Vandaag gaan wij op vakantie. Dat mag wel in de krant. Bij deze.
Het punt is de voorbereiding, toegespitst op de organisatie rond mijn inpandig moedertje. Die houdt zo van gezelschap dat ze geen uur alleen kan. Die uren vul ik vooraf met heel veel ijzersterke armen die vastzitten aan heel capabele mensen die hun mannetje staan. Plus vangnet als iemand uitvalt. Wat erop neerkomt dat er meer mensen in huis zijn wanneer wij weg zijn, dan wanneer wij er zijn. Dit voor meelezende spammers, krakers, inbrekers.
Dan nu voor de echte bloggies – vanaf 28 oktober kunnen jullie weer mijn lieve, leuke, lekkere verhaaltjes lezen, tot dat moment kunnen jullie elkaar vermaken door onder dit blog te reageren en te blijven reageren, zodat er elke dag wat nieuws te lezen valt.
Ik denk hierbij aan:
De trouwste reageerder.
Alle anderen die ooit gereageerd hebben.
Allen die nooit gereageerd hebben.
Alle gastblogschrijvers uit het verleden.
Alle potentiele gastblogschrijvers.
Ter herinnering: je kunt je abonneren op dit blog via de RSS bovenin – dan krijg je alle updates van het blog en/of de reacties. Mis het niet.
Ik ga lucht en aarde opsnuiven in het Fichtelgebirge waar in de verste verte geen internet, wifi of electra is – kortom niets dat mij kan afleiden van het schrijven aan met mijn derde roman, Iris, wat wel eens een meeslepend liefdesverhaal kon gaan worden met de nodige plotwendingen, valkuilen en….
Tot liefs op 28 oktober!
31 reacties
heb het goed!
kan ik je nog niet gelezen verhalen lezen!! :-). En geniet daar, je hebt het verdient. Ga je ook nog naar buiten? Zou ik doen….. iedereen heeft zijn of haar eigen gekte.
verdiend
Ik wens je veel genietmomenten om in te prenten.
heb het fijn !
Goeie reis en geniet van whatever je gaat doen! …….of niet doen……
Helaas,
ik ben te laat. Ik heb Anne nog wel een SMS bericht en een Whatsapp gestuurd. Ik vermoed dat ze dat nog niet helemaal door heeft. Bij mij duurde het ook best lang en ik ben omringd door ervaringsdeskundigen, mijn kinderen. Dus zouden mijn vrouw en ik op de bank te oefenen met elkaar. “Oh, een rood knipperlampje betekent een Whatsapp berichtje. En een groen knipperlichtje betekent een SMS die binnen gekomen is. Maar als het niet knippert, dan betekent groen weer dat de telefoon is opgeladen” Wat blauw is weten de ervaringsdeskundigen ook niet.
Misschien krijgen we als verrassing wel een berichtje van Anne uit een Duits café, zoals de vorige keer.
Zullen we met zijn allen een enorme hoeveelheid reacties voor Anne achterlaten? Gewoon door op elkaar te reageren? Wie weet waar het toe leidt. Of elkaar verhaaltjes vertellen of gedichten laten lezen? Wat de gedichten betreft, ik geniet er vaak van, maar ik heb er zelf maar ooit één gemaakt, in het Frans. En dan nog vreselijk geinspireerd door een ander Frans gedicht, dus niet zo eerlijk.
Goed idee, Kees. Brandt maar los met je gedicht! Misschien nog wel even vertalen dan?
Helaas Kees dat whats appie zal niet gelezen worden, maar dat ze gaan genieten….nou dat komt wel goed.
Leuk idee om tijdens de vakantie door te gaan met reageren.
Ik lees altijd maar reageer zelden, beetje jammer maar daar in tegen zorg ik goed voor onze Aal.
Ik volg jullie, liefs andere Anne
nou Kees, wat een superleuklief bericht!!!! Ik ben nog op vakantie, maar zit even bij bijzonder leuk toeval online en ben helemaal verguld met alle reacties!!! snel even verder voor de lijn ophoudt….
Veel inspiratie, Anne en veel herfstzonnenschijn.Groet,Athy.
Misschien lukt het de dichters onder ons ook om een gezamenlijk gedicht te maken?
Iemand begint met een regel en een ander gaat verder, enzovoort?
Het is maar een idee…
Woorden
Woorden kunnen kwetsen of helen, verharden of verzachten
isoleren of verbinden,
vernederen of bemoedigen,
vernietigen of scheppen.
Woorden,
bewust, onbewust,
inhoudelijk of leeg,
gekozen of nagepraat.
Woorden…
Oldeberkoop, augustus 2012, Open Stal – een kunstroute. Thema: Taal en teken.
Zie: http://www.openstal.nl
De bezoekers krijgen een bierviltje en er wordt gevraagd om daarop hun taal en teken achter te laten. Bovenstaande is wat ik op mijn bierviltje heb geschreven. Dit vooral naar aanleiding van het grote thema pesten, waar ik me bezig houd. Zie ook mijn gastblog bij Anne van 26 september.
Dit is mijn bijdrage om het blog van Anne open te houden. Nu jullie weer!
wat mooi Ria!
en woorden kunnen raken, dat is zeker, dat voel ik hier en nu….:)
Helaas Kees, dat whats appie zal ze niet lezen ben ik bang, maar dat ze gaan genieten nou dat weet ik wel zeker.
Wat een goed idee te om doortegaan met schrijven tijdens Anne haar vakantie.
Ik lees altijd maar reageer zelden….beetje jammer.
Daar in tegen zorg ik goed voor onze Aal.
Ik volg jullie, liefs andere Anne
nooit reageren en nu twee keer, wat een helder licht……
toppie andere Anne – en zo heeeeeeerlijk dat jij voor ons Aal zorgt! en dat ik jhou hier even lees en aanwezig voel -mmmm
Herfst bijdrage.
Spinne . . . . .
Ik hew’ een vriendin die hiet Door
Z’ het altoid frisse praat
Lest belde ’k heur in vroeg
Wat he’ je dein vedaag?
Ô maid zo leuk ik was met buur
Nei een woifke in Berkhout
We hadde spinnewiele mee
Koffie met koek in niks benauwd
De wiele snorde ‘r op los
’t Was gewoôn een lust
Ik hew nag ièn op zolder staan
Gaan d’ are keer ôk mee? Dat kin gerust.
Ik hew’ een buurvrouw die hiet Aaf
Ziet ‘r goed uit, ze sport
Lest sprak ik heur in vroeg
Je loike wel oftig an de flort?
Ja op heden spinne we dat ik bin veul ‘rs vort
‘t Vloog ‘r uit eer ik ’t wist
He’ je zelf een spinnewiel din?
An ‘r snoet was te zien je zegge heel wat raars
En metien vloog deur m’n houfd ze bedoelt wat aars
Mees bi’je nou zô dom of is ’t een mop?
We fietse op een rollerbaan
Bij ientje in de boet ’t zweit drupt van je kop.
Nô ja ze moete allegaar maar doen
Ik weet ’t allegaar gie’meer
Ik gaan een rondje met de ragebol
’t Is ‘spinne’ toid vandeer.
Joke W-D.
Leuk gedicht Joke. Vooral omdat het Wes-Fries me zo doet denken aan een hele lieve vriendin van me. Die woonde 40 jaar bij ons in Tiel en trok, oneerbiedig gezegd, nog net voor het scheiden van de markt weer terug naar haar geboorteplaats Wervershoof. Dat vond ik zo moedig van haar. Ze kreeg van veel mensen commentaar. Ze heeft doorgezet en ze heeft de tijd van haar leven zoals ze nu zegt. Mooi toch!
Hanny
Ben het er helemaal mee eens Hanny, mooie taal is het… maar ik heb er wel even Kees bij nodig, Joke!
Hier is’t ook allegaar spinne en andere dinge…. enig gedicht, heel erg bedankt!
Spinne in are dinge…..! Bedoel je zeker, Anne.
Goede thuiskomst gewenst en een plezierige verjaardag.
Van Harte Gefeliciteerd met het heugelijke feit.
We hebben je gemist.
Groeten Joke W-D.
Eén antwoord op Ria Hooghiemstra:
Het oorspronkelijke gedicht wat me inspireerde tot het maken van mijn enige gedicht ooit was van Serge Lama “Je suis malade”
Hij verhaalt in het gedicht hoe ellendig hij zich voelt zonder Haar.
Ik was smoorverliefd, naar later bleek een onmogelijke liefde.
Alsof ik dat voorvoelde schreef ik dit gedicht in 2007.
Je suis heureux
Je suis heureux
Complètement heureux
Comme mon amour est chez moi
Et je ne suis pas seul
Je suis heureux
Parfaitement heureux
Je sais que tu n’arrives jamais
Tu es partout et comme un rocher
Je ne peux pas bouger
Je rêverai ma rêve magnifique
T’entends, je suis heureux
De vertaling
Ik ben gelukkig
Compleet gelukkig
Alsof mijn Grote Liefde bij me is
En ik ben niet alleen
Ik ben gelukkig
Perfect gelukkig
Ik weet dat je nooit zal komen
Je bent overal en als een rots
kan ik niet bewegen
Ik zal mijn magnifieke droom blijven dromen
Hoor je me, ik ben gelukkig
Ria,
ik ben als kind ontieglijk gepest en heb er veel van geleerd. Ik pas me aan, maar niet tegen mijn aard en karakter in. Ik neem het op voor gepeste kinderen. In grote gezelschappen voel ik me nog steeds niet thuis, maar verder ben ik er wel doorgekomen. Ik praatte anders dan andere kinderen, en elke keer als ik net zo praate als zij, meestal dialect, dan verhuisde ik weer. Misschien heb ik daarmee wel mijn gevoel voor taal ontwikkeld. Schrijvend ben ik een open boek. Veel mensen die me kennen zien een andere Kees als ik schrijf. Heb jij dat ook? Dat laatste bedoel ikdan.
Nu een vraag: Joke, wat een prachtig dialect. Ik weet niet waar het vandaan komt, toch begrijp ik 90% en de rest voel ik wel aan. Prachtig hoor. Het doet me denken aan een reclame van een vrouw die achter een grote berg garnalen zit. Ik weet echt niet meer waar die reclame voor was, maar die vrouw maakte indruk, vooral door haar dialect.
En Hanny als je dit leest, schrijf hier ook eens wat. Je schrijft zo leuk en je bent wat bescheiden. Naar mijn mening is dat niet nodig.
Andere Anne: Leuk dat je meeleest en dat laat weten. Ook wat je doet. Je lijkt me een lief mens
Hoi Kees,
ik ben net weer een beetje bij de mensen. Bronchitus. Even over die garnalenpelster. Humor he! Zo nu en dan flitst deze reclame mij weer eens door het hoofd., De spot werd gemaakt voor De Gouden Gids. Het meest geinig vond ik nog als de vrouw aan de telefoon het uitzendbureau belt en ze dan hoort dat er nog wel een herintreedster beschikbaar is
Vol argwaan herhaalt ze het woord dan op zijn Volendams (denk ik)…HURINTREUTSTER.
Naar mijn idee is dat begrip nu helemaal verdwenen. Ik hoor het nooit meer. Maar ik zelf had in die tijd, na een periode voor kinderen huis en haard te hebben gezorgd ook weer mijn oude stiel opgepakt. In dat werk ontmoette ik nogal wat mensen van buiten het bedrijf en als zij dan vroegen “hoe lang werk je al bij …”” dan kon ik het niet laten en zei dan “Nou, zie je , ik ben hurintreutster.
Groet,
Hanny
Kees, wat betreft het dialect van de vrouw achter de garnalen, geen idee en wat betreft het dialect ook geen idee.
Ik woon in West-Friesland, de streek waar Anne woont daar spreken wij West-Fries.
Groet allemaal van Joke W-D.
Mooi gedicht Kees. Wat mij betreft mag je het nog wel eens proberen.
Wat betreft je vraag aan mij: Goede vraag… ik kan er alleen niet een eensluidend antwoord op geven. Ik denk dat veel mensen die mij van vroeger kennen, er moeite mee hebben gehad om in te zien dat ik niet meer dat bange vogeltje van vroeger ben. Mijn kunstzinnig werk en het schrijven daarover, heeft wel geholpen om hen een heel andere kant van mijzelf te tonen. Mensen die mij nog maar kort kennen, hebben dat probleem niet, omdat zij mij nooit als een bang vogeltje hebben gezien en me dus ook niet hebben vastgezet in dat hokje.
Joke, ik sluit me bij Kees aan. Wat een prachtige herfstbijdrage en woordspelingen met “spinnen”.
En toen werd het stil….
Wie gaat verder?
Ik ga verder.
Ik ben sinds mijn veertiende een fanatieke motorrijder. Vlak na mijn 18e verjaardag haalde ik mijn motorrijbewijs. Toen ik kinderen kreeg ging de motor de deur uit en werd ik een keurige huisvader. Het bleef echter knagen en een paar jaar geleden ging ik igericht advertenties kijken. Van kijken werd het proefritten maken en uiteindelijk werd ik verliefd op een dikke BMW. Die jaar geleden kocht ik hem en reed er zo nu en dan op. Maar het gevoel wat ik vroeger had kwam niet terug. Het gevoel van vrijheid. Netjes sloot ik aan achter de auto’s die voor het stoplicht stonden te wachten. En dat, terwijl ik altijd haantje de voorste was bij elke hindernis die de rij toestoppen dwong. Langzamerhand kwam dat gevoel terug en stond ik vaak weer vooraan om als eerste weg te rijden. Want je hebt geen motor om de beperkingen, maar juist om de vrijheid. Dit jaar ben ik veel vaker gaan rijden en mijn zelfvertrouwen nam navenant toe.
Tot gisteren.
Er waren twee banen om linksaf voor te sorteren. Er stonden vier auto’s te wachten. Twee op de buitenste en twee op de binnenste baan. De Volvo links en de Toyota rechts, daar kon ik niet tussendoor. Ik besloot toen om de Volvo links te passeren en dan een korte slalom te maken zodat ik midden tussen de voorste auto’s zou staan. Mijn plannetje mislukte omdat ik met mijn rechterkoffer tegen de Volvo bumper aan botste. Botsen is niet de goede omschrijving, meer schampen. Mijn plastic tegen zijn plastic. Vervolgens raakte ik met mijn linkerkoffer de auto voor de Volvo en moest schuin blijven hangen met mijn rechterbuitenspiegel tegen de auto die rechtsvorm stond. Een zeer ongemakkelijke situatie, vooral omdat de bestuurder van de Vovo even kwam zeggen dat ik hem had geraakt, althans zijn auto. Terwijl ik probeerde de buitenspiegel van de auto rechts van mij weer in de oorspronkelijke stand te brengen, ondertussen klappen krijgend van deze bestuurder, die niet wilde dat ik ‘met-mijn-fikken-aan-zijn-auto zat’. Ik trachtte alleen maar behulpzaam zijn. De inzittenden van de auto links van mij deden hun ramen open en op dat moment werd de kakofonie van stemmen me te veel. Ik heb al moeite om naar twee conversaties tegelijk te luisteren. Het licht sprong op groen en de ‘verse’ automobilisten die niets hadden meegekregen van de schermutselingen begonnen behoorlijk te toeteren. Mijn redding. Ik kon weer rijden, niet meer ingeklemd tussen boze automobilisten. Uiterst bescheiden en me diep schamend vervolgde ik mijn weg naar huis. Maar ik heb wel wat te vertellen.
Heftig Kees… wat een schrik! Maar inderdaad – je hebt wel wat te vertellen…
Waar ik nieuwsgierig naar ben – die vrijheid op de motor waar jij over schrijft, kun jij diezelfde vrijheid ook nog ergens anders in beleven of is het onvergelijkbaar met wat dan ook?
Vrijheid. Het is een mooi thema dat je aansnijdt. Voel jij je ook niet op een bepaalde manier vrij in het schrijven? Ik vraag dit met name door jouw zin “Veel mensen die me kennen zien een andere Kees als ik schrijf”.
Misschien ook nog een vraag aan de andere lezers: Wanneer voel je je vrij (en wanneer niet)?
Het was niet echte schrik, het was meer een ongemakkelijke situatie. Vrijheid is het gevoel wat je hebt als je je eventuele zorgen vergeet. Als ik op de motor rijdt, dan vergeet ik alles. Ik ben klusvader bij scouting. We hebben een Kempenaar van 50 meter, een luxe motor van 25 meter en een oude reddingsboot van 8 meter. Daarbij nog 8 ijzeren vletten, kortom heel veel onderhoud. Als ik daar bezig ben tussen voornamelijk jonge mensen die graag wat van je leren, dan voel ik me vrij. Als ik op het strand of in het bos loop, of op een dijk langs het water, dan voel ik me vrij. Tenslotte deze. Ik speel in een band en dan denk ik nergens aan, alleen aan muziek.
Als je schrijft word je niet onderbroken zoals bij vertellen. En net als Anne heb ik mijn jeugd heel intensief beleefd en ontzettend veel ervaring opgedaan met verschillende mensen. Ook wel vervelende ervaringen, maar gelukkig niet veel. Ik denk dat ik nu aan kinderen kan zien hoe ze later als volwassene zullen zijn. Sommige kinderen hebben zo’n drijfveer om iets voor elkaar te krijgen. Kinderen die zich nooit vervelen. Of die rottigheid uithalen. Het zegt allemaal wat voor mij. Ooit woonde ik in de Schilderswijk in Den Haag. Er was niets, alleen auto’s overal en vervuilde straten. Plus laten we zeggen niet al te nette volwassenen. Die kinderen hebben veel minder kans op een gelukkig leven dan kinderen in een willekeurig dorp in Friesland. In zo’n wijk in een grote stad kun je geen tent opzetten, hutten bouwen, bomen klimmen, karren maken, fikkie stoken of wat dan ook. Alles wat je in die richting doet is al gauw vernieling. Ik vind dat zielig voor ze.
Mee eens Kees – jouw laatste zin. En verder mooi wat je schrijft over jouw beleving van vrijheid en jouw observatie van kinderen.
Vrijheid… het heeft volgens mij ook veel te maken met het verbonden blijven, of in mijn geval weer in verbinding komen met, het kind in jezelf.
En dan zijn we weer bij Anne’s blog van 10 oktober: Het magische kind.
poef, wat ben ik hierdoor verrast, deze wisseling van gedachten en emoties en gevoelens – dat die zomaar onder mijn blogje verschenen zijn…. en dat ik dat tussen gisteren en morgen lees op een wifi onderweg…. het geeft me vleugels en zin – wat voelt dat als een geschenk van onmetelijke vrijheid – afwezig zijn en gedragen worden …. dankjewel lieve schrijvers….. tot gauw – zondag vermoedelijk – de verjaardag van Kees ook nog, en dan bedoel ik Man, je-weet-wel, die achter mij staat…. Vakantieknuffel van Anne!