Een paar dagen geleden zag ik een ekster met een tak in zijn snavel, niet dwars, maar recht vooruit. Niet bedacht op de razendsnelle verandering van het seizoen dacht ik een moment dat het een zeldzaam exemplaar was met een erg lange snavel.
Vanochtend hoorde ik getik bij mijn raam. Geen roodborstje, dat werkelijk tikt op ramen en pannen, alles wat weerspiegelt, alles waarin het zichzelf weerspiegeld ziet, de projectie echter niet herkent als zichzelf, dus een andere roodborst meent te zien, die het wil verjagen. Het spiegelbeeld tikt terug, dus blijft het tikken.
Vandaar het liedje.
Het was een pimpelmeesje, tikkend rond de vliegopening van het nestkastje naast ons raamkozijn. Dit tikken heeft een iets andere functie, vergelijkbaar met een poes die kopjes geeft. Dat voelt als streling, maar is bedoeld als inlijving. Door achterlating van de geur, markeert het dier zijn plek. Zoals Duitsers hun plek in bioscoop en sauna markeren met een handdoek of programmaboekje.
Het zonnetje breekt door, twee pimpelmeesjes vliegen af en aan van de overkant van de sloot naar het nestkastje. Het is toch echt 15 januari?
Ik heb er (nog) geen foto van, maar wel eentje van tien dagen geleden in Duitsland: goudvinken in de besneeuwde appelboom voor ons raam daar.
O, dit is een heel andere foto. Dit is de Lotusbloem van Ank, die ik kreeg om met Kerst aan te steken. Nou Ank, mocht je dit lezen, zie je het vlammende resultaat. (Een menselijke variatie van nestdrang?)
E
n dan vind ik toch nog de goudvinken. Ze zaten in de laptop. Techniek staat voor niets. De natuur voor alles.
Eén reactie
Ja leuk he, het ontvouwen van die bloem. Zo ontvouwt de natuur zich ook.
De Lotusvlam is pittig en de rode vlam op zijn borst (rechtsboven), mag er ook! zijn.
Mijn eerste groet voor alle bloglezers: een gezond en blijstemmend nieuw jaar gewenst
Groetjes Ank