Tussen bergen wasgoed, de strijkplank, de stofzuiger, stapels afwas, rinkelende telefoons en deurbellen, kan ik zitten niksen zonder koud of warm te worden. Tot het alarm afgaat. Ik reageer als een sufkat die op het juiste moment haar klauw uitslaat. In opperste staat van alertheid ren ik naar mijn moeders kamer. Het lijkt wel een koelkast.
‘Ik heb het koud.’
Haar thermostaat wijst 15 graden, erger, hij knippert. Kalm druk ik alle knoppen in, in alle combinaties. Geen sirene loeit, geen vonk slaat over, geen vlam in de pan. Er gebeurt niets. Hij blijft knipperen.
‘Ik heb het koud!’
Zelf gloei ik inmiddels. Daar slaat de voordeur dicht. Onze inwonende Poolse ingenieur komt binnen. Ik roep hem bij de eerste de beste naam.
‘Krasnapolsky!’
Kennelijk een naam die het goed doet, hij komt als geroepen. Met de blik van de kenner bestudeert hij de thermostaat van toets naar toets. Hij snapt de Nederlandse opschriften niet.
‘Translate, please.’
Ik had ze niet eens gezien en nu moet ik ze vertalen. De lettertjes zijn piepklein, anders passen ze niet op de toetsjes. Ik lees nooit de kleine lettertjes en mijn kersverse leesbril ligt naast mijn bed op de Koetsier van Charlotte Mutsaers. Met ogen dichtknijpen en opensperren kom ik er aardig uit. De ingenieur niet. Hij wil de ketel zien en ik moet mee.
De ketel van de gastenverblijven staat in een grote kast op zolder. We beklimmen de nodige trappen en even later staan de ingenieur en ik hijgend in de schemerige zolderkast. De ingenieur dringt voor. Ik zie zijn brede rug. Hij rukt een klep open. Naast zijn arm gloeit een rode zes op.
‘Code six. Please translate.’
Wat moet ik vertalen? Krasnapolsky wijst een metalen plaatje laag bij de grond. Als hij niet wijdbeens had gestaan, had ik het plaatje niet gezien. Ik zak. In kabouterschrift staat er iets onleesbaars in het metaal gekrast. Beneden gaat de alarmbel. Ik reageer als de hond van Pavlov en steek mijn hoofd door de benen van de ingenieur om het gekriebel te ontcijferen. Als de nood het hoogst is, krijg je betere ogen. De tekst is echter zo onbegrijpelijk dat zelfs de ingenieur boven mij er niks van snapt.
‘Please translate!’
Ik begin bij code 1: ‘If the cattle eh…’
Code 1 kan ik overslaan, het gaat om code 6. Ik ben net een gepensioneerd circuspaard met een ruiter erop die Arabische hengsten gewend is. Snelsnelsneller! Ik beweeg mijn ontoereikende ogen van voor naar achteren om de beste leesafstand te vinden. De ingenieur trappelt van ongeduld. Ik wil wel sneller, maar wat is warmwatertoevoer in het Engels?
‘Aha! That is what I like!’
Waar houdt Krasnapolsky van?
‘The reset!’
Zijn wijsvinger gaat naar een knop. Hij drukt ferm. De ketel begint oorverdovend te ratelen. Aanstonds vliegen we de lucht in, zoals in dat boek van Annie MG. Daar verdwijnt cijfer 6 al. De 1 verschijnt, de 2, 3, 4. Er is geen vertalen meer aan.
‘Ready!’
En klaar is de ketel.
Menu
13 reacties
krasnapolsky als ketelbink. onmisbaar in uw huishouden!
die is leuk, maar hoe vertaal ik dat nou weer? 🙂
Geestig!
een lach (de traan bewaar ik voor later)
Krasnapolski, hoe kom je er op en dat de man nog reageerd ook, geweldig.maar je weet het nu voor altijd, is de kras niet meer in de buurt, reset de knop voor al uw problemen.en je moeder kan weer warm worden.
oe, reageert moet het zijn.sorry
haha dank voor deze glimlach anne:-)
Voor techneuten is dit onbegrijpelijk. als je een nieuwe auto koopt lees je toch de instructies? Waarom dan niet bij een nieuwe ketel? Of is dat hetzelfde als de meeste mannen die de was niet doen, niet écht doen. Kritiek op de was doen is er toch altijd? We zijn zo afhankelijk geworden van apparaten. Ik kom trouwens net tot de ontdekking dat Excel niet meer (oneigenlijk) gebruikt kan worden voor het maken van eenvoudige schema’s.
Tekenen hoort niet in een spreadsheet, maar het zat er wel in. Ik kijk bij elk probleem op het Internet en vind altijd een oplossing door op verschillende manieren te zoeken. Er zijn zoveel techneuten die het leuk vinden om een probleem voor iemand anders op te lossen, zo kan je bij vrouwen scoren! Maar ook een apparaat wat kapot gaat hoeft niet weg gegooid te worden. Eigenlijk geldt, hoe ouder, hoe beter. Want bij modernere apparaten krijg ik het idee dat de levensduur express beperkt wordt door iets te laten falen. Mijn hele huis is voorzien van LED lampen. Die gaan minstens 20.000 uur mee. Nou, ik heb er bij die de 200 niet halen. Alles wat kapot gaat schroef ik open, het kan toch geen kwaad en misschien leer ik er wat van. In LED lampen zit een printje. Die gaat altijd kapot, niet het essentiele onderdeel waar het om gaat. De LED’s. Misschien is dit al te technisch, maar als je het ziet is het te begrijpen. Dus schroef eens een kapot ding open en kijk of iets er raar uitziet. Of raar ruikt, dat kan ook nog. En er zijn repair café’s, waar mensen zoals ik voor nop allerlei spullen repareren, voor hun plezier en ook om het milieu te sparen. Maar dat geldt niet voor verwarmingsketels. Hèhè, wat een lang verhaal is het geworden.
Kees, dat is zowat een blog! En ik heb er ook nog een reactie op waar verder wel niemand in geinteresseerd zal zijn, dus speciaal voor jou.
Over energie.
Wij hebben vorig jaar 200 lampen weggedaan en vervangen door LED lampen – zoveel lampen verwacht je niet in een huis, en meestal zijn de meesten uit – nu stond er een kar bij de Gamma met Led lampen voor een prikkie. We moesten tien keer terug om er nog meer te halen, telkens bleken er weer lampen ergens verstopt te zitten aan plafonds, wanden, schemerlampen, etc. Wij hebben veel plekken waar wij niet wonen, maar waar wel lampen zijn: de kamers van mijn moeder, de studio’s van de gasten, de schuur, zolders, buiten – het gaat maar door.
Elke lamp was minimaal 40 watt, sommige 60 watt en nu zijn ze 2 – 6 watt. Ze zouden een levenlang meegaan….reken zelf maar uit wat we aan energie besparen. We willen het liefst een 0-huis – dus zo klein mogelijke voetstap achterlaten – daarom kopen we minimaal nieuwe dingen/kleren, i.t.t. alle buren geen 2 auto’s maar 1 – ik loop, fiets, trein en we hebben bijv. ook aandelen in windmolens genomen – en dat blijkt nog lucratief te zijn ook.
Ik vind het niet nodig dat ik alles zelf kan, ik vind het leuk anderen te helpen met wat ik kan en ik vind het leuk dat ik mensen kan vinden die kunnen wat ik niet kan –
ik houd van avontuur en laat me graag verrassen – en ik vind jou verrassend bezig met techniek.
Je weet het nog van vroeger toch? Hoe ik nu ben is daar uit voortgekomen, ook dat bezig zijn met energie. Weet je hoehet besef bij mij kwam? Mijn broertje en ik hadden een militaire handgenerator op de kop getikt. Om één lamp te laten branden was je na een kwartier doodop. Een lamp van veertig Watt. Ik voel als het ware de energie die het kost om de oven voor te verwarmen op 200° voor het bakken van voorgebakken brood. Plus de tijd die hij aanstaat voordat je er sowieso brood in doet.(Als je het vergeet) Ik verwarm niet voor, maar laat hem iets langer doorbakken. En zo gaat het bijna met alles. Maar er zijn grenzen, het moet niet ziekelijk worden. Zondag heel wat te bepraten dus.
Liefs en welterusten
Reset doet het altijd !! Leuk om te lezen.
Haha, als we de Polen toch niet hadden en de reset knoppen niet, dan zag ons leven er heel anders uit ! Mooi geschreven weer, Anne !
Dank lieve Mieke en Lia!