrijpen en op een verantwoordelijke manier met jezelf en anderen om zult kunnen gaan.
Wees opmerkzaam, leer te kijken naar je dagelijkse omgeving en sta open voor de magie van het leven.
Hij vraagt je om je te concentreren op jezelf en je niet af te laten leiden door anderen en hun meningen. Het gaat nu om jou en om jouw gedachten, emoties en omstandigheden. Bemoei je niet met anderen, ben bewust een tijdje actief met jezelf bezig.
De havik is een boodschapper. Zijn snerpende roep heeft nu jou bereikt en roep je op om naar de waarheid op zoek te gaan. Wees alert op tekens die het leven je geeft.
Als zich nu een kans in je leven aandient, moedigt de havik je aan om die nu moedig met beide handen aan te grijpen, terwijl je, je ogen op scherp houdt.
Zomaar even tussendoor.
Wat een onverwacht bijzonder kadootje, Marianne – haviksvrouwe – die de tekens lezen kan en de taal der vogels/dieren leest – dankjewel voor je gave…
De Havik als krachtdier, talisman.Ja, dat spreekt mij aan. Wat mooi gezegd, zomaar even tussen door, geweldig.Groet Anne!
Wow, het wordt almaar mooier – dankjewel Athy voor je blik.
mooi en ontroerend.
thanx Ria –
Anne…
Ik ben niet snel woordloos…
Stil… blind… doof…
Wat een schitterend stuk, krachtige beelden en sfeer opgeroepen hier!! heel heel fraai!!
dank je wel voor deze beleving!
gr pastuiven
ps ik deel um op faceboek:-)
oh, pastuiven, u voedt mijn ziel…
baje veel dank